Miles Davis

Wczesne życie

Davis urodził się w 1926 roku w Alton w stanie Illinois. Jego ojciec, Miles Dewey Davis, Jr, był dentystą. W 1927 roku rodzina przeniosła się do East St. Posiadali też duże ranczo w północnym Arkansas, gdzie Davis uczył się jeździć konno.

Matka Davisa, Cleota Mae (Henry) Davis, chciała, by nauczył się grać na fortepianie. Była dobrą pianistką bluesową, ale nie powiedziała tego swojemu synowi. Davis zaczął uczyć się muzyki w wieku 13 lat, kiedy to ojciec podarował mu trąbkę i załatwił lekcje u lokalnego muzyka Elwooda Buchanana. Buchanan nauczył Davisa grać na trąbce bez vibrato, a Davis zawsze tak grał. Buchanan podobno uderzał Davisa w knykcie za każdym razem, gdy ten zaczynał używać mocnego vibrato. Davis powiedział później: "Wolę okrągłe brzmienie bez nastawienia, jak okrągły głos z nie za dużym tremolo i nie za dużym basem. W sam raz pośrodku. Jeśli nie mogę uzyskać takiego brzmienia, nie mogę nic zagrać."

W wieku 16 lat, kiedy nie był w szkole, Davis grał zawodowo na trąbce. W wieku 17 lat przez rok grał w zespole bandleadera Eddiego Randle'a. Saksofonista Sonny Stitt próbował namówić Davisa do dołączenia do zespołu Tiny'ego Bradshawa, ale matka Davisa chciała, aby Davis ukończył ostatni rok szkoły średniej.

W 1944 roku zespół Billy'ego Eckstine'a odwiedził East St. Louis. W zespole byli Dizzy Gillespie i Charlie Parker, a Davis dołączył do nich jako trzeci trębacz, gdy trębacz Buddy Anderson był chory. Kiedy zespół wyjechał, by zakończyć trasę koncertową, rodzice Davisa nadal chcieli, by ukończył studia.

Lata nowojorskie (1944-48)

Po ukończeniu szkoły średniej w 1944 r. Davis przeniósł się do Nowego Jorku, by studiować w Juilliard School of Music.

Kiedy przybył do Nowego Jorku, większość czasu spędzał na próbach nawiązania kontaktu z Charlie Parkerem, mimo że niektórzy mówili mu, że nie powinien tego robić. Kiedy znalazł Parkera, Davis zaangażował się w jam sessions, które odbywały się co wieczór w dwóch nocnych klubach Harlemu, Minton's Playhouse i Monroe's. W sesjach tych brali również udział inni słynni muzycy, jak Thelonious Monk i Kenny Clarke.

Davis wcześnie opuścił Juilliard, uprzednio prosząc o zgodę ojca. Nie podobały mu się zajęcia w Juilliard, ponieważ uważał, że za bardzo skupiają się na klasycznej muzyce europejskiej i "białej". Mówił też, że zajęcia w Juilliard pomogły mu zrozumieć teorię muzyki.

Zaczął grać zawodowo w wielu grupach jazzowych, występując w kilku klubach 52nd Street z Colemanem Hawkinsem i Eddiem "Lockjawem" Davisem. W 1945 roku po raz pierwszy wszedł do studia nagraniowego, jako członek grupy Herbiego Fieldsa. W 1946 roku dokonał pierwszego nagrania jako bandleader, z grupą "Miles Davis Sextet plus Earl Coleman and Ann Hathaway". W tym czasie nie dokonał już wielu nagrań jako bandleader.

Około 1945 roku Dizzy Gillespie przestał współpracować z Parkerem, a Parker zatrudnił Davisa jako zastępcę Gillespiego w swoim kwintecie. W skład grupy wchodzili także Max Roach na perkusji, Al Haig (zastąpiony później przez Sir Charlesa Thompsona i Duke'a Jordana) na fortepianie oraz Curley Russell (zastąpiony później przez Tommy'ego Pottera i Leonarda Gaskina) jako basista.

Z kwintetem Parkera Davis nagrywał kilkakrotnie. Jego solówka znalazła się w utworze Parkera "Now's the Time". Solo to dało początek stylowi jazzu zwanemu "cool jazz". Grupa odbyła również tournée po Stanach Zjednoczonych. Podczas trasy koncertowej w Los Angeles Parker przeszedł załamanie nerwowe i trafił na kilka miesięcy do stanowego szpitala psychiatrycznego w Camarillo. Davis utknął w L.A. Zamieszkał u Charlesa Mingusa i grał z nim muzykę. Później dostał pracę u Billy'ego Eckstine'a na trasie koncertowej po Kalifornii, która sprowadziła go z powrotem do Nowego Jorku. W 1948 roku Parker powrócił z Los Angeles, a Davis ponownie dołączył do jego grupy.

Muzycy z grupy Parkera nie dogadywali się zbyt dobrze. Zachowanie Parkera było nieprzewidywalne z powodu jego uzależnienia od narkotyków. Davis i Roach nie zgadzali się na zatrudnianie przez Parkera Duke'a Jordana jako pianisty i woleliby Buda Powella). W grudniu 1948 roku Davis opuścił grupę po kłótni z Parkerem w Royal Roost. Zaczął pracować bardziej niezależnie z różnymi grupami w Nowym Jorku.

Birth of the Cool (1948-49)

W 1948 roku Davis zbliżył się do kanadyjskiego kompozytora i aranżera muzyki Gila Evansa. W domu Evansa Davis spotykał się z innymi muzykami, takimi jak Roach, pianista John Lewis i saksofonista barytonowy Gerry Mulligan. Evans był aranżerem orkiestry Claude'a Thornhilla i to właśnie brzmienie tej grupy, a także przykład Duke'a Ellingtona, zainspirowało Davisa do stworzenia dużego zespołu, w skład którego wchodziły waltornia i tuba.

Davis bardzo aktywnie uczestniczył w projekcie i wkrótce stał się on "jego projektem". Starali się uzyskać brzmienie zbliżone do ludzkiego głosu, nad starannie zaaranżowanymi kompozycjami.

Zespół po raz pierwszy zagrał latem 1948 roku w Royal Roost. Działała do końca 1949 roku i miała kilka zmian muzyków. W grupie było wielu białych muzyków, co rozwścieczyło niektórych afroamerykańskich jazzmanów. Wielu z nich było w tym czasie bezrobotnych. Davis nie słuchał ich.

Grupa podpisała kontrakt płytowy z Capitol Records i odbyła kilka sesji nagraniowych pomiędzy styczniem 1949 a kwietniem 1950 roku. Muzyka ta została wydana na albumie zatytułowanym Birth of the Cool. Album ten dał nazwę nowemu stylowi jazzu zwanemu "cool jazz". Davis wiedział jak ważny jest jego projekt i nawet odrzucił propozycję pracy z orkiestrą Duke'a Ellingtona. Grupa ta stała się również początkiem trwającej całe życie przyjaźni Davisa i Gila Evansa.