Anchiornis

Opis

Anchiornis to mały, wczesny dinozaur troodontydowy z trójkątną czaszką jak u innych troodontydów. Anchiornis miał też długie nogi, co zwykle wskazuje na silnego biegacza. Jednak rozległe pióra na nogach wskazują, że długie nogi mogą być cechą śladową, gdyż zwierzęta biegające mają zwykle zredukowane, a nie zwiększone owłosienie lub pióra na nogach. Kończyny przednie Anchiornis były również bardzo długie, co jest niezwykłe wśród troodontydów (które mają tendencję do krótkich ramion), ale podobne do dromaeosauridów i wczesnych ptaków, co podkreśla jego bazalną ("prymitywną") pozycję wśród dinobirdów.

Pióra

Podczas gdy pierwszy okaz Anchiornis, znaleziony w latach 2000, zachował jedynie słabe ślady piór wokół zachowanej części ciała, dobrze zachowany drugi okaz wykazał niemal całkowite zachowanie piór, co pozwoliło badaczom zidentyfikować strukturę piór i sposób ich rozmieszczenia.

Podobnie jak u innych wczesnych ptaków, takich jak Microraptor, Anchiornis miał duże skrzydła, składające się z piór lotnych przyczepionych do ramienia i dłoni (jak u współczesnych ptaków) oraz piór lotnych na tylnych nogach, tworzących układ skrzydeł przednich i tylnych. Skrzydło przednie Anchiornis składało się z 11 piór pierwotnych i 10 piór wtórnych. W przeciwieństwie do Microraptor, pióra pierwszorzędowe u Anchiornis były mniej więcej tak długie jak drugorzędowe i tworzyły bardziej zaokrąglone skrzydło, z zakrzywionymi, ale symetrycznymi łopatkami centralnymi, niewielkim i cienkim rozmiarem względnym oraz zaokrąglonymi końcówkami, co wskazywało na gorsze zdolności aerodynamiczne w porównaniu z późniejszym krewniakiem. U Microraptor i Archaeopteryx najdłuższe pióra skrzydła przedniego znajdowały się najbliżej czubka skrzydła, przez co skrzydła wydawały się długie, wąskie i spiczaste. Natomiast u Anchiornis najdłuższe pióra skrzydeł zakotwiczone były w pobliżu nadgarstka, co sprawiało, że skrzydło było najszersze pośrodku i zwężało się ku końcowi, dając bardziej zaokrąglony, mniej przystosowany do lotu profil.

Tylne skrzydła Anchiornis były również krótsze niż u Microraptor i składały się z 12-13 piór lotnych zakotwiczonych do piszczeli (dolna część nogi) i 10-11 do śródstopia (górna część stopy). Również w przeciwieństwie do Microraptor, pióra tylnych skrzydeł były najdłuższe bliżej ciała, a pióra stóp były krótkie i skierowane w dół, niemal prostopadle do kości stóp. W przeciwieństwie do innych znanych mezozoicznych dinozaurów, stopy Anchiornis (z wyjątkiem pazurów) były całkowicie pokryte piórami (znacznie krótszymi niż te tworzące tylne skrzydło).

Dwa rodzaje prostszych, puchatych (plumaceous) piór pokrywały resztę ciała, podobnie jak u Sinornithosaurus. Długie puchate pióra pokrywały prawie całą głowę i szyję, tułów, górne partie nóg i pierwszą połowę ogona. Pozostała część ogona pokryta była piórami ogonowymi (rectrices).

Kolor

W 2010 roku zespół naukowców zbadał liczne punkty na piórach wyjątkowo dobrze zachowanego okazu Anchiornisa, aby sprawdzić rozmieszczenie melanosomów, komórek pigmentowych, które nadają piórom kolor. Badając melanosomy i porównując je z melanosomami współczesnych ptaków, naukowcy byli w stanie odwzorować kolory i wzory występujące u Anchiornisa za życia. Choć technika ta była już wcześniej stosowana, Anchiornis stał się pierwszym mezozoicznym dinozaurem, którego ubarwienie było znane niemal przez całe życie.

Większość piór ciała Anchiornis była szara i czarna. Korona piór głowy była głównie czerwonawa z szarą podstawą i czołem, a na twarzy występowały rudzikowe plamki wśród przeważnie czarnych piór głowy. Pióra przednich i tylnych skrzydeł były białe z czarnymi końcówkami. Pokrywy (krótsze pióra pokrywające podstawy długich piór skrzydeł) były szare, kontrastując z głównie białymi skrzydłami głównymi. Większe pokrywy skrzydeł były również białe z szarymi lub czarnymi końcówkami, tworząc rzędy ciemniejszych kropek wzdłuż połowy skrzydła. Przybierały one postać ciemnych pasów lub równych rzędów kropek na skrzydle zewnętrznym (pokrywy piór głównych), ale bardziej nierównomiernego układu plamek na skrzydle wewnętrznym (pokrywy drugorzędowe). Podudzia nóg były szare, z wyjątkiem długich piór tylnych skrzydeł, a stopy i palce były czarne.

Podobnie jak wiele współczesnych ptaków, Anchiornis wykazywał złożony wzór ubarwienia z różnymi kolorami w plamki na całym ciele i skrzydłach, lub "wewnątrz- i między-piórkowe ubarwienie upierzenia". U współczesnych ptaków takie ubarwienie jest wykorzystywane do komunikacji i manifestacji, albo do członków tego samego gatunku (np. do kojarzenia lub terytorialnego okazywania zagrożenia), albo do straszenia i ostrzegania przed konkurującymi lub drapieżnymi gatunkami.

Paleobiologia

Anchiornis wyróżnia się długimi kończynami przednimi, które stanowiły 80% całkowitej długości kończyn tylnych. Jest to podobne do Archaeopteryx; długie kończyny przednie są niezbędne do lotu. Anchiornis miał też bardziej ptasi nadgarstek niż inne nieawialskie teropody. Autorzy początkowo sądzili, że Anchiornis mógł latać lub szybować. Jednak dalsze znaleziska wykazały, że skrzydła Anchiornis, choć dobrze rozwinięte, były krótkie w porównaniu z późniejszymi gatunkami, takimi jak Microraptor, ze stosunkowo krótkimi piórami pierwotnymi, które miały zaokrąglone, symetryczne końcówki, w przeciwieństwie do spiczastych, aerodynamicznie proporcjonalnych piór Microraptor. Zwierzę to mogło więc szybować, ale prawdopodobnie nie latać.

Anchiornis ma długie tylne nogi, co sugeruje szybki tryb życia. Jednak nogi, a nawet stopy i palce Anchiornisa pokryte były piórami, co czyni mało prawdopodobnym, że Anchiornis był sprawnym biegaczem naziemnym. Prawdopodobnym stylem życia jest szybownictwo oparte na drzewach.

Powiązane strony

• Pochodzenie ptaków