Lawrence Oates

Wczesne życie

Oates urodził się w Putney, Londyn, Anglia w 1880 roku. Jego rodzicami byli William i Caroline Oates. Jego rodzina była bogata. Posiadali ziemię w Gestingthorpe, Essex, od setek lat. Jego ojciec przeniósł tam rodzinę, gdy jego dzieci były małe. Miał starszą siostrę, o imieniu Lillian, która wyszła za mąż za irlandzkiego piosenkarza i aktora. Jego wuj był przyrodnikiem i odkrywcą Afryki. Oates studiował w Eton College, ale opuścił go po niecałych dwóch latach z powodu złego stanu zdrowia. Następnie uczęszczał do szkoły wojskowej w Eastbourne.

Wyprawa na biegun południowy

W 1910 r. dołączył do wyprawy Roberta Falcona Scotta na biegun południowy. Został wybrany, ponieważ pracował z końmi. Zaopiekował się dziewiętnastoma kucykami, które ciągnęły sanie wiozące żywność na wyprawę. Scott wybrał Oatesa do pięcioosobowego zespołu, który miał pokonać ostatni dystans do bieguna.

Kapitan Scott, kapitan Oates i 14 innych osób opuścili obóz bazowy 1 listopada 1911 roku. Podczas podróży o długości 895 mil (1 440 km), niektórzy członkowie załogi zostali odesłani przez Scotta w zespołach. 4 stycznia 1912 roku, tylko pięcioosobowy zespół ze Scottem i Oatesem pozostał, aby przejść ostatnie 167 mil (269 km) do bieguna.

18 stycznia 1912 roku dotarli na biegun. Odkryli, że norweski odkrywca, Roald Amundsen i jego zespół, pobili ich, aby być pierwszymi na biegunie. Wewnątrz namiotu znajdowała się notatka od Amundsena mówiąca, że dotarł on na biegun południowy 14 grudnia 1911 roku.

Lawrence Oates opiekujący się końmi podczas wyprawy Terra Nova

Podróż powrotna

W drodze powrotnej ekipa Scotta miała wiele problemów: bardzo zła pogoda, słabe zaopatrzenie w żywność, urazy w wyniku upadków, szkorbut i odmrożenia. 17 lutego 1912 roku Edgar Evans zmarł od rany głowy po tym, jak kilka dni wcześniej wpadł w głęboką szczelinę w lodzie.

Stopy Oatesa były mocno odmrożone. Słabł szybciej niż inni. 5 marca Scott napisał w swoim dzienniku: "Stopy Oatesa są w fatalnym stanie... Biedny żołnierz jest już prawie skończony". Pozostali nie chcieli zostawić go w tyle. To spowodowało, że ekipa spóźniała się z powrotem. Kończyło się im jedzenie i paliwo. 15 marca Oates powiedział swoim przyjaciołom, że nie może iść dalej. Poprosił ich, by zostawili go w śpiworze, ale odmówili. Tego dnia przebył jeszcze kilka mil, ale w nocy jego stan się pogorszył.

Śmierć

Kiedy obudził się następnego ranka, Oates wyszedł z namiotu w zamieć i temperaturę -40°F (-40 °C) i zginął. Scott napisał w swoim dzienniku: "Wiedzieliśmy, że biedny Oates szedł na śmierć, ale choć próbowaliśmy go odwieść, wiedzieliśmy, że był to czyn odważnego człowieka i angielskiego dżentelmena."

Scott i pozostała dwójka przeszli kolejne 20 mil (32 km). Wtedy 20 marca zatrzymała ich gwałtowna zamieć. Uwięzieni w namiocie przez pogodę, słabi, zziębnięci i głodni, zmarli dziewięć dni później. Ich zamarznięte ciała zostały odnalezione przez ekipę poszukiwawczą 12 listopada 1912 roku.

Ciała Oatesa nigdy nie odnaleziono. W pobliżu miejsca, w którym, jak sądzono, zginął, poszukiwacze pozostawili stos kamieni i krzyż. Pozostawiono takie słowa: "W tym miejscu zmarł bardzo dzielny dżentelmen, kapitan L. E. G. Oates... W marcu 1912 roku, wracając z Bieguna, szedł dobrowolnie na śmierć w zamieci, aby próbować ratować swoich towarzyszy, nękanych trudnościami."

Znaleziono śpiwór Oatesa z reniferowej skóry. Znajduje się on obecnie w muzeum Instytutu Badań Polarnych Scotta w Cambridge, wraz z innymi przedmiotami z wyprawy.

Ostatnie słowa

Scott napisał w swoim dzienniku, że zanim Oates opuścił namiot i szedł ku swojej śmierci, powiedział "Właśnie wychodzę na zewnątrz i może to potrwać jakiś czas."