Klasyfikacja gwiazd
W astronomii, klasyfikacja gwiazd jest sposobem grupowania gwiazd według temperatury. Temperaturę gwiazdy można zmierzyć patrząc na jej widmo, czyli rodzaj światła, które gwiazda świeci.
Gwiazdy są również pogrupowane w typy widmowe lub klasy według koloru. Ogólnie rzecz biorąc, temperatura gwiazdy determinuje jej kolor, od czerwonego do niebiesko-białego. Typy widmowe są oznaczane literami. Siedem głównych typów to M, K, G, F, A, B i O. Gwiazdy typu M są najzimniejszymi gwiazdami, a gwiazdy typu O są najgorętsze. Pełny system zawiera również inne typy, które są trudne do znalezienia: W, R, N i S.
Najbliższa Ziemi gwiazda, Słońce, jest gwiazdą klasy G.
Gwiazdy M są najzimniejsze, a gwiazdy O najgorętsze w klasyfikacji gwiazd. Gwiazdy te należą do ciągu głównego.
Tylko nasycone tarcze kamer RGB
Gwiazdy M są najzimniejsze, a gwiazdy O najgorętsze w klasyfikacji gwiazd. Gwiazdy te należą do ciągu głównego.
Tylko nasycone tarcze kamer RGB
Harwardzka klasyfikacja spektralna
System klasyfikacji harwardzkiej jest jednowymiarowym schematem klasyfikacji. Gwiazdy różnią się temperaturą powierzchni w zakresie od około 2 000 do 40 000 kelwinów. Z fizycznego punktu widzenia, klasy wskazują temperaturę atmosfery gwiazdy i są zwykle uszeregowane od najgorętszej do najzimniejszej, jak to ma miejsce w poniższej tabeli:
Uwaga: Konwencjonalne opisy kolorów opisują tylko szczyt widma gwiazdowego. Jednak rzeczywiste kolory widoczne dla oka są jaśniejsze od konwencjonalnych opisów kolorów.
Klasa | Temperatura powierzchni |
| Rzeczywisty kolor pozorny | Masa (masy słoneczne) | Promień (promienie słoneczne) | Luminosity | Hydrogenlines | Ułamek wszystkich |
O | ≥ 33,000 K | niebieski | niebieski | ≥ 16 M☉ | ≥ 6.6 R☉ | ≥ 30,000 L☉ | Słaba strona | ~0.00003% |
B | 10,000–33,000 K | błękitno-biały | głęboki błękit biel | 2.1–16 M☉ | 1.8–6.6 R☉ | 25–30,000 L☉ | Średni | 0.13% |
A | 7,500–10,000 K | biały | błękitno-biały | 1.4–2.1 M☉ | 1.4–1.8 R☉ | 5–25 L☉ | Mocny | 0.6% |
F | 6,000–7,500 K | żółć biel | biały | 1.04–1.4 M☉ | 1.15–1.4 R☉ | 1.5–5 L☉ | Średni | 3% |
G | 5,200–6,000 K | żółty | żółtawobiały | 0.8–1.04 M☉ | 0.96–1.15 R☉ | 0.6–1.5 L☉ | Słaba strona | 7.6% |
K | 3,700–5,200 K | pomarańczowy | bladożółty pomarańczowy | 0.45–0.8 M☉ | 0.7–0.96 R☉ | 0.08–0.6 L☉ | Bardzo słaby | 12.1% |
M | 2,000–3,700 K | czerwony | jasny pomarańczowy czerwony | ≤ 0.45 M☉ | ≤ 0.7 R☉ | ≤ 0.08 L☉ | Bardzo słaby | 76.45% |
R | 1,300–2,000 K | red[] | red[] | Nieznany | Nieznany | Nieznany | Bardzo słaby | Nieznany |
N | 1,300–2,000 K | red[] | red[] | Nieznany | Nieznany | Nieznany | Bardzo słaby | Nieznany |
S | 1,300–2,000 K | red[] | red[] | Nieznany | Nieznany | Nieznany | Bardzo słaby | Nieznany |
Masa, promień i jasność podane dla każdej klasy są odpowiednie tylko dla gwiazd w głównej sekwencji ich życia, a więc nie są odpowiednie dla czerwonych olbrzymów. Klasy widmowe od O do M są podzielone za pomocą cyfr arabskich (0-9). Na przykład, A0 oznacza najgorętsze gwiazdy w klasie A, a A9 najchłodniejsze. Słońce jest sklasyfikowane jako G2.
Diagram Hertzsprunga-Russella jest częściej używany w astronomii, ponieważ wiąże on trzy ważne zmienne: wielkość absolutną, jasność i temperaturę powierzchni. Jest on tak samo ważny dla astronomii, jak układ okresowy dla chemii.
Kolory konwencjonalne i pozorne
Konwencjonalne opisy kolorów są tradycyjne w astronomii i przedstawiają kolory w stosunku do średniego koloru gwiazdy klasy A, która jest uważana za białą. Opisy kolorów pozornych są tym, co obserwator zobaczyłby próbując opisać gwiazdy pod ciemnym niebem bez pomocy wzroku lub przy pomocy lornetki.
Samo Słońce jest białe, choć czasami nazywane jest żółtą gwiazdą. Jest to naturalna konsekwencja ewolucji ludzkich zmysłów optycznych: krzywa odpowiedzi, która maksymalizuje ogólną skuteczność w walce z oświetleniem słonecznym, z definicji będzie postrzegać Słońce jako białe, choć istnieją pewne subiektywne różnice pomiędzy obserwatorami.
·
R136a1, masywna gwiazda Wolfa-Rayeta
·
Obraz z Kosmicznego Teleskopu Hubble'a przedstawiający mgławicę M1-67 i gwiazdę Wolfa-Rayeta WR 124 w centrum
·
Ruch właściwy gwiazd wczesnego typu za -/+ 200 000 lat
·
UGC 5797, galaktyka z linią emisyjną, w której powstają masywne jasne niebieskie gwiazdy
·
Widmo gwiazdy typu O
·
Gwiazdy typu B w gromadzie Jewel Box
·
Wega, gwiazda typu A, w porównaniu do Słońca
·
Polaris, gwiazda typu F
·
Ruch gwiazd typu późnego wokół wierzchołka (po lewej) i antywierzchołka (po prawej) w ciągu -/+ 200 000 lat
·
Słońce, gwiazda typu G
·
Arcturus, czerwony olbrzym typu K w porównaniu do Antaresa typu M
·
Betelgeuse, czerwona gwiazda olbrzymia typu M.
·
VY Canis Majoris, hipergigant typu M
·
R Sculptoris, gwiazda węglowa.
·
Widma dla karłów (klasa jasności V) dla standardowych typów widmowych zaczerpnięte z Pickles (1998).
·
Przewodnik po typach spektralnych Secchi ("152 Schjellerup" to Y Canum Venaticorum)
·
Syriusz A i B (biały karzeł typu DA2) rozstrzygnięty przez Hubble'a
Klasyfikacja gwiazd od O do M.
Diagram Hertzsprunga-Russella wiąże klasyfikację gwiazd z wielkością absolutną, jasnością i temperaturą powierzchni.
Harwardzka klasyfikacja spektralna
System klasyfikacji harwardzkiej jest jednowymiarowym schematem klasyfikacji. Gwiazdy różnią się temperaturą powierzchni w zakresie od około 2 000 do 40 000 kelwinów. Z fizycznego punktu widzenia, klasy wskazują temperaturę atmosfery gwiazdy i są zwykle uszeregowane od najgorętszej do najzimniejszej, jak to ma miejsce w poniższej tabeli:
Uwaga: Konwencjonalne opisy kolorów opisują tylko szczyt widma gwiazdowego. Jednak rzeczywiste kolory widoczne dla oka są jaśniejsze od konwencjonalnych opisów kolorów.
Klasa | Temperatura powierzchni |
| Rzeczywisty kolor pozorny | Masa (masy słoneczne) | Promień (promienie słoneczne) | Luminosity | Hydrogenlines | Ułamek wszystkich |
O | ≥ 33,000 K | niebieski | niebieski | ≥ 16 M☉ | ≥ 6.6 R☉ | ≥ 30,000 L☉ | Słaba strona | ~0.00003% |
B | 10,000–33,000 K | błękitno-biały | głęboki błękit biel | 2.1–16 M☉ | 1.8–6.6 R☉ | 25–30,000 L☉ | Średni | 0.13% |
A | 7,500–10,000 K | biały | błękitno-biały | 1.4–2.1 M☉ | 1.4–1.8 R☉ | 5–25 L☉ | Mocny | 0.6% |
F | 6,000–7,500 K | żółć biel | biały | 1.04–1.4 M☉ | 1.15–1.4 R☉ | 1.5–5 L☉ | Średni | 3% |
G | 5,200–6,000 K | żółty | żółtawobiały | 0.8–1.04 M☉ | 0.96–1.15 R☉ | 0.6–1.5 L☉ | Słaba strona | 7.6% |
K | 3,700–5,200 K | pomarańczowy | bladożółty pomarańczowy | 0.45–0.8 M☉ | 0.7–0.96 R☉ | 0.08–0.6 L☉ | Bardzo słaby | 12.1% |
M | 2,000–3,700 K | czerwony | jasny pomarańczowy czerwony | ≤ 0.45 M☉ | ≤ 0.7 R☉ | ≤ 0.08 L☉ | Bardzo słaby | 76.45% |
R | 1,300–2,000 K | red[] | red[] | Nieznany | Nieznany | Nieznany | Bardzo słaby | Nieznany |
N | 1,300–2,000 K | red[] | red[] | Nieznany | Nieznany | Nieznany | Bardzo słaby | Nieznany |
S | 1,300–2,000 K | red[] | red[] | Nieznany | Nieznany | Nieznany | Bardzo słaby | Nieznany |
Masa, promień i jasność podane dla każdej klasy są odpowiednie tylko dla gwiazd w głównej sekwencji ich życia, a więc nie są odpowiednie dla czerwonych olbrzymów. Klasy widmowe od O do M są podzielone za pomocą cyfr arabskich (0-9). Na przykład, A0 oznacza najgorętsze gwiazdy w klasie A, a A9 najchłodniejsze. Słońce jest sklasyfikowane jako G2.
Diagram Hertzsprunga-Russella jest częściej używany w astronomii, ponieważ wiąże on trzy ważne zmienne: wielkość absolutną, jasność i temperaturę powierzchni. Jest on tak samo ważny dla astronomii, jak układ okresowy dla chemii.
Kolory konwencjonalne i pozorne
Konwencjonalne opisy kolorów są tradycyjne w astronomii i przedstawiają kolory w stosunku do średniego koloru gwiazdy klasy A, która jest uważana za białą. Opisy kolorów pozornych są tym, co obserwator zobaczyłby próbując opisać gwiazdy pod ciemnym niebem bez pomocy wzroku lub przy pomocy lornetki.
Samo Słońce jest białe, choć czasami nazywane jest żółtą gwiazdą. Jest to naturalna konsekwencja ewolucji ludzkich zmysłów optycznych: krzywa odpowiedzi, która maksymalizuje ogólną skuteczność w walce z oświetleniem słonecznym, z definicji będzie postrzegać Słońce jako białe, choć istnieją pewne subiektywne różnice pomiędzy obserwatorami.
·
R136a1, masywna gwiazda Wolfa-Rayeta
·
Obraz z Kosmicznego Teleskopu Hubble'a przedstawiający mgławicę M1-67 i gwiazdę Wolfa-Rayeta WR 124 w centrum
·
Ruch właściwy gwiazd wczesnego typu za -/+ 200 000 lat
·
UGC 5797, galaktyka z linią emisyjną, w której powstają masywne jasne niebieskie gwiazdy
·
Widmo gwiazdy typu O
·
Gwiazdy typu B w gromadzie Jewel Box
·
Wega, gwiazda typu A, w porównaniu do Słońca
·
Polaris, gwiazda typu F
·
Ruch gwiazd typu późnego wokół wierzchołka (po lewej) i antywierzchołka (po prawej) w ciągu -/+ 200 000 lat
·
Słońce, gwiazda typu G
·
Arcturus, czerwony olbrzym typu K w porównaniu do Antaresa typu M
·
Betelgeuse, czerwona gwiazda olbrzymia typu M.
·
VY Canis Majoris, hipergigant typu M
·
R Sculptoris, gwiazda węglowa.
·
Widma dla karłów (klasa jasności V) dla standardowych typów widmowych zaczerpnięte z Pickles (1998).
·
Przewodnik po typach spektralnych Secchi ("152 Schjellerup" to Y Canum Venaticorum)
·
Syriusz A i B (biały karzeł typu DA2) rozstrzygnięty przez Hubble'a
Klasyfikacja gwiazd od O do M.
Diagram Hertzsprunga-Russella wiąże klasyfikację gwiazd z wielkością absolutną, jasnością i temperaturą powierzchni.
Powiązane strony
- Diagram Hertzsprunga-Russella
Powiązane strony
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest klasyfikacja gwiazd?
O: Klasyfikacja gwiazd to sposób grupowania gwiazd na podstawie ich temperatury.
P: Jak można zmierzyć temperaturę gwiazdy?
O: Temperaturę gwiazdy można zmierzyć, patrząc na jej widmo, czyli rodzaj światła, które emituje.
P: Jakie jest siedem głównych typów widmowych?
O: Siedem głównych typów widmowych to M, K, G, F, A, B i O.
P: Który typ gwiazd jest najzimniejszy?
O: Najzimniejsze są gwiazdy typu M.
P: Który typ gwiazdy jest najgorętszy?
O: Gwiazdy typu O są najgorętsze.
P: Czy oprócz tych siedmiu głównych typów istnieją jeszcze jakieś inne?
O: Tak, istnieją inne typy, takie jak W, R, N i S, które są trudniejsze do znalezienia.
P: Do jakiej klasy zaliczana jest najbliższa Ziemi gwiazda - Słońce?
O: Słońce jest sklasyfikowane jako gwiazda klasy G.