Muammar al-Gaddafi

Wczesne życie

Muammar al-Kaddafi urodził się w namiocie w pobliżu Qasr Abu Hadi. Jego rodzina pochodziła z małej grupy plemiennej zwanej Qadhadhfa. Jego rodzina była z pochodzenia zarabizowanym ludem berberyjskim. Wstąpił do libijskiego wojska w 1961 r. Wojsko było jednym z niewielu sposobów na podniesienie statusu społecznego dla Libijczyków z niższej klasy społecznej, takich jak on. Został pułkownikiem.

Władca Libii

Kaddafi został głową państwa libijskiego po odsunięciu od władzy króla Idrisa w wyniku bezkrwawego zamachu stanu w 1969 roku. Rządził Libią od 1 września 1969 roku do 23 sierpnia 2011 roku. Po zamachu stanu Kaddafi utworzył Libijską Republikę Arabską. Był jednym z najdłużej panujących nie-królewskich władców w historii, gdyż rządził przez ponad 41 lat. Kaddafi stosował arabskie idee socjalistyczne i arabskie idee nacjonalistyczne. W 1975 roku opublikował książkę o swoich poglądach filozoficznych. Książka ta jest powszechnie znana jako Zielona Księga. W 1977 r. odszedł od władzy w Libii i nadal odgrywał rolę rewolucjonisty. Ludzie nazywali go "bratem przywódcą i przewodnikiem rewolucji".

Libijska Republika Arabska została przemianowana w 1977 roku na Socjalistyczną Ludową Libijską Arabską Dżamahirię, a następnie w 1986 roku przez Kadafiego przemianowana na Wielką Socjalistyczną Ludową Libijską Arabską Dżamahirię.

W latach 80. opracował broń chemiczną, z tego powodu krytycy nazwali Libię państwem pariasów. Holenderskie śledztwo wykazało, że Kaddafi zbudował "imperium warte miliardy dolarów", z aktywów w międzynarodowej firmie w przemyśle naftowym. Twierdzi się również, że jego majątek jest rozproszony po całej Europie, mimo że nie znaleziono żadnych śladów ani dowodów na istnienie choćby 1 miliarda. Kaddafi był bardzo zainteresowany kontrolą geopolityczną, był zdecydowanym zwolennikiem OAPEC i prowadził panfrykańską kampanię na rzecz Stanów Zjednoczonych Afryki. W 1986 r. Libia została zbombardowana przez USA, a celem ataku był dom Kaddafiego, który jednak przeżył. Bombardowanie zostało potępione przez wiele narodów, a także przez ONZ.

W 1988 r. ONZ nałożyła na Libię sankcje gospodarcze. Kaddafi zaczął utrzymywać bliższe stosunki z Zachodem w zakresie gospodarki i bezpieczeństwa. Współpracował przy śledztwach w sprawie rzekomych libijskich aktów antyzachodnich, w 1999 roku zaoferował demontaż libijskiej broni masowego rażenia, która miała zostać poddana inspekcji w 2003 roku. W rezultacie w tym samym roku zniesiono sankcje ONZ.

W 2009 r. Kaddafi został wybrany na przewodniczącegoUnii Afrykańskiej.

Protesty w Libii w 2011 r.

W lutym 2011 r. doszło do poważnych, gwałtownych protestów przeciwko libijskiemu rządowi. Towarzyszyły one innym demonstracjom w Tunezji, Egipcie i innych częściach świata arabskiego. Protesty szybko przerodziły się w wojnę domową. Kaddafi przyrzekł "umrzeć jako męczennik", jeśli będzie to konieczne w walce z rebeliantami i siłami zewnętrznymi; powiedział również, że "pokojowy protest to jedno, ale zbrojna rebelia to drugie".

Oskarżenie o przestępstwa

W dniu 17 maja 2011 r. Międzynarodowy Trybunał Karny złożył wniosek o wydanie nakazu aresztowania Kaddafiego za rzekome zbrodnie przeciwko ludzkości, który został zatwierdzony 27 czerwca i nakaz został wydany przez sąd. W czerwcu 2011 roku, zgodnie z dochodzeniem Amnesty International, stwierdzono, że nie ma dowodów na wiele z zarzucanych mu zbrodni, a rebelianci fałszywie obwiniali Kaddafiego, jak również rząd. Oskarżono go o zlecenie zamachu bombowego w Lockerbie w Szkocji, w którym zginęło ponad 200 osób. Zamach był wymierzony w samolot cywilny, który został zestrzelony.

Śmierć

Libijska wojna domowa (2011) wybuchła w lutym. Jej celem było odsunięcie Kaddafiego od władzy. Kaddafi został schwytany żywcem i zabity przez wspieranych przez NATO rebeliantów w Syrcie w Libii 20 października 2011 roku. Syrta była ostatnią twierdzą reżimu Kaddafiego.