Quito

Pałac Prezydencki

Pałac Carondelet (hiszp.: Palacio de Carondelet) jest siedzibą rządu Republiki Ekwadoru, znajdującą się w historycznym centrum Quito. Oś stanowi nerw przestrzeni publicznej znanej jako Plac Niepodległości lub Plaza Grande (nazwa kolonialna), wokół którego zbudowano dodatkowo Pałac Arcybiskupi, Pałac Miejski, Hotel Plaza Grande i Katedrę Metropolitalną. Historia tego symbolicznego budynku sięga czasów kolonialnych, około 1570 roku, wraz z przejęciem dawnych domów królewskich znajdujących się w mieście Quito.

W czasach republikańskich prawie wszyscy prezydenci (konstytucyjni, internowani i dyktatorzy) wyjeżdżali z tego budynku, który jest siedzibą rządu Republiki Ekwadoru. Oprócz jednostek administracyjnych na trzecim poziomie Pałacu znajduje się rezydencja prezydencka, luksusowy apartament w stylu kolonialnym, w którym mieszkają prezydent i jego rodzina. Rafael Correa, prezydent od 2007 roku, uważając, że Pałac Carondelet i jego biura są ekwadorskim dziedzictwem, przekształcił kompleks prezydencki w muzeum dostępne dla wszystkich, którzy chcą je odwiedzić. W tym celu zorganizowano obszary, w których umieszczono przedmioty w ich kontekstach kulturowych, aby udostępnić je światu, co wykorzystano w kilku pomieszczeniach i przestrzeniach pałacu.

Pałac Prezydencki w Quito, Ekwador

Kościół La Compañía de Jesús

Budowa rozpoczęła się w 1605 roku, a pierwszy kamień położył Mastrilli. Budynek został ukończony dopiero w 1765 roku. La Compañía jest jednym z najbardziej znanych kościołów w Quito ze względu na jego dużą nawę główną, która jest ozdobiona złotymi liśćmi, złoconym tynkiem i rzeźbami w drewnie. Zainspirowany przez dwóch rzymskich kościołów jezuickich - Chiesa del Gesù i Chiesa di Sant'Ignazio di Loyola - La Compañía jest jednym z najbardziej znaczących dzieł hiszpańskiej architektury barokowej w Ameryce Południowej.

Złocone wnętrze kościoła Towarzystwa Jezusowego

Plac Niepodległości

Znany również jako Wielki Plac (hiszp. Plaza de la Independencia, Plaza Grande). Historyczny plac publiczny w Quito (Ekwador), położony w samym sercu starego miasta. Jest to centralny plac miasta i jeden z symboli władzy wykonawczej narodu. Jego głównym elementem jest pomnik bohaterów niepodległości z 10 sierpnia 1809 roku, daty zapamiętanej jako Pierwszy Krzyk Niepodległości Audiencji Królewskiej w Quito od monarchii hiszpańskiej. Otoczenie placu jest flankowane przez Pałac Carondelet, Katedrę Metropolitalną, Pałac Arcybiskupi, Pałac Miejski i Hotel Plaza Grande.

Plac Niepodległości, historyczne centrum Quito

Kościół w San Fransisco

Kościół i klasztor św. Franciszka, potocznie nazywany El San Francisco, to kościół i klasztor w stylu kolonialnym znajdujący się w Quito w Ekwadorze. Budowa budynku rozpoczęła się kilka tygodni po założeniu miasta w 1534 roku i zakończyła się w 1604 roku. Założycielem kościoła był franciszkański misjonarz Jodoco Ricke.

Budowa budynku rozpoczęła się około 1550 roku, szesnaście lat po założeniu Quito przez hiszpańskich konkwistadorów, a zakończyła się około 1680 roku. Budynek został oficjalnie otwarty w 1605 roku. Nie wiadomo, kto zaprojektował pierwotne plany kompleksu, choć najbardziej akceptowana jest teoria, że zostały one wysłane z Hiszpanii, na podstawie badań topograficznych Ricke i Gosseal. Możliwe jest również, że architekci przybyli z Hiszpanii w celu budowy klasztoru, lub że Ricke i Gosseal kierowali całą budową.

Plaza San Francisco (kościół i klasztor św. Franciszka) w historycznym centrum Quito.


Dziedziniec kościoła San Francisco.

Kościół El Sagrario

W czasach kolonialnych, kościół El Sagrario był jednym z największych cudów architektury Quito. Budowla jest w stylu włoskiego renesansu i została wzniesiona pod koniec XVII wieku. Posiada ekran, który podtrzymuje jego rzeźby i dekoracje. Budowla ta została wzniesiona przez Bernardo de Legarda. Jej centralny łuk prowadzi do kopuły ozdobionej freskami przedstawiającymi sceny biblijne z archaniołami, dzieło Francisco Albana. Ołtarz został pozłocony przez Legardę. Znajduje się na Calle García Moreno, w pobliżu Katedry.

Kościół Santo Domingo

Chociaż przybyli do Quito w 1541 r., w 1580 r. dominikanie rozpoczęli budowę swojej świątyni, korzystając z planów i wskazówek Francisco Becerry. Prace zostały ukończone w pierwszej połowie XVII wieku. We wnętrzu kościoła znajdują się cenne budowle, takie jak neogotycki ołtarz główny. Został on umieszczony pod koniec XIX wieku przez włoskich dominikanów. Na dachu kościoła w stylu mudéjar znajdują się obrazy przedstawiające męczenników z Zakonu Świętego Dominika. Dach nawy głównej składa się z paro i krosnowego obramowania, pokrytego wewnątrz fragmentami trawertynu. W muzeum znajdującym się na północnej stronie dolnego krużganka znajdują się wspaniałe dzieła wielkich rzeźbiarzy z Quito, takie jak Święty Dominik de Guzmán Ojca Carlosa, Święty Jan Boży Caspicary i Święty Tomasz z Akwinu Legardy. Kolejnym barokowym dziełem jest Kaplica Matki Boskiej Różańcowej, która jest rozpoznawalnym elementem architektury Quito. Kaplica ta została wybudowana obok kościoła, po stronie ewangelii. W niej zostało założone największe bractwo w mieście Quito.

Widok na kościół Santo Domingo

El Panecillo

El Panecillo to wzgórze położone w środkowo-zachodniej części miasta, na wysokości około 3 016 metrów (9 895 stóp) nad poziomem morza. Pomnik Matki Boskiej znajduje się na szczycie El Panecillo i jest widoczny z większej części miasta Quito. W 1976 roku hiszpański artysta Agustín de la Herrán Matorras otrzymał zlecenie od zakonu Oblatów na budowę 41-metrowego aluminiowego pomnika Madonny, który został zamontowany na wysokim cokole na szczycie Panecillo.

Szkoła w Quito

Szkoła Quito wywodzi się ze szkoły Artes y Oficios, założonej w 1552 roku przez franciszkanina Jodoco Ricke, który wraz z bratem Pedro Gocial przekształcił seminarium San Andrés, gdzie kształcili się pierwsi artyści tubylczy. Jako wyraz kulturowy jest wynikiem długiego procesu akulturacji między ludami tubylczymi a Europejczykami i jest jednym z najbogatszych wyrazów mieszaństwa (mestizaje) i synkretyzmu, w którym udział pokonanego Indianina jest pozornie mało ważny w porównaniu z dominującym wkładem europejskim.

Szkoła w Quito (Escuela Quiteña) jest tradycją artystyczną, która rozwinęła się na terytorium Audiencji Królewskiej w Quito, od Pasto i Popayán na północy do Piura i Cajamarca na południu, w okresie kolonialnym (1542-1824). Ta produkcja artystyczna była jedną z najważniejszych działalności w gospodarce Audiencji Królewskiej w Quito.

Głównymi artystami szkoły w Quito są rzeźbiarze Bernardo de Legarda, Manuel Chili (Caspicara) i Miguel Angel Tejada Zambrado oraz malarze Fray Pedro Gosseal, Fray Pedro Bedón, Nicolás Javier Goríbar, Hernando de la Cruz, Miguel de Santiago, Manuel de Samaniego.

Dziewica z El Panecillo


Portret przywódcy Quito z jego czarnym niewolnikiem . Vicente Albán, XVIII wiek.

Basilica del Voto Nacional

Bazylika Ślubów Narodowych to kościół rzymskokatolicki w historycznym centrum Quito. Czasami nazywana jest również Catedral Consagración de Jesús lub Basílica de San Juan. Jest to największa neogotycka bazylika w obu Amerykach.

Bazylika powstała z pomysłu, zaproponowanego przez ojca Julio Matovelle w 1883 roku, aby zbudować pomnik jako wieczystą pamiątkę poświęcenia Ekwadoru Najświętszemu Sercu. Prezydent Luis Cordero wydał dekret 23 lipca 1883 roku, a został on zrealizowany przez prezydenta José María Plácido Caamaño 5 marca 1884 roku. Kongres, zgodnie z budżetem na ten rok, przeznaczył na budowę 12.000 pesos - 1.000 pesos miesięcznie, począwszy od 1884 roku. Dekretem z 3 lipca 1885 r. czwarta Rada Prowincji Quitense przekształciła budowę bazyliki w zobowiązanie religijne w imieniu kraju. Bazylika pozostaje technicznie "niedokończona". Miejscowa legenda mówi, że kiedy Basílica zostanie ukończona, nastąpi koniec świata.

Basilica del Voto Nacional

Katedra Metropolitalna

Budowa rozpoczęła się w 1562 roku, siedemnaście lat po utworzeniu diecezji Quito (1545) i znajduje się w samym sercu historycznego miasta, a jego status jako głównego kościoła miasta, jest jednym z największych symboli religijnych o wartości duchowej dla społeczności katolickiej w mieście.

Kościół San Agustin

Jest to jeden z siedmiu monumentalnych kościołów z XVI i XVII wieku, którego główny portyk został zbudowany na kamieniu w stylu hiszpańskiego baroku.

W skład kościoła wchodzi małe atrium (ozdobione dużym kamiennym krzyżem), wewnętrzny dziedziniec z dużym ogrodem oraz duża sala sesyjna, w której bracia odprawiali dysputy lub "kapitulacje" wiary. Klasztor i krużganek mają osobne wejście, które prowadzi do ogrodu. Dzwonnica osiąga wysokość 22 metrów i zawiera dwa dzwony z brązu z epoki.

Guápulo, Quito

Guápulo to dzielnica Quito, Ekwador, zwana również parafią wyborczą (parroquia electoral urbana). Parafia została utworzona w wyniku wyborów politycznych w październiku 2004 roku, kiedy to miasto zostało podzielone na 19 miejskich parafii wyborczych. Położona za Hotelem Quito, dzielnica Guápulo biegnie w dół krętej Camino de Orellana, od González Suárez do Calle de los Conquistadores, głównej drogi wyjazdowej z Quito i do sąsiednich przedmieść. Często uważana za artystyczną, bohemiczną dzielnicę Quito, Guápulo jest domem dla wielu lokalnych artystów i kilku hipisowskich kawiarni/barów. Co roku 7 września Guapuleños czczą swoją okolicę Fiestas de Guápulo, fantastycznym świętem z kostiumami, paradą, jedzeniem, piciem, śpiewem, tańcem i fajerwerkami.

Park Guápulo jest parkiem publicznym o powierzchni 19,5 hektara, czyli 48 akrów. Park jest zarządzany przez Sektor Publiczny w ramach Parki i Przestrzenie Publiczne Urban Spaces, który jest w ramach Narodowego Planu na rzecz Dobrego Życia w zakresie tworzenia terenów zielonych dla praktyk kulturalnych, rekreacyjnych i sportowych.