Oparzenie
Oparzenie to uszkodzenie skóry lub ciała człowieka. Przyczyną oparzenia może być ciepło, zimno, elektryczność, chemikalia, tarcie lub promieniowanie. Większość oparzeń jest spowodowana ciepłem gorących płynów, ciał stałych lub ognia. Podczas gdy wskaźniki są podobne dla mężczyzn i kobiet, podstawowe przyczyny często się różnią. Wśród kobiet na niektórych obszarach ryzyko związane jest z używaniem otwartego ognia do gotowania lub niebezpiecznych pieców. Wśród mężczyzn ryzyko związane jest ze środowiskiem pracy. Innymi czynnikami ryzyka są alkoholizm i palenie tytoniu. Do poparzeń może również dojść w wyniku samookaleczenia lub przemocy między ludźmi.
Oparzenia mogą być bardzo poważnym urazem, a w niektórych przypadkach mogą nawet spowodować śmierć. W zależności od głębokości oparzenia i ilości uszkodzonej skóry, oparzenie może stanowić nagły przypadek medyczny. W przypadku dzieci, co najmniej pięć procent skóry musi być dotknięte. Dorośli mogą tolerować do dziesięciu procent dotkniętej skóry.
Oparzenia pewnego stopnia wpływają na cały organizm: Typowe reakcje to wstrząs krążeniowy, zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej i sepsa.
Przyczyny
W Stanach Zjednoczonych prawie osiem na dziesięć oparzeń jest wynikiem działania ognia, płomieni lub gorących płynów. Większość (69%) oparzeń ma miejsce w domu lub w pracy (9%), a większość z nich jest przypadkowa, przy czym 2% jest wynikiem napaści innej osoby, a 1-2% wynika z próby samobójczej. Te źródła mogą powodować uraz inhalacyjny dróg oddechowych i/lub płuc, występujący u około 6%.
Charakterystyka
Oparzenia są zazwyczaj niewielkie. Zazwyczaj są to oparzenia stopnia pierwszego do stopnia drugiego. Inne są mocniejsze, takie jak stopień 3. Ludzie mogą doznać mocniejszych oparzeń od wysokiej temperatury lub przedmiotów radioaktywnych.
Oparzenia pierwszego stopnia
Oparzenia pierwszego stopnia są niewielkie i mogą być leczone w domu. Rzadko pozostawiają blizny. Osoba może się nimi zarazić od gorącej wody, niewielkiego oparzenia słonecznego lub przez dotknięcie gorącego metalu. Powoduje ono ból, ale poparzona zostaje tylko wierzchnia warstwa skóry i nie dochodzi do uszkodzenia nerwów.
Oparzenia drugiego stopnia
Oparzenia stopnia drugiego można wyleczyć w domu, ale niektórzy wolą zabrać je do szpitala. Ten stopień oparzenia przechodzi do drugiej warstwy skóry.
Oparzenia trzeciego stopnia
Oparzenia stopnia trzeciego to najcięższe oparzenia, z których większość ludzi może przeżyć. Chociaż mogą być poważne, szanse na śmierć są bardzo małe, jeśli są natychmiast leczone w szpitalu. Spala się przez wszystkie trzy warstwy skóry, pozostawiając strup.
Stopień czwarty Oparzenia
Ten stopień oparzenia przechodzi przez skórę i niszczy nerwy w jej pobliżu. Nie ma bólu w miejscu oparzenia 4 stopnia, z powodu zniszczenia nerwów, ale może być ogromny ból, który występuje w obszarze otaczającym oparzenie. Bardzo niewielu z nich przeżywa. Jeśli wystąpi i osoba jeszcze żyje, musi być leczona w szpitalu ASAP.
| Nazwy | Zaangażowane warstwy | Wygląd | Tekstura | Sensacja | Czas uzdrawiania | Komplikacje | Przykład |
| Powierzchowne (1. stopnia) | Naskórek | Czerwony bez pęcherzyków | Suchy | 5-10 dni | Powtarzające się oparzenia słoneczne zwiększają ryzyko zachorowania na raka skóry w późniejszym okresie życia |
| |
| Powierzchowne częściowe pogrubienie (2 stopień) | Rozciąga się na powierzchowną (brodawkowatą) skórę właściwą | Czerwony z wyraźnym pęcherzem. Blanszuje się pod wpływem nacisku | Wilgotna | Bardzo bolesne | 2-4 tygodnie | Miejscowe zakażenie/zapalenie tkanki łącznej |
|
| Głębokie częściowe pogrubienie (2 stopień) | Rozciąga się do głębokiej (siateczkowej) skóry właściwej | Biało-czerwone z krwawymi pęcherzami. Mniejsze bielenie. | Wilgotna | Bolesne przy głębokim ucisku | 4-8 tygodni | Blizny, przykurcze (mogą wymagać wycięcia i przeszczepu skóry) |
|
| Pełna grubość (3 stopień) | Rozciąga się przez całą skórę właściwą | Sztywny i biało-brązowy | Suchy, skórzany | Bezbolesna | Przedłużone i niepełne | Blizny, przykurcze, amputacje |
|
| 4 stopień | Rozciąga się przez skórę, tkankę podskórną oraz do leżących pod nią mięśni i kości | Czarny; zwęglony z blizną | Suchy | Bezbolesna | Wymaga wycięcia | Amputacja, znaczne upośledzenie funkcji, możliwa gangrena, a w niektórych przypadkach śmierć. |
|
Wykres Lunda-Browdera do szacowania całkowitej powierzchni ciała po oparzeniu.
Historia
Malowidła jaskiniowe sprzed ponad 3500 lat dokumentują oparzenia i postępowanie w przypadku ich wystąpienia. Najwcześniejsze egipskie zapiski dotyczące leczenia oparzeń opisują opatrunki przygotowywane z mleka matek małych chłopców. Papirus Edwina Smitha z 1500 r. p.n.e. opisuje leczenie z wykorzystaniem miodu i balsamu z żywicy. Na przestrzeni wieków stosowano wiele innych metod leczenia, w tym liście herbaty przez Chińczyków, co udokumentowano w 600 r. p.n.e., tłuszcz wieprzowy i ocet przez Hipokratesa, co udokumentowano w 400 r. p.n.e., oraz wino i mirrę przez Celsusa, co udokumentowano w 100 r. n.e. Francuski fryzjer-chirurg Ambroise Paré był pierwszym, który opisał różne stopnie oparzeń w 1500 roku. Guillaume Dupuytren w 1832 roku rozszerzył te stopnie do sześciu różnych stopni ciężkości.
Pierwszy szpital, w którym leczono oparzenia, otwarto w 1843 roku w Londynie w Anglii, a rozwój nowoczesnej opieki nad pacjentami z oparzeniami rozpoczął się pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku. Podczas I wojny światowej Henry D. Dakin i Alexis Carrel opracowali standardy czyszczenia i dezynfekcji oparzeń i ran przy użyciu roztworów podchlorynu sodu, co znacznie zmniejszyło śmiertelność. W latach 40. ubiegłego wieku uznano znaczenie wczesnego wycięcia i przeszczepu skóry, a mniej więcej w tym samym czasie opracowano resuscytację płynami i wzory do jej prowadzenia. W latach 70-tych XX wieku badacze wykazali znaczenie stanu hipermetabolicznego, który występuje po dużych oparzeniach.
Guillaume Dupuytren (1777-1835), który opracował klasyfikację stopni oparzeń
