Armia rzymska
Armia rzymska to wojsko starożytnego Rzymu, siły używane przez Królestwo Rzymskie, Republikę Rzymską, a później Cesarstwo Rzymskie. Piechota przez większą część swojej historii była legionem rzymskim. Rzym posiadał również marynarkę wojenną. Wielkość armii w późnym Cesarstwie Rzymskim wynosiła około 128.000 - 179.200 ludzi. Była ona bardzo dobrze zorganizowana. Głównymi żołnierzami rzymskimi w Imperium byli legioniści. Legiony były podzielone na wieki, składające się z 80 żołnierzy i 20 innych mężczyzn, którzy pozostawali w obozie, aby gotować i wykonywać inne prace.
Inni żołnierze w armii nazywani byli auxilia. Auxilia byli nieobywatelami, którzy pochodzili głównie z rzymskich prowincji. Płacono im mniej niż legionistom i zazwyczaj nie nosili zbroi, ale po zakończeniu służby, która trwała minimum 25 lat, otrzymywali obywatelstwo rzymskie.
Armia posiadała oddziały kawalerii zwane Equites. Ich ludzie byli wystarczająco bogaci, by mieć konie i droższą broń. Ponieważ było ich niewielu, byli mniej ważni w bitwie niż piechota.
Fragment przedstawiający Gwardię Pretoriańską, ok. 50 r. n.e. Na wszystkich etapach Republiki i Cesarstwa piechurzy w akcji nosili tarczę.
Broń i wyposażenie
Żołnierze armii rzymskiej nosili hełmy i ochraniacze na ciało. We wczesnej i środkowej epoce republikańskiej legioniści zazwyczaj kupowali własne wyposażenie. Hastati, pierwsza linia żołnierzy, zwykle mieli napierśniki, zwane cuirass, a niektórzy nosili lorica hamata, czyli kolczugę. Bogatsi principes, żołnierze drugiej linii, mogli sobie pozwolić na lorica hamata, ale czasami widywano ich w tańszych kirysach. Zarówno hastati, jak i principes byli uzbrojeni w gladius - krótki, 60-centymetrowy miecz i mieli po dwie pila - krótkie włócznie.
Trzecia linia żołnierzy, Triarii, posiadała hasta, dwumetrową włócznię. Byli również uzbrojeni w gladius i mieli wczesną formę lorica segmenta, czyli zbroi z żelaznym pasem. Wszyscy legioniści mieli dużą prostokątną tarczę, scutum, która miała zaokrąglone rogi. Do późnego okresu republikańskiego wszyscy legioniści nosili gladiusa, dwie pila, nowe, większe scutum i nosili kolczugę. Lorica segmentata była powszechnie noszona dopiero między II a IIIwiekiem.
Większe bronie, takie jak balista (duża kusza) i Onager (katapulta) były używane w większych bitwach.
Od czasów drugiej wojny punickiej w armiach rzymskich znajdowały się oddziały najemników spoza Italii, takich jak numidyjska lekka kawaleria, kreteńscy łucznicy i balearscy procarze. Wcześniej w armiach rzymskich brakowało tego rodzaju oddziałów.
Nowoczesna replika zbroi typu lorica segmentata
Szkolenie
Najważniejszą rzeczą, jakiej potrzebował członek armii rzymskiej, była sprawność fizyczna. Żołnierze mieli maszerować około 36 km (24 mile) w ciągu pięciu godzin. Musieli być również sprawni fizycznie, aby dobrze walczyć i radzić sobie z ewentualnymi urazami.
Nowi żołnierze przechodzili dwie sesje musztry wojskowej i składali przysięgę na wierność swojemu dowódcy i cesarzowi. Każdego dnia cały legion ćwiczył biegi, skoki, walkę mieczem i rzut oszczepem.
Pytania i odpowiedzi
P: Jak nazywała się siła militarna używana przez starożytny Rzym?
A: Armia rzymska.
P: Ilu ludzi liczyła armia późnego Cesarstwa Rzymskiego?
A: Około 128.000 do 179.200 ludzi.
P: Kto stanowił głównych żołnierzy Imperium?
A: Legioniści.
P: Jak były podzielone legiony?
A: Na stulecia, które składały się z 80 żołnierzy i 20 innych mężczyzn, którzy pozostawali w obozie, aby wykonywać zadania.
P: Kto jeszcze należał do armii rzymskiej oprócz legionistów?
A: Auxilia, czyli nieobywatele z rzymskich prowincji, którzy otrzymywali mniejsze wynagrodzenie niż legioniści i zazwyczaj nie nosili zbroi.
P: Jakiego typu jednostki posiadał Rzym w zakresie kawalerii? A: Jednostki ekwitów, których ludzie mieli konie i droższą broń, ale byli mniej liczni, więc mieli mniejsze znaczenie w bitwie niż piechota.
