Boeing X-37

Historia

W 1999 roku NASA wybrała Boeinga do zaprojektowania pojazdu. Pojazd został zbudowany w kalifornijskim oddziale Boeinga - Phantom Works. Pod koniec 2002 roku Boeing otrzymał nowy kontrakt o wartości 300 milionów dolarów w ramach programu NASA Space Launch Initiative.

X-37 został przekazany z NASA do Defense Advanced Research Projects Agency we wrześniu 2004 roku. Program stał się tajny, choć nie wiadomo, czy DARPA utrzyma ten status dla projektu.

W czerwcu 2005 r. X-37 wykonał lot nośny pod Białym Rycerzem w Mojave Spaceport, Mojave, Kalifornia. W drugiej połowie 2005 roku X-37 przeszedł modernizację konstrukcji, w tym wzmocnienie podpór kół nosowych. Dalsze testy w locie na uwięzi i pierwszy test zrzutu spodziewane są w połowie lutego 2006 roku.

W marcu 2006 miał odbyć się pierwszy swobodny lot X-37, ale burza śnieżna przykryła okolicę, zrzucając śnieg na Mojave. Kolejna próba lotu w marcu została odwołana z powodu silnych wiatrów. Pod koniec marca X-37 poleciał, ale usterka uniemożliwiła swobodny lot i pojazd wrócił na ziemię wciąż zadokowany do swojego nosiciela White Knight. W kwietniu 2006 roku X-37 wykonał swój pierwszy swobodny lot ślizgowy. Podczas lądowania pojazd zjechał z pasa startowego. Po naprawieniu pojazdu program został przeniesiony z Mojave do Air Force Plant 42 (KPMD) w Palmdale w Kalifornii, gdzie przeprowadzono resztę testów w locie. White Knight nadal stacjonował w Mojave, ale kiedy zaplanowano loty, był przewożony do Zakładu 42. Wykonano pięć dodatkowych lotów, z których co najmniej jeden był lotem swobodnym z udanym lądowaniem.

W listopadzie 2006 roku Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych ogłosiły, że będą rozwijać X-37B na bazie NASA X-37A. Wersja dla Sił Powietrznych nosi nazwę X-37B Orbital Test Vehicle (OTV). Program OTV opiera się na przemysłowych i rządowych inwestycjach DARPA, NASA i Sił Powietrznych. Prace nad X-37B będą prowadzone przez Biuro Szybkich Zdolności Sił Powietrznych i obejmują partnerstwo z NASA i Laboratorium Badawczym Sił Powietrznych. Boeing jest głównym wykonawcą programu OTV. X-37B może pozostać na orbicie nawet przez 270 dni jednocześnie.

Sekretarz Sił Powietrznych stwierdza, że program OTV będzie koncentrował się na "redukcji ryzyka, eksperymentach i rozwoju koncepcji operacyjnych dla technologii pojazdów kosmicznych wielokrotnego użytku, w celu wspierania długoterminowych celów rozwoju przestrzeni kosmicznej".

X-37B pierwotnie miał zostać wyniesiony na orbitę w ładowni wahadłowca Space Shuttle, ale po wypadkuColumbii został przeniesiony na Delta II. Następnie został przeniesiony na rakietę Atlas V w związku z obawami dotyczącymi właściwości aerodynamicznych statku kosmicznego podczas startu.

Projekt

Silniki główne są zasilane naftą JP-8, standardowym wojskowym paliwem odrzutowym. Silniki manewrowe są zasilane nadtlenkiem wodoru. To jest błędne, materiały pędne zostały zmienione na hipergole dawno temu, gdy był to program NASA.

X-37 został pierwotnie zaprojektowany do wynoszenia na orbitę w ładowni wahadłowca Space Shuttle, ale został przeprojektowany do wystrzeliwania na rakietach Atlas V i Falcon 9 po tym, jak stwierdzono, że lot wahadłowca byłby nieekonomiczny.

Pojazd ten ma szansę stać się pierwszym operacyjnym wojskowym samolotem kosmicznym Stanów Zjednoczonych, po anulowaniu projektu Dyna-Soar w 1963 roku. Oczekuje się, że będzie on działał w zakresie prędkości do 25 Macha przy ponownym wejściu w atmosferę. Wśród technologii, które mają być zademonstrowane w X-37 są ulepszone systemy ochrony termicznej, awionika, autonomiczny system naprowadzania oraz zaawansowany płatowiec. Silnik pokładowy to Rocketdyne AR-2/3, który jest zasilany nadtlenkiem wodoru i JP-8.

Aerodynamiczna konstrukcja X-37 została zaczerpnięta z wahadłowca kosmicznego, stąd X-37 ma podobny stosunek siły nośnej do ciągu, a także mniejszy zasięg poprzeczny na dużych wysokościach i liczbach machów niż Hipersoniczny Pojazd Technologiczny.

Pojazd testowy, który służył jako szybowiec do testów zrzutu atmosferycznego, nie posiadał napędu. Zamiast drzwi do ładowni pojazdu operacyjnego miał zamkniętą i wzmocnioną konstrukcję górnej części kadłuba, co pozwalało na połączenie go ze statkiem macierzystym. Większość płytek ochrony termicznej była "fałszywa", wykonana z taniej pianki, a nie z ceramiki; mniejsza liczba płytek na X-37 była prawdziwymi płytkami TPS, a koce TPS były używane w miejscach, gdzie nagrzewanie nie byłoby na tyle silne, by wymagać płytek.

Po zakończeniu misji, statki kosmiczne X-37B mają wylądować na pasie startowym w Bazie Sił Powietrznych Vandenberg w Kalifornii, a Baza Sił Powietrznych Edwards będzie miejscem alternatywnym.