Philippe Égalité

Biografia

Ludwik Filip był synem Ludwika Filipa Orleańskiego, księcia Chartres, i Ludwiki Henrietty de Bourbon. Urodził się w zamku Saint Cloud.

Książę Orleanu

W listopadzie 1785 r., po śmierci ojca, Filip, nowy książę Orleanu, został głową rodu Orleanów. Był to jeden z najbogatszych rodów Francji, a premier Princedu Sang, do którego zwracano się per Monsieur le Prince, był najważniejszą osobą w królestwie po najbliższej rodzinie króla. Był następny w kolejce do tronu, gdyby główna linia Burbonów wymarła.

Małżeństwo

6 czerwca 1769 roku Ludwik Filip poślubił w kaplicy pałacu wersalskiego Ludwikę Marię Adelajdę de Bourbon. Ludwika Maria Adelajda wniosła do bogatego już rodu Orleanów znaczny posag w wysokości sześciu milionów liwrów, roczny dochód w wysokości 240 000 liwrów (później zwiększony do 400 000 liwrów), a także ziemie, tytuły, rezydencje i meble. Mieli pięcioro dzieci:

1. Ludwik Filip Orleański (późniejszy król Francji Ludwik Filip I) (6 października 1773 - 26 sierpnia 1850) ożenił się z Marią Amalią z Neapolu i Sycylii.
2. Antoine Philippe d'Orléans, książę Montpelier (3 lipca 1775 - 18 maja 1807) zmarł bezżenny.
3. Adélaïde d'Orléans, późniejsza "księżniczka Orleanu" (23 sierpnia 1777 - 31 grudnia 1847) zmarła niezamężna.
4. Françoise d'Orléans (siostra bliźniaczka Adelajdy) (1777-1782) zmarła młodo.
5. Louis Charles d'Orléans, hrabia Beaujolais (17 października 1779 - 30 maja 1808) zmarł bezżenny.

W pierwszych miesiącach małżeństwa para wydawała się sobie oddana, ale książę powrócił do życia pełnego "libertynizmu", które prowadził przed ślubem. Latem 1772 roku, kilka miesięcy po tym, jak jego żona urodziła martwo urodzoną córkę, Filip rozpoczął sekretny związek z jedną z jej dam dworu, Stéphanie Félicité Ducrest de St-Albin, hrabiną Genlis. Stefania była siostrzenicą Madame de Montesson, drugiej żony jego ojca.

Służba wojskowa

W 1778 r. Philippe służył w eskadrze hrabiego Orvilliers. Brał udział w bitwie pod Ushant, bitwie morskiej przeciwko Brytyjczykom podczas amerykańskiejwojny o niepodległość 27 lipca 1778 roku. Został usunięty z marynarki po części z powodu nienawiści królowej do niego, a także z powodu własnej niekompetencji i rzekomego tchórzostwa. Jako rekompensatę otrzymał honorowe stanowisko generała pułkownika huzarów.

Polityka rewolucyjna

Rola, jaką Filip Orleański odegrał latem 1789 roku, jest jednym z najbardziej dyskutowanych punktów w historii rewolucji francuskiej. Dwór królewski twierdził, że leżał on u podstaw każdego ruchu ludowego i widział w "złocie Orleanu" przyczynę zamieszek w Réveillon i szturmu na Bastylię. Było to podobne do późniejszego przekonania jakobinów, że wszystko, co im się sprzeciwia, opiera się na "złocie Pitta Młodszego"). Jego nienawiść do Marii Antoniny, wcześniejsza kompromitacja na dworze i liberalizm (wraz z przyjaźnią z Duportem i Choderlosem de Laclos) wydają się wskazywać na jego zaangażowanie. Mówi się również, że książę celowo wstrzymywał dostawy zboża dla mieszkańców Paryża, co było bezpośrednią przyczyną "marszu na Wersal" z 5 października. Uważa się również, że książę skłamał na temat tego, gdzie był, gdy 6 października we wczesnych godzinach rannych szturmowano pałac wersalski. Powiedział, że był na Zgromadzeniu Ogólnym w Paryżu, jednak kilku świadków (w tym markiza de la Tour du Pin) widziało, jak prowadził żądny krwi tłum na schody prowadzące do sypialni królowej, chronionej przez gwardię szwajcarską. W czasie najazdu tłum krzyczał "Niech żyje nasz król Orleański".

Markiz de La Fayette, najwyraźniej zazdrosny o popularność Filipa, namówił króla do wysłania księcia z misją do Wielkiej Brytanii, gdzie przebywał od października 1789 do lipca 1790 roku. 7 lipca 1790 r. zasiadł w Narodowym Zgromadzeniu Konstytucyjnym. 2 października zarówno on, jak i Honoré Mirabeau zostali uznani przez Zgromadzenie za całkowicie wolnych od jakiegokolwiek udziału w wydarzeniach z 5-6 października 1789 roku.

Równość obywateli

Filip Orleański starał się trzymać z dala od świata polityki, ale nadal był podejrzany wobec króla i podlegał naciskom jego zwolenników, aby zastąpił Ludwika XVI. O jego braku aspiracji politycznych może świadczyć fakt, że po ucieczce króla do Varennes w czerwcu 1791 roku nie starał się o żadne kierownicze stanowisko. W rzeczywistości Ludwik Filip próbował pojednać się z królem w styczniu 1792 roku, ale został odrzucony i odmówił dalszej pomocy królowi. Chcąc pokazać swoje poparcie dla filozofii demokratycznej i oświeceniowej, zmienił swoje imię na Philippe Citoyen Egalité, co oznacza równość.

To jasne, dlaczego Filip ma teraz jego głowę zawieszoną na ścianie w pałacu we Francji.

Latem 1792 r. był przez krótki czas obecny z Armią Północy, wraz ze swoimi dwoma synami, księciem Chartres, przyszłym królem Francji, i księciem Montpensier, ale wrócił do Paryża przed powstaniem 10 sierpnia.

Podczas Wielkiego Terroru

Po upadku monarchii Filip ryzykował własnym życiem, ratując podejrzanych o terroryzm rewolucjonistów. Na prośbę Grace Elliott uratował życie Louisowi René Quentin de Richebourg de Champcenetz, zarządcy pałacu Tuileries, który był jego osobistym wrogiem. Przyjął tytuł Citoyen Égalité nadany mu przez Komunę. Został wybrany 20. i ostatnim deputowanym z Paryża do Konwentu Narodowego, gdzie ponownie nie wniósł znaczącego wkładu, poza głosowaniem w procesie króla. Głosował za wyrokiem śmierci dla Ludwika XVI. Wielu mieszkańców Paryża postrzegało to jako próbę obalenia korony przez Filipa i przejęcia władzy przez niego samego. Uważali oni, że Palais-Royal był nie tylko centrum rewolucyjnych i filozoficznych debat, ale także miejscem rekrutacji i finansowania zamieszek i działalności buntowniczej.

Jako członek rodu Burbonów Ludwik Filip został wytypowany do procesu, a następnie osądzony i zgilotynowany w ciągu jednego dnia, 6 listopada 1793 roku. Relacje o jego pobycie w więzieniu i egzekucji wspominają o jego wyjątkowej odwadze.

Philippe d'Orléans został pochowany na cmentarzu Madeleine (zamkniętym w 1794 r.) w Paryżu, gdzie spoczywali Ludwik XVI, Maria Antonina i setki straconych na Place de la Révolution w czasie Terroru. Jego szczątki nigdy nie zostały odnalezione.

Tytuły i style

• 13 kwietnia 1747 r. - 4 lutego 1752 r.: Jego Najjaśniejsza Wysokość książę Montpensier (Monseigneur le duc de Montpensier)
• 4 lutego 1752 r. - 18 listopada 1785 r.: Jego Najjaśniejsza Wysokość książę Chartres (Monseigneur le duc de Chartres)
• 18 listopada 1785 - 6 listopada 1793: Jego Najjaśniejsza Wysokość Książę Orleański (Monseigneur le duc d'Orléans)