Środek na pęcherze

Rodzaje środków na pęcherze

Istnieją trzy główne rodzaje środków na pęcherze.

Środki gorczycowe

Środki gorczycowe nazywane są również "musztardami siarkowymi" lub "gazem musztardowym". Są one grupą środków blistrowych, które mają w sobie siarkę. Po zmieszaniu z innymi chemikaliami, które mają być użyte w wojnie chemicznej, środki musztardowe mają żółtawo-brązowy kolor i pachną jak rośliny musztardowe. Dlatego właśnie otrzymały nazwę "środki musztardowe".

W całej historii stosowano wiele różnych rodzajów i mieszanin musztardy siarkowej. Środki musztardowe zostały po raz pierwszy użyte jako broń chemiczna przez armię niemiecką podczas I wojny światowej. Niedawno, we wrześniu 2015 roku, Stany Zjednoczone stwierdziły, że grupa terrorystyczna Państwo Islamskie w Iraku i Syrii (ISIS) wytwarzała i używała musztardy siarkowej w Syrii i Iraku.

Musztardy azotowe

Musztardy azotowe są podobne do musztard siarkowych, ale mają w sobie azot zamiast siarki. Niektóre kraje zgromadziły zapasy (dużo) musztardy azotowej podczas II wojny światowej, jednak musztardy azotowe nigdy nie zostały użyte jako broń chemiczna. W rzeczywistości, dzisiaj, są one głównie używane do leczenia problemów medycznych. Kilka musztard azotowych jest zbyt trujących, aby mogły być użyte do czegokolwiek poza bronią chemiczną. Ale wiele innych jest używanych jako leki do chemioterapii w leczeniu raka.

Lewisite

Lewisyt został po raz pierwszy stworzony w 1904 roku. Stany Zjednoczone eksperymentowały z wykorzystaniem lewisytu jako broni chemicznej w latach 20. i podczas II wojny światowej. Jednak lewisyt nie działał dobrze, ponieważ pachniał jak pelargonia (rodzaj kwiatu) i powodował łzawienie oczu u ludzi. Żołnierze wroga czuli zapach środka chemicznego i zdawali sobie sprawę, że łzawią im oczy, więc zakładali maski przeciwgazowe, aby się chronić.

W latach 40-tych XX wieku brytyjscy naukowcy opracowali antidotum na lewisyt, zwane dimerkaprolem (lub "British anti-Lewisite"). Po tym wydarzeniu lewisyt nie był już tak użyteczny jak inne środki na pęcherze i kraje przestały go używać.

Plakat identyfikacyjny gazu armii amerykańskiej z okresu II wojny światowej


Plakat identyfikacyjny Lewisite z czasów II wojny światowej.

Działanie środków stosowanych w blistrach

Czynniki powodujące pęcherze mogą powodować wiele różnych objawów. Objawy te są bardzo bolesne i mogą zabić człowieka. Objawy obejmują:

• Silny ból, zaczerwienienie i podrażnienie skóry, oczu i błon śluzowych
• Ciężkie oparzenia i duże pęcherze z płynem zarówno na zewnątrz ciała (np. na skórze), jak i wewnątrz ciała (np. w płucach). Takie oparzenia i pęcherze goją się powoli i mogą ulec zakażeniu.
• Problemy z oczami, takie jak zapalenie spojówek i uszkodzenie rogówki
• Problemy z oddychaniem
• Poważne uszkodzenie dróg oddechowych, utrudniające lub uniemożliwiające wdychanie powietrza do płuc

Wszystkie czynniki wywołujące pęcherze łatwo dostają się do organizmu przez oczy, płuca i skórę.

Lewisyt od razu wywołuje objawy. Nie dotyczy to jednak środków gorczycowych. Po ich wdychaniu objawy zwykle nie pojawiają się przez 4 do 6 godzin. Jeśli środki musztardowe dostaną się na skórę, objawy mogą pojawić się po 2 do 48 godzin.