Cy Young

Wczesne życie

Młody urodził się w Gilmore w Ohio, społeczności rolniczej we wschodnim Ohio. Young we wczesnych latach życia nosił imię "Dent Young". Wychowywał się na farmie i czasami nazywano go "Farmer Young" i "Farmboy Young". Młody przestał chodzić do szkoły po ukończeniu 6 klasy.

Kariera zawodowa

Swoją karierę zawodową Young rozpoczął w 1889 roku w kantonie, w stanie Ohio, zespole Tri-State League, zawodowej lidze średniej. Łapacz, który rozgrzał Younga, nadał mu przydomek "Cyclone" ze względu na szybkość jego szybkiej piłki. Następnie reporterzy skrócili nazwę do "Cy". "Cy" stał się pseudonimem, którego używał do końca życia.

W 1890 roku Young podpisał za 500 dolarów umowę z Cleveland Spiders, który rok wcześniej przeniósł się z American Association do National League.

Dwa lata później Liga Narodowa przeniosła kopiec miotacza z 50 stóp (15 m) z płyty domowej (gdzie był od 1881 roku) na sześćdziesiąt stóp sześć cali (18,44 m). W książce The Neyer/James Guide to Pitchers dziennikarz sportowy Rob Neyer napisał, że powodem przeniesienia było to, że miotacze jak Cy Young, Amos Rusie i Jouett Meekin rzucali zbyt szybko na krótszym dystansie.

18 września 1897 roku Young pierwszy raz w swojej karierze zagrał w meczu z Cincinnati Reds. Mimo że Young nie chodził z pająkami, Pająki popełniły cztery błędy w obronie.

Przed sezonem 1899, Frank Robison, właściciel Pająków, kupił St. Louis Browns, posiadając w ten sposób dwa kluby jednocześnie. Zaledwie kilka tygodni przed rozpoczęciem sezonu, większość lepszych zawodników Spiders została przeniesiona do St. Louis, w tym trzy przyszłe Hale Famers: Young, Jesse Burkett i Bobby Wallace. Pomimo zmian w składzie drużyny, St. Louis zajął piąte miejsce zarówno w roku 1899 jak i 1900. Spiders przegrali 134 mecze, najwięcej w historii MLB, przed złożeniem.

W 1901 roku, Young opuścił St. Louis i dołączył do Amerykanów z American League's Boston za 3,500 dolarów kontraktu. Young pozostał w drużynie bostońskiej do 1909 roku.

Young został sprzedany z powrotem do Cleveland przed sezonem 1909, tym razem do Cleveland Naps z American League. Podzielił 1911, ostatni rok, pomiędzy Naps i Boston Rustlers.

22 września 1911 roku Young zamknął Piratów z Pittsburgha i ich miotacza Babe'a Adamsa 1-0, za jego ostatnie zwycięstwo w karierze. Jednak dwa tygodnie później, 906. i ostatni mecz Young'a zakończył się źle: ostatnie osiem bitew w karierze Young'a połączyło się w trzy, cztery single i trzy deble.

Spuścizna Young'a

Młody emeryt po sezonie 1911 z 511 zwycięstwami w karierze. Jego całkowita wygrana ustanowiła rekord dla większości karier, które wygrywa miotacz. W tym czasie, Pud Galvin miał drugie miejsce w karierze z 364. Walter Johnson, wtedy w swoim czwartym sezonie, zakończył swoją karierę z 417 zwycięstwami i jest teraz drugi na liście. Jednak Johnson pobił rekord kariery Younga za strajki.

Kariera Cy Younga jest postrzegana jako pomost od najwcześniejszych dni baseballu do czasów współczesnych. Kiedy rozpoczęła się kariera Younga, miotacze dostarczali baseball pod rękę, a faule nie były liczone jako uderzenia. Kopiec miotacza nie został przeniesiony z powrotem na obecną pozycję 60 stóp, sześć cali, aż do czwartego sezonu Younga. Do szóstego sezonu Young nie nosił rękawicy.

Szczególnie po zwolnieniu tempa gry w fastball, sukces Young'a zależał od jego wielkiej kontroli. Young powiedział:

"Niektórzy mogli pomyśleć, że trzeba umieć zakrzywić piłkę przed czymś innym. Doświadczenie, moim zdaniem, uczy wręcz przeciwnie. Każdy młody zawodnik, który ma dobrą kontrolę, stanie się udanym miotaczem łuku na długo przed miotaczem, który stara się opanować obie krzywe i kontrolę w tym samym czasie. Krzywa jest tylko dodatkiem do kontroli."

Z przyzwyczajenia, Young ograniczył swoje rzuty treningowe w wiosennych treningach. "Myślałem, że stare ramię ma tak wiele rzutów," powiedział Young, "i nie było sensu ich marnować." Young opisał kiedyś swoje podejście przed meczem:

"Nigdy nie rozgrzałem się na dziesięć, piętnaście minut przed meczem, jak większość miotaczy. Wyluzowałbym, trzy, cztery minuty. Pięć na zewnątrz. A ja nigdy nie poszedłem na mecz. Oh, rozładowywałem się, wiele razy, ale chodziłem od razu z ławki do boksu i brałem kilka boisk rozgrzewających i byłem gotowy. Wtedy miałem dobrą kontrolę. Chciałem, żeby kij uderzył w piłkę i rzuciłem jak najmniej boisk. Dlatego mogłem pracować co drugi dzień."

Młody powiedział również, że jego pozasezonowe prace rolnicze, w tym rąbanie drewna, utrzymywały jego ramię w dobrej formie do 44 roku życia. Nawet w momencie przejścia na emeryturę, jego ramię było zdrowe, ale Young przybrał na wadze i nie był już w
stanie utrzymać swojej pozycji. W ciągu trzech z ostatnich czterech lat był najstarszym zawodnikiem w lidze.

Pierwsza nagroda Cy Younga została przegłosowana w 1956 roku i została przyznana Brooklynowi Don Newcombe. Pierwotnie była to pojedyncza nagroda obejmująca cały baseball. Wyróżnienie zostało podzielone na dwie nagrody Cy Young Award w 1967 roku, po jednej dla każdej ligi.

Young został pozdrowiony w wierszu "Skład na wczoraj" Ogdena Nasha:

Y jest dla Young'a,

Wspaniały Cy;
Ludzie walczyli przeciwko niemu,
Ale nigdy nie wiedziałem dlaczego.

Zdjęcie Younga wykonane w 1908 r. było źródłem obrazu, który był eksponowany w Sali Sław Baseballowych.