Anna Duńska

Wczesne życie

Anna urodziła się 12 grudnia 1574 r. na zamku Skanderborg. Jej narodziny były ciosem dla jej ojca, króla Danii Fryderyka II, który liczył na syna. Matka Anny, Zofia z Meklemburgii-Güstrow, miała jednak dopiero 17 lat. Trzy lata później urodziła syna. Był nim przyszły Chrystian IV Duński.

Anna została wysłana wraz ze swoją starszą siostrą Elżbietą do Güstrow w Niemczech. Miała być tam wychowywana przez dziadków ze strony matki. Byli to książę i księżna Meklemburgii. Było to spowodowane tym, że dwór duński był w tym czasie bardzo dziki. Król Fryderyk słynął z obżarstwa i pijaństwa. Był też niewierny królowej. W porównaniu z tym, w Güstrow Anna cieszyła się spokojnym i stabilnym życiem we wczesnych latach życia. Również Chrystian został wysłany na wychowanie do Güstrow. Jednak już dwa lata później, w 1579 roku, duńska Rada Najwyższa (Rigsraad) poprosiła go o przeniesienie się do Danii. Wraz z nim powróciły Anna i Elżbieta.

Anna cieszyła się bliskim i szczęśliwym wychowaniem rodzinnym w Danii. Było to głównie zasługą królowej Zofii. Sama opiekowała się dziećmi, gdy te były chore. Wielu ludzi z całej Europy pragnęło poślubić Annę i jej starszą siostrę. Wśród nich był Jakub VI Szkocki. Podobała mu się Dania, ponieważ uważał ją za królestwo o dobrej religii i dobrego partnera handlowego. Szkoccy ambasadorowie początkowo próbowali nakłonić go do poślubienia najstarszej córki. Fryderyk wydał jednak Elżbietę za Henryka Juliusza, księcia Brunszwiku. W zamian obiecał Szkotom, że "za drugą córkę Annę, jeśli król ją polubi, powinien ją mieć".

Zawarcie związku małżeńskiego i małżeństwa przez pełnomocnika

Pozycja Zofii stała się trudniejsza po śmierci Fryderyka w 1588 roku. Musiała włączyć się w walkę o władzę z Rigsraadem o kontrolę nad królem Chrystianem. Jednak pracowała ciężej niż Fryderyk, aby zmusić ludzi do małżeństwa. Była w stanie przezwyciężyć trudne punkty dotyczące posagu i pozycji Orkadów. Przypieczętowała porozumienie do lipca 1589 roku. Wydaje się, że Anna była bardzo podekscytowana tym związkiem. 28 lipca 1589 r. angielski szpieg Thomas Fowler powiedział, że Anna była bardzo zakochana w Jakubie. Powiedział, że "śmiercią dla niej byłoby zerwanie tego związku". Dodał, że udowodniła swoją miłość na wiele sposobów. Jednak Fowler zasugerował również, że James nie odwzajemnił miłości Anny, a mężczyzn lubił bardziej niż kobiety. Tego nie powiedziano by 14-letniej księżniczce. W tym czasie wiernie haftowała koszule dla swojego narzeczonego. Tymczasem 300 krawców pracowało nad uszyciem jej sukni ślubnej.

Nawet jeśli te pogłoski były prawdziwe, Jakub potrzebował królewskiego małżeństwa. Stało się tak, ponieważ musiał podtrzymać linię Stuartów. "Bóg mi świadkiem", wyjaśnił, "mógłbym wstrzymać się dłużej, niż pozwoliłoby na to dobro mojego kraju, [gdyby] moje długie zwlekanie nie zrodziło w piersiach wielu wielkiej zazdrości o moją niezdolność, jakbym był nieurodzajem". 20 sierpnia 1589 roku Anna i Jakub pobrali się osobno, ale ze sobą. Nazywa się to małżeństwem zastępczym. Ich ślub odbył się w zamku Kronborg. Ceremonia zakończyła się tym, że przedstawiciel Jamesa, George Keith, 5. hrabia Marischal, siedział obok Anne na łożu małżeńskim.