Alfred, Lord Tennyson
Alfred Tennyson, 1st Baron Tennyson, FRS (6 sierpnia 1809 - 6 października 1892) był Poetą Laureatem Wielkiej Brytanii w epoce wiktoriańskiej. Pozostaje jednym z najpopularniejszych poetów w języku angielskim.
Tennyson był znakomity w pisaniu krótkich liryków, takich jak W dolinie Cauteretz, Break, break, break, break, Szarża lekkiej brygady, Łzy, jałowe łzy i Przekroczenie baru. Wiele z jego wierszy, takich jak The Lotus Eaters, opartych było na klasycznych motywach mitologicznych. Tennyson napisał również kilka godnych uwagi wierszy pustych, w tym Sielanki króla, Ulissesa i Tithonusa. Podczas swojej kariery Tennyson próbował pisać dramaty, ale jego sztuki nie były zbyt udane.
Czerwony w zębach i pazurach
In Memoriam A.H.H. to wiersz Tennysona, napisany ku pamięci jego najlepszego przyjaciela Arthura Hallama. Hallam był kolegą poety i kolegą z Trinity College w Cambridge. Był zaręczony z siostrą Tennysona, ale zmarł na wylew krwi do mózgu, zanim zdążyli się pobrać.
Wiersz został opublikowany po tym, jak Tennyson przeczytał pro-ewolucyjną książkę Roberta Chambersa. Fundamentalistyczna idea biblijnej inerrancji była w konflikcie z nauką. Tennyson wyraził trudności, jakie ewolucja podniosła dla wiary w "prawdy, które nigdy nie mogą być udowodnione".
Wiersz jest zbyt długi, by go cytować w całości, ale to pokazuje, jak myślał o świecie żywym:
Czy Bóg i Natura są wtedy w sporze,
Że Natura daje tak złe sny?
Tak ostrożna, jak się wydaje,
Tak beztrosko podchodzi do życia w pojedynkę;
Że ja, zważywszy wszędzie
Jej sekretne znaczenie w jej czynach,
I stwierdzając, że z pięćdziesięciu nasion
Często przynosi tylko jedną.
Często cytowane zdanie pojawia się wkrótce potem, w sekcji 56. Odnosi się ono do ludzkości:
Kto zaufał, że Bóg jest miłością
I kochać ostateczne prawo Stworzenia
Choć Natura, czerwona w zębach i pazurach
Z wąwozem, krzyknął przeciwko jego credo.
Sformułowanie Natura, czerwona w zębach i pazurach zostało przyjęte jako metafora życia w ogóle, jeszcze przed opublikowaniem O pochodzeniu gatunków przez Darwina.
Lepiej jest kochać i stracić...
Wiersz ma jeszcze jedną, może nawet bardziej znaną strofę:
Trzymam się tego, cokolwiek się stanie;
Czuję to, kiedy najbardziej mi smutno;
'Tis better to have loved and lost
Niż nie kochać w ogóle.
