Plantacja Ulsteru

Tło

Hugh O'Donnell i Hugh O'Neill czuli swoją pozycję, a władza Ulstera była zagrożona przez angielskich intruzów. Było wiele serii bitew pokonując małe angielskie grupy, rebelia znana jako Wojna Dziewięcioletnia. W następnym roku napisali oni do króla Hiszpanii Filipa II o pomoc. Hiszpańska pomoc nadeszła, ale wylądowała w Kinsale w październiku 1601 mil od Ulsteru. O'Neill i O'Donnell zebrali swoją armię i spotkali się w Kinsale w wigilię 1601 roku. Zostali pokonani przez silną armię angielską liczącą 20.000 ludzi, dowodzoną przez Lorda Zastępcę Mountjoya. Hiszpanie poddali się. W ciągu dwóch lat, O'Neill i inni przywódcy poddali się podczas traktatu z Mellifont. W Mellifont, wodzowie Ulsteru zgodzili się przyjąć angielskie rządy na swoich ziemiach (szeryfów i sędziów). Zgodzili się również porzucić prawo brehońskie, język irlandzki i wszelkie dalsze myśli o buncie. Przy mniejszym poparciu swojego ludu i większej kontroli Anglików nad Ulsterem, O'Neill i prawie stu czołowych członków irlandzkich rodzin Ulsterów uciekło z Irlandii w wydarzeniu znanym jako "Flight of the Earls". Pojechali do Hiszpanii, Włoch i Rzymu.

Wydarzenia

Król Jakub I został łatwo przekonany przez angielskich urzędników w Irlandii, że najlepszym sposobem na zapewnienie przyszłej lojalności Ulstera jest plantacja. Pierwsze Antrim i Down zostały przekazane dwóm szkockim szlachcicom. Przyniosło to ponad tysiące szkockich osadników jako najemców do pracy na tej ziemi. Do 1609 roku, ci plantatorzy zostali bezpiecznie założeni. Obszar przeznaczony do zasadzenia obejmował sześć hrabstw - Donegal, Derry, Armagh, Fermanagh, Cavan i Tyrone. Z poprzednich plantacji wyciągnięto wnioski. Nikt nie miał otrzymać więcej niż 2000 akrów, a prawa były bardziej rygorystyczne. Na plantacji w Ulsterze działały różne grupy.

1. Przedsiębiorcy: ich posiadłości liczyły zazwyczaj 1000 akrów. Ich roczne stawki czynszu były bardzo niskie i wynosiły około 5,33 funta. Wszystkie posiadłości przedsiębiorców pogrzebowych znajdowały się blisko siebie. Dla ochrony, przedsiębiorcy pogrzebowi obiecali zbudować silny sąd lub kamienny dom, w zależności od wielkości ich gospodarstw, z silnym sądem lub tartakiem (kamiennym murem) wokół niego. Zobowiązali się, że w ciągu trzech lat będą mieli tylko najemców angielskich lub szkockich.
2. Słudzy: nazywano ich sługami, ponieważ służyli koronie jako urzędnicy lub żołnierze w wojnie dziewięcioletniej. Byli oni największą grupą plantatorów. Pozwolono im mieć kilku najemców irlandzkich, jeśli utrzymywali nad nimi ścisłą kontrolę. Słudzy musieli płacić roczny czynsz w wysokości 8 funtów.
3. Rdzenny Irlandczyk: Ta grupa osadników to sami rdzenni Irlandczycy, którzy pozostali lojalni podczas wojny dziewięcioletniej. Znajdowali się w pobliżu sług, którzy zobowiązali się mieć ich na oku.