I bitwa pod Winchester

Tło

Na początku 1862 roku prezydent Abraham Lincoln chciał, aby jego generałowie zaatakowali Konfederację. Generał dywizji George B. McClellan zbierał swoją armię do Kampanii Półwyspu, której celem było zdobycie stolicy Konfederacji Richmond w Wirginii i zakończenie wojny. Aby tego dokonać, McClellan musiał osłabić swoje siły chroniące Waszyngton. W ten sposób pozostały tylko dwie siły Unii do ochrony Waszyngtonu. Oprócz Banksa w dolinie Shenandoah, generał Irwin McDowell posiadał siły w północnej Wirginii. Banks miał oczyścić dolinę Shenandoah z sił Konfederatów, a następnie ruszyć w kierunku Waszyngtonu, tak aby 30 000 sił McDowella mogło ruszyć na Richmond od północy.

Konfederacki generał Stonewall Jackson otrzymał zadanie utrzymania armii federalnej zajętej w Dolinie, aby nie mogła dołączyć do McClellana. Jackson został pokonany w pierwszej bitwie pod Kernstown 23 marca 1862 roku. Pomimo przegranej, Jackson odniósł strategiczne zwycięstwo. Utrzymał Banksa w Dolinie i uniemożliwił McDowellowi wysłanie wojsk do kampanii McClellana na Półwyspie.

17 kwietnia pogoda się poprawiła i Banks ruszył na południe w kierunku Harrisonburga. Mniej więcej w tym czasie sytuacja strategiczna Konfederacji uległa zmianie. Generał Joseph E. Johnston przeniósł się na Półwysep, zabierając 55 000 konfederackich żołnierzy do obrony przed 110 000 oddziałami McClellana. Dywizja konfederackiego generała Richarda S. Ewella znajdowała się teraz pomiędzy Johnsonem na Półwyspie a Jacksonem w Dolinie i mogła wspierać każdego z nich, gdy zaszła taka potrzeba. Więc Jackson nie potrzebował już dłużej utrzymywać sił Unii w Dolinie przed połączeniem się z McClellanem, teraz chciał ich całkowicie wyprzeć z Doliny Shenandoah.

25 kwietnia, siły Unii Banksa zajęły Harrisonburg. Jackson wycofał się do Swift Run Gap (około 20 mil na wschód od Harrisonburga). Dało mu to możliwość oskrzydlenia Banksa, gdyby siły Unii posunęły się dalej na południe i pozwoliło mu pozostać w kontakcie z konfederacką dywizją Ewella, gdyby potrzebował wsparcia. Tymczasem brygada Unii pod dowództwem Roberta H. Milroya była w wiosce McDowell w Wirginii, co zagrażało składom zaopatrzenia Jacksona w Staunton. Jackson zostawił Ewella w Swift Run Gap, by ruszyć przeciwko Milroyowi.

8 maja siły Jacksona zaatakowały siły Unii Milroya pod McDowell. Było to taktyczne zwycięstwo Unii, ponieważ siły Unii miały mniej ofiar niż siły Jacksona. Ale było to strategiczne zwycięstwo Jacksona, ponieważ siły Unii wycofały się z powrotem przez Góry Allegheny, kończąc zagrożenie. Jackson powrócił do Shenandoah Valley i zdecydował, że jego i Ewella dowództwo zajmie się teraz Banksem. Z kolei Banks przewidział posunięcie Jacksona i poprosił o pozwolenie na opuszczenie Strasburga i ruszenie na północ, ale zostało mu ono odmówione. Wcześniej, 1 maja, Lincoln rozkazał jednej z dywizji Banksa dołączyć do sił Unii pod Fredericksburgiem pod dowództwem generała McDowella. To osłabiło siły Banksa, ale wierzył on, że Jackson opuścił Dolinę. Dowiedziawszy się, że Milroy został wyparty pod McDowell, Banks wysłał swoją 1. dywizję piechoty Maryland do Front Royal w Wirginii (około 12 mil na wschód), aby chroniła jego lewą flankę.

Jackson zamierzał ruszyć przeciwko Banksowi pod Strasburgiem. Ale kiedy dowiedział się, że we Front Royal znajduje się piechota Unii, postanowił zaatakować najpierw tam. 23 maja, w bitwie pod Front Royal, konfederaci Jacksona zdobyli miasto Front Royal, wraz z większością z 900 żołnierzy Unii, którzy go bronili. Zdając sobie sprawę, że Jackson jest teraz na jego flance i nie ma wsparcia we Front Royal, 24 maja Banks wycofał się do Winchester. Dzięki dobrej ochronie zapewnionej przez jego tylną straż i słabej komunikacji między Jacksonem a Ewellem, Banks był w stanie dotrzeć do Winchesteru z minimalnymi stratami.

Bitwa

Gdy Banks dotarł do Winchester, zaczął organizować swoją obronę. 25 maja pierwszy atak Jacksona został odrzucony. Ewell podszedł ze swoją dywizją do Winchesteru od południowego zachodu i zaatakował Camp Hill (obecnie Overlook Park w południowo-wschodniej części Winchesteru). W tym samym czasie brygada Jacksona z Luizjany oskrzydliła, a następnie opanowała pozycje Unii na wzgórzu Bower's Hill (południowo-zachodnia część Winchesteru). Z rozbitymi flankami, wojska Unii rozpoczęły bezładny odwrót przez miasto Winchester. Nawet mieszkańcy Winchesteru strzelali do żołnierzy Unii. Banks wycofał się przez Potomac River z powrotem do Maryland. Było to decydujące zwycięstwo kampanii Jacksona w Dolinie.

Aftermath

Jackson stracił około 68 zabitych i 329 rannych. Straty Unii Banksa wynosiły około 62 zabitych, 243 rannych i ponad 1700 wziętych do niewoli lub zaginionych.

Piechota Jacksona była zbyt zmęczona, by nadążyć za wycofującymi się żołnierzami Unii. Jego kawaleria, dowodzona przez pułkownika Turnera Ashby'ego, była zupełnie bezużyteczna. Zaczęli plądrować porzucone i zniszczone wozy Unii w poszukiwaniu zapasów i przerwali walkę. Kawaleria konfederackiego generała J.E.B. Stuarta została dołączona do sił Ewella. Nie udało się ich jednak odnaleźć na czas. Kiedy już zostali zlokalizowani, Stuart odmówił wykonania rozkazu Jacksona i czekał na rozkaz, który miał nadejść przez Ewella. Jackson odniósł zwycięstwo pod Winchester, ale nie zdołał wykończyć przeciwnika.

Klęska Banksa wywołała wielkie zaniepokojenie w Waszyngtonie. Prezydent Lincoln rozkazał McDowellowi wysłać 20.000 ludzi, aby pomogli uporać się z sytuacją w dolinie Shenandoah. Były to oddziały, których McClellan potrzebował w swojej Kampanii na Półwyspie. Przez następne kilka tygodni Jackson kontynuował pokonywanie wysiłków Unii w bitwach pod Cross Keys i Port Republic w czerwcu 1862 roku.