Kangur mniejszy
Tammar walabia (Macropus eugenii) jest małym gatunkiem walabii z Australii. Były one pierwszymi makropodami widzianymi przez Europejczyków. Francisco Pelsaert, kapitan Batavii, widział je, gdy statek został rozbity na wyspach Abrolhos w 1629 roku. Powiedział, że wyglądały jak skaczące koty. Istnieją trzy podgatunki tammar wallaby:
- M. e. eugenii z kontynentalnej Australii Południowej.
- M. e. derbianus z Australii Zachodniej.
- M. e. decres, the darma or dama wallaby, from Kangaroo Island, South Australia.
Nazwa tammar pochodzi od słowa tamma, co oznacza "dęba". Wallaby mieszka pod liśćmi dębu.
Walabie Tammar wyginęły na kontynencie południowym Australii w latach 30-tych XX wieku. Wyginięcie zostało spowodowane zniszczeniem siedlisk, polowaniami i lisami. W 1998 roku na wyspie Kawau koło Auckland w Nowej Zelandii znaleziono niewielką populację walabii południowoaustralijskiej. Grupa ta została założona przez byłego gubernatora Południowej Australii, Sir George'a Grey'a, w 1862 roku jako część jego własnego prywatnego zoo. W Nowej Zelandii walabie te widziane były jako szkodniki, zaś naukowcy badali sposoby ich pozbycia się. 85 walabów zostało zabranych z powrotem do Południowej Australii. Po szeroko zakrojonej kontroli lisów w Innes National Park, 10 walabii zostało wypuszczonych w listopadzie 2004 roku. Kolejne 36 zostało wypuszczonych w czerwcu 2005 roku. Te pierwsze wydania były śledzone za pomocą kołnierzy radiowych. Kolejna grupa została wprowadzona do programu hodowli w niewoli w Monarto Zoo.
Tammar walabie żyją w gęstym zaroślach w ciągu dnia i wychodzą na pastwiska, by karmić się w nocy. Żywią się głównie trawą i ziołami. W suchych miejscach znane są z tego, że przeżywają pijąc wodę morską. Rozciągają się na obszarze około 5 hektarów (12 akrów).
Mają około 50 centymetrów (19,7 cala) wysokości, ciemnoszare, brązowe futro. Mają czerwonawy kolor na ramionach i bokach, z bladoszarym futrem na brzuchu. Na policzkach mogą mieć również ciemnoszarą białą linię.
Walabie mają bardzo nietypowy wzór hodowlany. Zapłodnione jaja pozostają uśpione wewnątrz matki aż do przesilenia letniego, kiedy to rozpoczyna się rozwój płodu. Nazywa się to "diapauzą embrionalną". Wszystkie młode rodzą się tego samego dnia około 31 dni później, pod koniec stycznia lub na początku lutego.
Tammar wallaby to marsupial wybrany do projektu sekwencjonowania genomu. Naukowcy badają mleko z walabii, ponieważ uważają, że może ono zawierać nowy, silny antybiotyk.
Makropus eugenii eugenii w Parku Narodowym Innes, Australia Południowa
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest tammar wallaby?
A: Tammar wallaby (Macropus eugenii) jest małym gatunkiem walabia pochodzącym z Australii.
P: Kto był pierwszym Europejczykiem, który je zobaczył?
A: Francisco Pelsaert, kapitan statku Batavia, zobaczył je, gdy statek został rozbity na wyspach Abrolhos w 1629 roku.
P: Ile jest podgatunków?
O: Istnieją trzy podgatunki tammar wallaby: M. e. eugenii z Australii Południowej, M. e. derbianus z Australii Zachodniej i M. e. decres, znany również jako darma lub dama wallaby, z Wyspy Kangura w Australii Południowej.
P: Co spowodowało ich wyginięcie na lądzie stałym Australii Południowej?
O: Wyginięcie zostało spowodowane przez niszczenie siedlisk, polowania i lisy.
P: Gdzie w 1998 roku znalazła się populacja tych walabii?
A: W 1998 roku znaleziono małą populację południowoaustralijskich walabii żyjącą na wyspie Kawau w pobliżu Auckland w Nowej Zelandii.
P: Co głównie jedzą?
A: Walabie Tammar jedzą głównie trawę i zioła, ale wiadomo, że w suchych rejonach potrafią przeżyć, pijąc wodę morską.
P: Jak duże są w przybliżeniu?
A: Walabie tammarskie mają około 50 centymetrów wzrostu, ciemnoszarobrązowe futro i czerwonawe na ramionach i bokach, a na brzuchu bladoszare futro, które może mieć również delikatną białą linię na policzkach.
P: Co jest niezwykłego w ich sposobie rozmnażania?
O: Tammar wallaby ma niezwykły sposób rozmnażania, w którym zapłodnione jaja pozostają w uśpieniu w matce aż do przesilenia letniego, kiedy to następuje ponowny rozwój płodu - jest to tak zwana "diapauza embrionalna". Wszystkie młode rodzą się w tym samym czasie, około 31 dni później, pod koniec stycznia lub na początku lutego.
