Folds of Honor QuikTrip 500

Przegląd

Od 1987 do 2001 roku wyścig ten był zaplanowany jako finałowy wyścig sezonu NASCAR, a więc zazwyczaj był wydarzeniem, w którym rozstrzygano o mistrzostwie. Zdarzało się jednak, że mistrzostwo było już rozstrzygnięte przed tym wyścigiem, co czyniło go antyklimatycznym. W niektórych przypadkach decyzja o mistrzostwie zapadała w momencie, gdy lider klasyfikacji punktowej wyjeżdżał na zieloną flagę, aby rozpocząć wyścig - w ten sposób można było zdobyć wystarczającą liczbę punktów mistrzowskich, zajmując ostatnie lub lepsze miejsce.

Wyścig w 1992 roku był ostatnim wyścigiem Richarda Petty'ego i przypadkowo debiutem Jeffa Gordona. Z sześcioma kierowcami kwalifikującymi się do mistrzostw Winston Cup, wyścig ten jest powszechnie uważany za jeden z największych wyścigów NASCAR wszech czasów. Alan Kulwicki, który zajął drugie miejsce w wyścigu, wyprzedził Billa Elliotta, zwycięzcę wyścigu, prowadząc jedno okrążenie więcej. Kulwicki zdobył tytuł NASCAR Winston Cup z rekordową wówczas przewagą zaledwie 10 punktów.

Wyścig w 1998 roku był prowadzony głównie w nocy po długim opóźnieniu deszczowym; pomimo braku doświadczenia ze światłami, nowo zainstalowanymi na wyścig Indy Racing League, NASCAR i zespoły zgodziły się na próbę ukończenia wyścigu w nocy. Został on skrócony do 221 okrążeń, ponieważ było po 23:00 EST i NASCAR chciał "wyciągnąć fanów o przyzwoitej godzinie". W 1999 roku Cracker Barrel 500 również zakończył się w nocy. To oznaczałoby odskocznię w rodzaju na zakończenie opóźnionych wyścigów w nocy przez wykorzystanie toru stałego systemu oświetlenia.

W 2001 roku, wyścig był zaplanowany jako finał sezonu, jednak skończyło się na przedostatnim wyścigu. Wyścig New Hampshire 300 został przełożony z 16 września na piątek po Święcie Dziękczynienia, z powodu 11 września. W 2002 roku wyścig został przeniesiony do połowy października, ponieważ NASCAR zdecydował się zorganizować finałowy wyścig na Homestead-Miami Speedway zamiast w Atlancie. Wyścig w 2003 roku zapoczątkował tradycję nocnych kwalifikacji w Atlancie, która przeniosła się również na wiosenne wyścigi.

W 2006 roku czas rozpoczęcia wyścigu został zmieniony z 12:40 EDT na 2:55 EDT, aby zakończyć wyścig w nocy. Skargi kierowców wybuchły z powodu kłopotliwej sytuacji na torze, gdzie słońce może dostać się do oczu kierowcy w Zakręcie 1, w tym doprowadzając do kraksy w czasie, gdy słońce zachodzi w tym obszarze toru pomiędzy Jeffem Gordonem i Jamie McMurrayem, co doprowadziło do rezygnacji z 3 PM startu po tym wyścigu.

W 2009 roku wyścig został przeniesiony w weekend Labor Day w ramach porozumienia z Auto Club Speedway, który otrzymał wyścig w weekend Labor Day w 2004 roku, oraz Talladega Superspeedway, gdzie jesienny wyścig Talladega przeniósł się na weekend wyścigów w Atlancie, a Fontana otrzymała wyścig w Chase w miejscu Talladega.

W 2015 roku, data wyścigu w Atlancie została przeniesiona na drugi tydzień sezonu na początku marca, a Bojangles' Southern 500 na Darlington Raceway powróciło do tradycyjnej daty weekendu Labor Day. Wyścig w Atlancie odbędzie się w niedzielne popołudnie. To wydarzenie nosiło kiedyś nazwę Oral-B USA 500 i było transmitowane na ESPN przez 6 lat, poprzedzając Irwin Tools Night Race na Bristol Motor Speedway i Federated Auto Parts 400 na Richmond International Raceway.

Realignment

Wyścig ten, drugi w sezonie w Atlancie, był w ostatnich latach kilkakrotnie poddawany plotkom o jego likwidacji lub przeniesieniu. Ostatnio, właściciel toru Bruton Smith, prezes Speedway Motorsports, Inc. rozmawiał z International Speedway Corporation o możliwej zmianie daty z jednym z jej torów. 29 lutego 2008 roku, Smith zaproponował zmianę, która dotyczyła jesiennego wyścigu w Atlancie i Pepsi 500, wyścigu rozgrywanego w Labor Day Weekend na Auto Club Speedway. W ten sposób tor w Fontana w Kalifornii został włączony do gonitwy o mistrzostwo, a także przywrócono wyścig w weekend Labor Day na południe USA po raz pierwszy od czasu przedostatniego Southern 500. Dzięki temu trzy wyścigi, które poprzedzają rozpoczęcie gonitwy, znajdują się bliżej siebie pod względem geograficznym. Przed zmianą ustawienia, zespoły ścigały się w Sharpie 500 w Bristolu tydzień przed Labor Day, następnie podróżowały przez kraj na Pepsi 500, a potem wracały przez kraj, aby wziąć udział w Chevy Rock & Roll 400 w Richmond w następną sobotę.

Ostatecznie NASCAR dostosował harmonogram, jak ogłoszono 19 sierpnia 2008 r., aby umożliwić jesienny wyścig w Atlancie i wydarzenie Chase do Fontana być zamienione, ale również w procesie przeniósł AMP Energy 500 w Talladega Superspeedway do starej daty Atlanta - zwykle ostatni weekend w październiku - i wspomniany Pepsi 500 został umieszczony w starej daty Talladega, pierwszy weekend w październiku począwszy od 2009 roku.

Godne uwagi wyścigi

• 1966: Richard Petty poprowadził 90 okrążeń i pokonał Buddy'ego Bakera po swoje pierwsze zwycięstwo w Atlancie, ale historia wyścigu skupiła się na zdobywcy pole position Curtisie Turnerze i startującym z trzeciego miejsca Fredzie Lorenzenie. Ponieważ udział Forda został wstrzymany w wyniku sporu o przepisy dotyczące silników, sezon został zdominowany przez samochody wyścigowe Chryslera. Turner wystartował w Chevrolecie Smokey Yunick, o którym krążyły pogłoski, że został radykalnie zmieniony i nie spełniał wymogów regulaminu NASCAR; Lorenzen jechał Fordem Juniora Johnsona, samochodem o przydomku "Żółty Banan", ponieważ jego nadwozie zostało wyraźnie zmienione; oba samochody przeszły inspekcję NASCAR tam, gdzie inne nie przeszły. Turner prowadził przez 60 okrążeń i ukończył wyścig na 24. pozycji z powodu awarii rozdzielacza, natomiast Lorenzen prowadził przez 24 okrążenia i został wyeliminowany w wypadku, kończąc wyścig na 23. pozycji.
• 1971: Richard Petty został pierwszym kierowcą samochodów wyścigowych, który osiągnął 1 milion dolarów w zarobkach w karierze po trwającym cały wyścig pojedynku z Bobbym Allisonem.
• 1976: Dave Marcis zdobył swoje ostatnie zwycięstwo na torze Superspeedway. Prowadząc słynnego Dodge'a nr 71 Harry'ego Hyde'a, Marcis przez większość pierwszych 64 okrążeń toczył walkę nos w nos z Buddy'm Bakerem, Cale'm Yarborough i Davidem Pearsonem. Dale Earnhardt przeżył potężną kraksę około 60 okrążeń przed końcem, kiedy Dick Brooks uderzył w ścianę w trójce i zsunął się na drogę Earnhardta; Earnhardt wpadł w czwarty zakręt.
• 1977: Wyścig skrócony z powodu deszczu/ciemności. Darrell Waltrip skorzystał z okrążenia samochodu Jamesa Hyltona i wyprzedził Donniego Allisona na ostatnim okrążeniu; Allison zderzył się z Cale Yarborough, który dojechał do mety.
• 1978: Awaria punktacji doprowadziła do żenującej zmiany ogłoszonego zwycięzcy. Ręczna punktacja orzekła, że Richard Petty wyprzedził Dave'a Marcisa na kresce, ale ponowne sprawdzenie kilka godzin później udowodniło, że Donnie Allison, który ukończył wyścig dwie długości przed Petty'm i Marcisem, rzeczywiście wygrał.
• 1979: Neil Bonnett wyprzedził Dale'a Earnhardta, Yarborougha i Bobby'ego Allisona w gorącej walce czterech samochodów na ostatnich 20 okrążeniach wyścigu. Po wyścigu Darrell Waltrip objął dwupunktowe prowadzenie nad Richardem Petty przed finałem sezonu w Ontario.
• 1980: Wypadek wielu samochodów na pierwszych 20 okrążeniach wyeliminował braci Allison i innych pretendentów, pozostawiając Cale'a Yarborougha, który bez problemu zdobył zwycięstwo. Wygrana pomogła mu zbliżyć się na 29 punktów do lidera Dale'a Earnhardta, a do końca sezonu 1980 pozostał jeden wyścig.
• 1981: ESPN transmitowało wyścig na żywo, była to pierwsza taka transmisja dla sieci kablowej z trzeciego roku. Wyścig zamienił się w emocjonującą sprawę, gdy Neil Bonnett i Richard Petty walczyli o prowadzenie pośród ofert Darrella Waltripa, Joe Ruttmana i Harry'ego Ganta. Dwa ostatnie okrążenia to zacięty pojedynek, który wygrał Bonnett przed Waltripem i Cale Yarborough.
• 1982: Wyścig ustanowił rekord toru w ilości zmian prowadzenia - 45, wśród 14 kierowców. Pęcherze w oponach zrujnowały szansę na zwycięstwo Richarda Petty'ego, ponieważ Bobby Allison pokonał Darrella Waltripa i Harry'ego Ganta. Był to ostatni start piosenkarza muzyki country Marty'ego Robbinsa, który zmarł w grudniu tego samego roku.
• 1984: Kierowca Terry Schoonover zginął w wyścigu po zderzeniu z barierą na drugim zakręcie.
• 1986: Dale Earnhardt zdobył swój drugi tytuł w karierze, całkowicie dominując na Dixie 500. Reszta pierwszej piątki to lista luminarzy NASCAR - Richard Petty, Bill Elliott, Tim Richmond i Buddy Baker.
• 1987: Po raz pierwszy wyścig ten został zaplanowany jako finałowy wyścig sezonu NASCAR.
• 1989: W tym wyścigu, niezależny kierowca Grant Adcox zginął w wypadku.
• 1990: Z samochodami ciasno upakowanymi razem na późnych pit-stopach wyścigu pod żółtym kolorem (wynik zasady NASCAR zamykającej pit road, gdy pojawia się żółty kolor, zamiast pozwalać samochodom na zjazd do pit-stopu przed żółtym kolorem), jeden z członków załogi Billa Elliotta zginął, gdy Ricky Rudd wjeżdżał do pit-stopu na serwis i stracił kontrolę nad samochodem. To doprowadziło do NASCAR mandatu ograniczenia prędkości na pit road dla bezpieczeństwa członków załogi.
• 1992: Powszechnie uważany za jeden z najbardziej dramatycznych wyścigów NASCAR wszech czasów. Zobacz 1992 Hooters 500
• 1993: Zwycięzca wyścigu Rusty Wallace i mistrz Winston Cup Dale Earnhardt okrążyli tor w polskim Okrążeniu Zwycięstwa, niosąc flagi nr 7 i nr 28, aby uczcić pamięć Alana Kulwickiego i Daveya Allisona, którzy zginęli w wypadkach lotniczych w trakcie sezonu. Zarówno Kulwicki jak i Allison byli kluczowymi postaciami dokładnie rok wcześniej podczas klasycznego wyścigu w 1992 roku.
• 1995: Jeff Gordon zdobył swój pierwszy tytuł w serii, gdy Dale Earnhardt poprowadził swój nr 3 do zwycięstwa w czasie wyścigu wynoszącym 3 godziny, 3 minuty i 3 sekundy.
• 1996: Bobby Labonte zdobył zwycięstwo, pierwsze dla Joe Gibbs Racing budującego własne silniki po czterech sezonach korzystania z silników Ricka Hendricka. Terry Labonte zdobył tytuł Mistrza Winston Cup 1996 jadąc dla Hendrick Motorsports. Obaj przejechali razem okrążenie zwycięstwa i świętowali razem na alei zwycięstwa.
• 1997: 325 okrążeń / 500,5 mili w nowej konfiguracji. Bobby Labonte wygrał w pierwszym zwycięstwie JGR z Pontiakiem; Pontiaki zdominowały pierwszą dziesiątkę na mecie.
• 1998: Wyścig skrócony z powodu deszczu i ciemności. Deszczowe opóźnienia w ciągu dnia sprawiły, że wyścig trwał do północy, a władze toru chciały, aby fani wrócili do domów o przyzwoitej godzinie. Pierwszy nocny wyścig Pucharu.
• 2000: Wyścig przełożony z niedzieli na poniedziałek z powodu deszczu. Ostatni start Darrella Waltripa w karierze. Byłby to ostatni raz, kiedy zawody byłyby ostatnim wyścigiem sezonu NASCAR.
• 2001: Miał być ostatnim wyścigiem sezonu 2001, ale Loudon został przeniesiony na weekend po z powodu 11 września. To spowodowało, że był to przedostatni wyścig sezonu.
• 2002: Wyścig skrócony z powodu deszczu. Przeniesiony z listopada na październik, przez co wyścig nie będzie już ostatnim wyścigiem sezonu NASCAR.
• 2009: Wyścig przeniesiony z października na weekend Labor Day, oznaczając pierwszy regularny wyścig NASCAR Cup Series w Atlancie, aby rozpocząć w nocy. Kasey Kahne odniósł zwycięstwo, drugie w tym roku dla zespołu, który teraz działa pod egidą Richard Petty Motorsports.
• 2011: Wyścig przełożony z nocy z niedzieli na wtorek po południu z powodu deszczu. Jeff Gordon zdobył swoje 85. zwycięstwo w karierze po zaciętym pojedynku z kolegą z zespołu Jimmie Johnsonem na ostatnich dziesięciu okrążeniach na zużytych oponach, co dało mu wyłączne posiadanie trzeciego miejsca na liście zwycięstw wszech czasów i najwięcej wygranych przez kierowcę w Erze Nowoczesnej NASCAR (1972-obecnie). To był tylko drugi raz w NASCAR's Modern Era, że wyścig został przełożony na wtorek, drugi raz przyszedł w sierpniu 2007 roku w Michigan (również na deszcz). Gordon został uhonorowany przez prezydenta NASCAR Mike'a Heltona oprawionym portretem zdjęć z poprzednich zwycięstw Jeffa w kształcie bolidu nr 85, aby upamiętnić przełomowe zwycięstwo.
• 2015: Start wyścigu został opóźniony o prawie godzinę z powodu deszczu. Gdy wyścig Wyścig się rozpoczął, doszło do dwóch wraków, jednego z 69 okrążeniami do przejechania, w którym brały udział dwa samochody, oraz kolejnego wraku z 21 okrążeniami do przejechania. W drugim wypadku brało udział sześć samochodów, co spowodowało dziewięciominutową i jednosekundową czerwoną flagę, aby ułatwić sprzątanie na torze. Jimmie Johnson zdobył swoje pierwsze zwycięstwo w sezonie.
• 2016: Johnson powtórzył tytuł zwycięzcy wyścigu i zrównał się z Dale'em Earnhardtem z 76 zwycięstwami w Pucharze w karierze. Matt Kenseth otrzymał czarną flagę na postoju przy zielonej fladze, gdy członek załogi zostawił klucz klinowy na tylnym pokładzie, a inny członek załogi podniósł go, by użyć go przy samochodzie; awaria komunikacji sprawiła, że Kenseth pozostał na torze wyścigowym przez pięć okrążeń i za jedno z nich nie otrzymał punktów.
• 2017: 2500. wyścig Monster Energy NASCAR Cup Series. Kevin Harvick prowadził 292 z 325 okrążeń i wyglądało na to, że jest na dobrej drodze do swojego drugiego zwycięstwa w Atlancie, dopóki nie pojawiło się ostrzeżenie za zgaśnięty samochód Austina Dillona. Kiedy zjechali do pit roadu pod ostrzeżeniem, Harvick został złapany na szybkim wyjeździe, przez co znalazł się na tyłach pola. Kyle Larson był na dobrej drodze do zwycięstwa, ale na siedem okrążeń przed końcem zostawił otwarte drzwi, co pozwoliło Bradowi Keselowskiemu wyprzedzić go i ostatecznie wygrać. Po raz pierwszy w Atlancie zastosowano format wyścigów etapowych, gdzie etapy 1 i 2 miały po 85 okrążeń, a etap 3 składał się z końcowych 155 okrążeń. Ostatni wyścig odbył się na oryginalnej nawierzchni położonej podczas przebudowy toru w 1997 roku, ale fani i kierowcy domagają się, by nie układać jej na nowo, mimo że kilku kierowców widziało, jak podczas wyścigu zawiodły opony.

Nadawcy telewizyjni