Digital Enhanced Cordless Telecommunications

Aplikacja

Standard DECT w pełni określa, w jaki sposób urządzenie przenośne, takie jak telefon bezprzewodowy, może uzyskać dostęp do sieci stacjonarnej za pomocą fal radiowych. Różni się on od innych standardów, takich jak GSM, tym, że nie mówi, w jaki sposób tworzona jest sieć stacjonarna. Komunikacja z siecią stacjonarną odbywa się za pośrednictwem stacji bazowej, która jest nazywana "Radio Fixed Part", i kończy fale radiowe. Stacja bazowa następnie używa bramy, aby połączyć połączenia z siecią stacjonarną. W większości przypadków, połączenie będzie do sieci telefonicznej. Niektóre urządzenia umożliwiają również połączenie z nowszymi technologiami, takimi jak Voice over IP. Niektóre telefony dla niemowląt wykorzystują również technologię DECT. Takie telefony dla dzieci nie mają bramy.

Wiele central PABX instalowanych w biurach posiada część, która jest zdolna do pracy w systemie DECT. Wielu producentów systemów oferuje obecnie również systemy hybrydowe, w których możliwa jest komunikacja z voice over IP, lub z klasyczną siecią telefoniczną. W takich systemach komunikacja ze słuchawkami odbywa się za pomocą DECT, a centrala PABX jest przystosowana do obsługi SIP. Niektórzy producenci proponują rozwiązania oparte o WLAN do podłączenia słuchawek, ale to rozwiązanie jest często bardziej skomplikowane niż wykorzystanie DECT.

Cechy

DECT ma różne profile. Domowy system DECT Generic Access Profile (GAP) posiada zazwyczaj następujące możliwości:

• Wiele słuchawek do jednej stacji bazowej i jednego gniazda linii telefonicznej. Dzięki temu w całym domu można umieścić kilka telefonów bezprzewodowych, wszystkie działające z tego samego gniazdka telefonicznego. Dodatkowe słuchawki mają zazwyczaj zamiast stacji bazowej stację ładowania akumulatorów. Dodatkowe słuchawki nie wymagają dodatkowych gniazdek telefonicznych ani dodatkowych nadajników.
• Wolna od zakłóceń praca bezprzewodowa do około 100 metrów w terenie otwartym. Działa wyraźnie w warunkach dużego natężenia ruchu radiowego w domu. Na przykład, generalnie odporny na zakłócenia powodowane przez sieci Wi-Fi lub nadajniki wideo, technologię Bluetooth, monitory dziecięce i inne urządzenia bezprzewodowe.
• Możliwość wykonywania połączeń wewnętrznych (interkom) pomiędzy słuchawkami.
• Zwiększony zasięg pomiędzy telefonem a bazą (umożliwiający większą odległość fizyczną pomiędzy tymi dwoma urządzeniami)
• Komunikacja między słuchawką a stacją bazową jest szyfrowana, ale szyfr jest dość słaby. Od 2010 r. szyfrowanie zostało złamane

DECT dla sieci danych

Pakiet standardów DECT posiada inne rodzaje interoperacyjności. W szczególności DPRS (DECT Packet Radio Services) może używać DECT jako bezprzewodowej sieci LAN i usługi bezprzewodowego dostępu do Internetu. Zasięg wynosi do 200 m wewnątrz pomieszczeń i 6 km przy użyciu anteny kierunkowej na zewnątrz). Posiada on dedykowane spektrum, wysoką odporność na zakłócenia, otwartą interoperacyjność i prędkości danych około 500 kbit/s. Kiedy DECT był nowy, wydawało się, że jest lepszy niż Wi-Fi. Standardy protokołu sieciowego DECT były szczególnie dobre w obsłudze szybkiego roamingu w przestrzeni publicznej, pomiędzy hotspotami obsługiwanymi przez konkurujących, ale połączonych dostawców. Pierwszy produkt DECT, który trafił na rynek, Net3 firmy Olivetti, był bezprzewodową siecią LAN, a niemieckie firmy Dosch & Amand oraz Hoeft & Wessel zbudowały niszowe biznesy na dostarczaniu systemów transmisji danych opartych na DECT.

DECT pojawił się w połowie lat 90-tych, zbyt wcześnie, aby znaleźć szerokie zastosowanie w bezprzewodowym przesyłaniu danych. Podczas gdy współcześni dostawcy Wi-Fi zmagali się z tymi samymi problemami, dostawcy DECT wycofali się do telefonów bezprzewodowych, gdzie mogli od razu zarabiać pieniądze. Nie mogli sprzedawać w Stanach Zjednoczonych, ze względu na ówczesne ograniczenia FCC dotyczące widma. Zanim pojawiły się masowe aplikacje dla bezprzewodowego Internetu, a Stany Zjednoczone otworzyły się na DECT, na długo przed nowym stuleciem, przemysł ulepszył Wi-Fi, a czas DECT jako bezprzewodowego transportu danych minął.

Jak na ironię, porażka DECT jako protokołu danych stała się mocną stroną, kiedy telefony DECT 6.0 w końcu pojawiły się w Stanach Zjednoczonych pod koniec 2005 roku. W tym czasie pasma ISM stały się zatłoczone w USA, zwłaszcza pasmo 2,4 GHz, które jest używane przez oba najbardziej popularne warianty Wi-Fi, 802.11b i 802.11g, oraz wiele telefonów bezprzewodowych; dlatego zakłócenia między nielicencjonowanymi urządzeniami stały się powszechne w tych pasmach. Ponieważ jednak Wi-Fi nie działa w paśmie UPCS, a urządzenia DECT negocjują między sobą dostępne spektrum, telefony DECT 6.0 są nie tylko odporne na tego typu zakłócenia, ale ich działanie nie wpływa negatywnie na inne pobliskie urządzenia pracujące na tej samej częstotliwości, co jest częstym problemem w przypadku telefonów bezprzewodowych 2,4 GHz. ^[]

Łącza radiowe

DECT pracuje w paśmie 1880-1900 MHz i definiuje dziesięć kanałów od 1881,792 MHz do 1897,344 MHz z przerwą w paśmie 1728 kHz. Każda ramka stacji bazowej udostępnia 12 dupleksowych kanałów mowy, przy czym każda szczelina czasowa zajmuje dowolny z kanałów. DECT działa w strukturze multicarrier/TDMA/TDD. DECT oferuje również widmo rozproszone z przeskokiem częstotliwości w strukturze TDMA/TDD. Jeśli unika się skoków częstotliwości, to każda stacja bazowa może zapewnić do 120 kanałów w widmie DECT przed ponownym użyciem częstotliwości. Każda szczelina czasowa może być przypisana do innego kanału w celu wykorzystania hoppingu częstotliwości i uniknięcia interferencji od innych użytkowników w sposób asynchroniczny.