Paul Flory

Biografia

Wczesne życie

W 1927 r. ukończył Elgin High School w Elgin, Illinois. W 1931 roku Flory uzyskał tytuł licencjata w Manchester College (Indiana), a w 1934 roku tytuł doktora na Uniwersytecie Stanowym Ohio. Pierwszą pracę podjął w firmie DuPont u Wallace'a Carothersa.

Nauka o polimerach

Najwcześniejsze prace Flory'ego w dziedzinie nauki o polimerach dotyczyły kinetyki polimeryzacji w stacji eksperymentalnej DuPont. Większość chemików badających polimeryzację kondensacyjną uważała, że reaktywność grupy końcowej maleje w miarę wzrostu makrocząsteczki. Flory dowodził, że reaktywność jest niezależna od wielkości polimeru. Wykazał on, że liczba obecnych łańcuchów polimerowych maleje wykładniczo wraz z rozmiarem.

Flory wprowadził do badań nad polimeryzacją addycyjną ważne pojęcie przeniesienia łańcucha. Poprawiło to zrozumienie równań kinetycznych przez chemików. Pomogło to również chemikom zrozumieć rozkład rozmiarów polimerów.

W 1938 roku, po śmierci Carothersa, Flory przeniósł się do Basic Science Research Laboratory na Uniwersytecie w Cincinnati. Opracował tam matematyczną teorię polimeryzacji związków o więcej niż dwóch grupach funkcyjnych. Opracował również teorię sieci polimerów lub żeli.

W 1940 r. rozpoczął pracę w laboratorium Standard Oil Development Company w Linden, NJ. Opracował tam statystyczną teorię mechaniczną dla mieszanin polimerów.

W 1943 r. odszedł do laboratoriów badawczych Goodyear Tire and Rubber Company jako szef grupy zajmującej się podstawami polimerów. Wiosną 1948 roku Peter Debye, ówczesny przewodniczący wydziału chemii na Uniwersytecie Cornell, zaprosił Flory'ego do wygłoszenia dorocznych wykładów Bakera. Jesienią tego samego roku zaproponowano mu pracę na wydziale. Na Cornell, Flory rozszerzył i udoskonalił swoje Baker Lectures w jego najlepszej pracy (magnum opus), Principles of Polymer Chemistry, która została opublikowana w 1953 roku przez Cornell University Press. Praca ta szybko stała się standardowym tekstem dla wszystkich pracowników w dziedzinie polimerów i jest powszechnie używana do dziś.

Flory wprowadził pojęcie objętości wyłączonej do polimerów. (Werner Kuhn wymyślił ten termin już w 1934 roku dla molekuł w ogóle). "Objętość wyłączona" odnosi się do idei, że jedna część cząsteczki o długim łańcuchu nie może zajmować przestrzeni, która jest już zajęta przez inną część tej samej cząsteczki. Objętość wyłączona powoduje, że końce łańcucha polimerowego w roztworze są od siebie bardziej oddalone (średnio) niż byłyby w przypadku braku objętości wyłączonej. Stwierdzenie, że objętość wyłączona jest ważnym czynnikiem w analizie długołańcuchowych cząsteczek w roztworach stanowiło ważny przełom koncepcyjny. Objętość wyłączona wyjaśniła kilka zagadkowych wyników ówczesnych eksperymentów. Doprowadziło to również do powstania pojęcia punktu theta, czyli zestawu warunków, w których można przeprowadzić eksperyment powodujący neutralizację efektu objętości wyłączonej. W punkcie theta, łańcuch powraca do idealnej charakterystyki łańcucha - interakcje dalekiego zasięgu pochodzące z objętości wyłączonej zostają wyeliminowane. Pozwala to eksperymentatorom na łatwiejszy pomiar cech krótkodystansowych, takich jak geometria strukturalna, potencjały rotacji wiązań i oddziaływania steryczne pomiędzy blisko sąsiadującymi grupami. Flory podał kolejną zaletę przeprowadzania eksperymentu w punkcie theta: wymiar łańcucha w stopionych polimerach będzie miał wielkość obliczoną dla łańcucha w idealnym roztworze. Dzieje się tak, ponieważ wykluczone oddziaływania objętościowe są neutralizowane w punkcie theta.

Wynalazł również oryginalną metodę obliczania prawdopodobnych rozmiarów polimeru w dobrym roztworze. Wynalazł teorię roztworu Flory'ego-Hugginsa. Wyprowadził wykładnik Flory'ego, który pomaga scharakteryzować ruch polimerów w roztworze.

Flory otrzymał Medal Perkina i Medal Priestleya.

Konwencja Flory

W modelowaniu wektorów położenia atomów w makrocząsteczkach często zachodzi konieczność konwersji ze współrzędnych kartezjańskich (x,y,z) na współrzędne uogólnione. Zwykle stosuje się konwencję Flory'ego do definiowania zmiennych. Na przykład, wiązanie peptydowe może być opisane przez pozycje x,y,z każdego atomu w tym wiązaniu lub można zastosować konwencję Flory'ego. W tym przypadku należy znać długości wiązań l i {displaystyle l_{i}} , kąty wiązań θ i {displaystyle itha _{i}} oraz kąty dwuścienne ϕ i {displaystyle phi _{i}}. . Struktura trójwymiarowa może być opisana przy użyciu konwencji Flory'ego poprzez zastosowanie konwersji wektorowej ze współrzędnych kartezjańskich na współrzędne uogólnione.

Późniejsze lata

W 1961 roku został profesorem na Uniwersytecie Stanforda. W 1966 roku został tam profesorem Jackson-Wood. Odszedł na emeryturę w 1975 roku. Otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii w 1974 roku "za fundamentalne osiągnięcia, zarówno teoretyczne jak i doświadczalne, w dziedzinie chemii fizycznej makrocząsteczek". Po przejściu na emeryturę pozostał aktywny zawodowo i przez kilka lat konsultował się z IBM. On i jego żona Emily Catherine Tabor (obecnie nie żyje) mieli troje dzieci: Susan, Melindę i Johna. Susan ma dwoje dzieci, Elizabeth i Mary. Elizabeth ma troje dzieci, Katy Greer, Margaret Greer i Sam Greer. Paul J. Flory zmarł na atak serca w Big Sur, w Kalifornii w 1985 roku.