G. Ledyard Stebbins
George Ledyard Stebbins, Jr (6 stycznia 1906 - 19 stycznia 2000) był amerykańskim botanikiem i genetykiem. Był on jednym z czołowych biologów ewolucyjnych XX wieku. Stebbins uzyskał tytuł doktora botaniki na Uniwersytecie Harvarda w 1931 roku. Następnie udał się na Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley, gdzie jego praca doprowadziła do syntezy ewolucji roślin i genetyki.
Jego najważniejszą publikacją była Variation and evolution in plants, która łączyła genetykę i darwinowską teorię selekcji naturalnej w celu opisania specjacji roślin. Pomogło to stworzyć nowoczesną syntezę ewolucyjną i nadal stanowi ramy dla badań w dziedzinie biologii ewolucyjnej roślin. Według Ernsta Mayra, "Niewiele późniejszych prac dotyczących ewolucyjnej systematyki roślin nie zostało zbyt głęboko dotkniętych pracami Stebbinsa".
"Bardziej niż cokolwiek innego, to właśnie książka Stebbinsa, Wariacja i ewolucja w roślinach, wprowadziła botanikę do syntezy. Wywarła ona taki sam wpływ na botanikę jak książka Dobżańskiego w genetyce populacyjnej, integrując szeroko rozproszoną literaturę dotyczącą ewolucji roślin i dostarczając wielu sugestii do dalszych badań".
Prowadził także badania i szeroko pisał o roli hybrydyzacji i poliploidalności w specjacji i ewolucji roślin; jego praca w tym zakresie miała trwały wpływ na badania w tej dziedzinie.
Stebbins został wybrany do Narodowej Akademii Nauk, został odznaczony Narodowym Medalem Nauki. Był zaangażowany w rozwój opartych na ewolucji programów naukowych dla kalifornijskich szkół średnich, jak również w ochronę rzadkich roślin w tym stanie.
UC Berkeley
W 1935 roku Stebbins otrzymał propozycję objęcia stanowiska badawczego w dziedzinie genetyki na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, pracując z genetykiem E.B. Babcockiem. Babcock potrzebował pomocy przy dużym projekcie finansowanym przez Rockefellera, dotyczącym genetyki i ewolucji roślin z rodzaju Crepis. Crepis był powszechnie hybrydyzowany, wykazywał poliploidalność i mógł produkować nasiona bez zapłodnienia (proces znany jako apomixis). Współpraca między Babcockiem i Stebbinsem zaowocowała licznymi pracami i dwiema monografiami.
Stebins's review, The significance of polyploidy in plant evolution, showed how polyploidy was important in developing large, complex, and widespread genera. Patrząc na historię poliploidalności w rodzinach roślin, Stebbins argumentował, że poliploidalność jest powszechna tylko w bylinach zielnych, ale rzadko występuje w roślinach drzewiastych i jednorocznych. Jako takie, poliploidy odgrywały konserwatywną rolę w ewolucji, ponieważ problemy z płodnością uniemożliwiały replikację nowego materiału genetycznego, który mógłby doprowadzić do nowej linii ewolucji. Praca ta była kontynuowana w 1947 r. w artykule Rodzaje poliploidów: ich klasyfikacja i znaczenie, który opisywał idee Stebbinsa dotyczące roli paleopoliploidów w ewolucji okrytozalążkowej. Argumentował, że liczba chromosomów może być użytecznym narzędziem do budowy filogenii. Te opinie były bardzo wpływowe i pomogły innym badać rolę poliploidalności w ewolucji.
W 1939 roku, przy wsparciu Babcocka, Stebbins został profesorem zwyczajnym na Wydziale Genetyki Uniwersytetu w Berkeley, po tym jak Wydział Botaniki nie zdołał go wypromować. Stebbins prowadził kurs ewolucji. W trakcie przygotowań podekscytował się badaniami łączącymi genetykę i ewolucję. Stebbins ukierunkował swoje badania na ewolucję. W 1946 roku związał się z Towarzystwem Badań nad Ewolucją i był jednym z niewielu botaników w nowej organizacji.
Pracował nad genetyką trawy uprawianej na pastwiska, przyglądał się poliploidalności i ewolucji Poaceae (rodzina traw). Wyprodukował sztuczną trawę autotetraploidalną z diploidalnego gatunku Ehrharta erecta, leczoną chromosomowym czynnikiem podwajającym kolchicynę. Udało mu się stworzyć roślinę w terenie i po 39 latach badań polowych okazało się, że tetraploid nie był tak skuteczny jak jego rodzic diploidalny w niezmienionym środowisku.
Trójkąt pokazuje, w jaki sposób hybrydyzacja i poliploidalność dały początek nowym gatunkom Brassica. Chromosomy z każdego z genomów A, B i C są reprezentowane przez różne kolory. Kreskówka pokazuje pochodzenie gatunków AABB, AACC i BBCC, które mają zestawy chromosomów od swoich przodków AA, BB i CC. Oryginalna praca Mike'a Jonesa, dla Wikipedii.
Pytania i odpowiedzi
P: Kim był George Ledyard Stebbins?
O: George Ledyard Stebbins, Jr. był amerykańskim botanikiem i genetykiem, jednym z czołowych biologów ewolucyjnych XX wieku.
P: Gdzie uzyskał tytuł doktora?
O: Doktorat z botaniki uzyskał na Uniwersytecie Harvarda w 1931 roku.
P: Jaka jest jego najważniejsza publikacja?
O: Jego najważniejszą publikacją jest Variation and Evolution in Plants, w której połączył genetykę i darwinowską teorię doboru naturalnego w celu opisania specjacji roślin.
P: Jaki wpływ miała ta książka na botanikę?
O: Ta książka wywarła taki sam wpływ na botanikę jak książka Dobzhansky'ego w genetyce populacyjnej, integrując szeroko rozproszoną literaturę na temat ewolucji roślin i dostarczając wielu sugestii dla dalszych badań.
P: Jakie inne dziedziny badał Stebbins?
O: Prowadził również badania i pisał szeroko na temat roli hybrydyzacji i poliploidalności w specjacji i ewolucji roślin; jego praca w tym zakresie wywarła trwały wpływ na badania w tej dziedzinie.
P: Jakie nagrody otrzymał w trakcie swojej kariery?
O: Został wybrany do National Academy of Science, otrzymał National Medal of Science.
P: W jakie inne działania był zaangażowany?
O: Był zaangażowany w rozwój programów naukowych opartych na ewolucji dla kalifornijskich szkół średnich, a także w ochronę rzadkich roślin w tym stanie.
