Precedens

Rodzaje precedensów

Wiążący precedens

Precedens, który musi być zastosowany lub przestrzegany, jest znany jako wiążący precedens (na przemian precedens obowiązkowy, obowiązkowy lub wiążący organ władzy itp.) Zgodnie z doktryną "starego kryzysu" sąd niższy musi honorować ustalenia prawne dokonane przez sąd wyższy, który znajduje się na ścieżce odwoławczej spraw rozpatrywanych przez sąd. W Stanach Zjednoczonych Ameryki i sądach federalnych jurysdykcja jest często podzielona geograficznie pomiędzy lokalne sądy rozprawcze, z których kilka podlega terytorialnemu sądowi apelacyjnemu, a wszystkie sądy regionalne podlegają sądowi najwyższemu. Orzeczenia sądów niższych instancji nie są z definicji wiążące dla siebie nawzajem ani dla sądów wyższych instancji, nie są też wiążące dla siebie nawzajem ani dla lokalnych sądów, które podlegają innemu sądowi apelacyjnemu. Ponadto sądy muszą stosować się do własnych obwieszczeń prawnych wydanych wcześniej w innych sprawach oraz honorować orzeczenia wydane przez inne sądy w sporach między stronami, które dotyczą tego samego schematu faktów lub zdarzeń, chyba że mają poważne powody do zmiany tych orzeczeń.

Jeden z profesorów prawa opisał obowiązkowy precedens w następujący sposób:

W związku z ustaleniem właściwej jurysdykcji sąd jest "zobowiązany" do przestrzegania precedensu tej jurysdykcji tylko wtedy, gdy jest ona bezpośrednio związana z daną sprawą. W najsilniejszym tego słowa znaczeniu, "bezpośrednio w punkcie" oznacza to: (1) kwestia rozstrzygnięta w sprawie precedensowej jest taka sama jak kwestia, która ma być rozstrzygnięta w sprawie zawisłej, (2) rozstrzygnięcie tej kwestii było konieczne do rozstrzygnięcia sprawy precedensowej; (3) istotne fakty sprawy precedensowej są również obecne w sprawie zawisłej oraz (4) w sprawie zawisłej nie występują żadne dodatkowe fakty, które mogłyby zostać uznane za istotne.

W wyjątkowych okolicznościach sąd wyższej instancji może obalić lub uchylić obowiązkowy precedens, ale często będzie próbował rozróżnić precedens przed jego obaleniem, ograniczając w ten sposób w każdym przypadku jego zakres.

Precedens nie jest "wiążący" dla sędziego ani "obowiązkowy" w tym samym sensie, w jakim prawa są wiążące dla obywateli. Sędzia nie może zostać uwięziony lub ukarany grzywną za to, że się z nim nie zgadza. Jego przysięgą nie jest precedens, ale przynajmniej dla sędziów federalnych, jest "konstytucja i prawa Stanów Zjednoczonych". Kanonicy Etyki Sądowej nie wspominają o posłuszeństwie wobec precedensu, ale wobec "konstytucji federalnej i prawa państwa, którego prawem zarządzają". Kodeks Postępowania Sądowego nie mówi nic o precedensie. W większości przypadków precedens jest najbardziej rozsądną interpretacją Konstytucji i naszych praw, w których to przypadkach przysięga konstytucyjna jest najwierniej przestrzegana przez następujący precedens. Ale kiedy sędzia uzna interpretację Konstytucji w większości przypadków za nieadekwatną, w porównaniu z interpretacją odmienną, wówczas przestrzeganie precedensu może naruszyć przysięgę sędziego. W orzeczeniu, w którym sędzia Roy Moore dostrzegł takie rozróżnienie, uznał jego autorytet za precedens, ale powiedział, że "[interpretacja] Konstytucji [przez większość Sądu Najwyższego] jest ich interpretacją. Ale nic nie może stać w sprzeczności z przysięgą przysięgi przysięgłego na Konstytucję". Oczywiście chaos jest konsekwencją nieostrożnego ignorowania precedensu. Obywatele starający się przestrzegać prawa potrzebują poczucia tego, czym jest prawo.

Niewiążący / przekonywujący precedens

Precedens, który nie jest obowiązkowy, ale który jest użyteczny lub istotny, jest znany jako precedens perswazyjny (lub perswazyjny organ lub precedens doradczy). Precedens perswazyjny obejmuje sprawy rozstrzygane przez sądy niższego szczebla, sądy równorzędne lub wyższe z innych jurysdykcji geograficznych, sprawy prowadzone w innych równoległych systemach (na przykład sądy wojskowe, administracyjne, sądy ludowe/składkowe, sądy stanowe w porównaniu z sądami federalnymi w Stanach Zjednoczonych), a w niektórych wyjątkowych okolicznościach sprawy innych państw, traktaty, światowe organy sądowe itp.

W przypadku pierwszego wrażenia sądy często opierają się na przekonywującym precedensie sądów innych jurysdykcji, które wcześniej zajmowały się podobnymi kwestiami. Perswazyjny precedens może stać się wiążący w wyniku przyjęcia przez sąd wyższej instancji perswazyjnego precedensu.

Niestandardowy

Długoletni zwyczaj, który tradycyjnie uznawany jest przez sądy i sędziów, jest pierwszym rodzajem precedensu. Zwyczaj ten może być tak głęboko zakorzeniony w całym społeczeństwie, że nabiera mocy prawnej. Nigdy nie było potrzeby rozstrzygania konkretnej sprawy w tych samych lub podobnych sprawach, aby sąd zwrócił uwagę na precedens zwyczajowy lub tradycyjny w swoich rozważaniach.

Orzecznictwo

Innym rodzajem precedensu jest orzecznictwo. W systemach prawa powszechnego ten rodzaj precedensu ma mniejsze lub większe znaczenie w obradach sądu w zależności od wielu czynników. Najważniejsze jest to, czy precedens jest "punktowy", czyli czy dotyczy okoliczności identycznej lub bardzo zbliżonej do okoliczności w danej chwili? Po drugie, kiedy i gdzie precedens został rozstrzygnięty? Ostatnie orzeczenie w tej samej jurysdykcji, co sprawa natychmiastowa, będzie miało dużą wagę. Następnie, w porządku malejącym, precedens będzie ostatnim precedensem w jurysdykcjach, których prawo jest takie samo jak prawo miejscowe. Najmniejszą wagę przywiązuje się do precedensu, który wynika z odmiennych okoliczności, starszych spraw, które od tego czasu są ze sobą sprzeczne, lub spraw w jurysdykcjach, w których obowiązuje odmienne prawo.

Krytyczna analiza precedensu

Sformułowania sądowe

Sąd Apelacyjny dla Trzeciego Obwodu Stanów Zjednoczonych Ameryki stwierdził:

Precedens sądowy przypisuje określone konsekwencje prawne szczegółowemu zestawowi okoliczności faktycznych w orzeczeniu w sprawie, która jest następnie uznawana za formułę pozwalającą na rozstrzygnięcie kolejnej sprawy dotyczącej identycznych lub podobnych okoliczności faktycznych, zaistniałej w tym samym sądzie lub sądzie niższej instancji w hierarchii sądowej.

Amerykański SądApelacyjny dla Dziewiątego Obwodu stwierdził:

Stare dekryzysy to polityka sądu polegająca na tym, by stać z boku; termin ten jest jedynie skrótem od "stare decisis et non quieta movere" - "stać z boku i trzymać się decyzji i nie zakłócać tego, co jest ustalone". Rozważcie słowo "dekzys". Słowo to oznacza, dosłownie i prawnie, decyzję. Zgodnie z doktryną starego kryzysu przypadek jest ważny tylko dla tego, co decyduje - dla "co", a nie dla "dlaczego", a nie dla "jak". Jeśli chodzi o precedens, "starego kryzysu" jest ważny tylko dla decyzji, dla szczegółowych konsekwencji prawnych wynikających ze szczegółowego zestawu faktów.

Precedensy postrzegane wbrew upływowi czasu mogą służyć do ustalenia trendów, wskazując tym samym kolejny logiczny krok w ewolucji interpretacji prawa. Na przykład, jeśli imigracja staje się coraz bardziej ograniczana przez prawo, to następna decyzja prawna w tej sprawie może posłużyć do jej dalszego ograniczenia.

Stypendyści próbowali ostatnio zastosować teorię sieci do precedensów, aby ustalić, które precedensy są najważniejsze lub najbardziej autorytatywne oraz jak zmieniały się interpretacje i priorytety sądu na przestrzeni czasu.

Super spojrzenie na kryzys

Super-stare decisis jest terminem używanym dla ważnego precedensu, który jest odporny lub uodporniony na obalenie, bez względu na to, czy decyzja została podjęta w pierwszej kolejności prawidłowo. Może być postrzegany jako jedna ze skrajności w szeregu precedensowych mocy lub na przemian wyrażanie przekonania, lub krytyka tego przekonania, że niektóre decyzje nie powinny być obalane.

W 1976 roku Richard Posner i William Landes ukuwali termin "super-precedens" w artykule, który napisali o testowaniu teorii precedensu poprzez liczenie cytatów. Posner i Landes użyli tego terminu, aby opisać wpływ cytowanej decyzji. Termin "superprecedens" kojarzył się później z inną kwestią: trudnością obalenia decyzji. W 1992 roku profesor Rutgers, Earl Maltz, skrytykował decyzję Sądu Najwyższego w sprawie Planned Parenthood przeciwko Casey za poparcie idei, że jeśli jedna ze stron może przejąć kontrolę nad Sądem w sprawie o dużym znaczeniu narodowym (jak w sprawie Roe przeciwko Wade'owi), strona ta może uchronić swoją pozycję przed odwróceniem się "przez pewnego rodzaju superkryzys".

Kwestia ta pojawiła się na nowo w trakcie przesłuchania sędziego naczelnego Johna G. Robertsa i sędziego Samuela Alito podczas ich przesłuchań potwierdzających przed Senacką Komisją Sądowniczą. Przed przesłuchaniami przewodniczący komisji, senator Arlen Specter z Pensylwanii, napisał w New York Timesie opowę, w której określił Roe jako "super-precedens". Podczas przesłuchań wspomniał o nim (i z pozoru żartobliwie odniósł się do "super-duper precedensu"), ale ani Roberts, ani Alito nie poparli tego terminu, ani koncepcji.

Krytyka Precedenta

W kontrowersyjnej książce z 1997 r. adwokat Michael Trotter obwiniał nadmierne poleganie amerykańskich prawników na wiążącej i przekonującej władzy, a nie na zaletach przedmiotowej sprawy, jako główny czynnik eskalacji kosztów prawnych w XX wieku. Twierdził on, że sądy powinny zakazać powoływania się na perswazyjny precedens spoza swojej jurysdykcji, z dwoma wyjątkami:

(1) przypadki, w których przedmiotem sprawy jest prawo obcej jurysdykcji, lub

(2) przypadki, w których strona sporu zamierza zwrócić się do sądu najwyższego danej jurysdykcji o obalenie wiążącego precedensu, a zatem musi powołać się na przekonywujący precedens, aby wykazać tendencję w innych jurysdykcjach.