Pithovirus sibericum
Pithowirus to rodzaj olbrzymiego wirusa, który infekuje ameby. Jest to wirus o dwuniciowym DNA, należący do kladu dużych wirusów DNA. Po raz pierwszy został opisany w 2014 roku po tym, jak żywy okaz został znaleziony w 30 000-letnim rdzeniu lodowym zebranym z wiecznej zmarzliny na Syberii w Rosji.
Jest o 50% większy od poprzednich największych znanych wirusów, ale Pandorawirus ma największy genom wirusowy, zawierający od 1,9 do 2,5 megabajtów DNA. Pithowirus ma grubą, owalną ścianę z otworem na jednym końcu. Wewnątrz jego struktura przypomina plaster miodu.
Jego genom
Genom Pithowirusa zawiera 467 różnych genów, więcej niż typowego wirusa, ale znacznie mniej niż Pandorawirusa. Jego genom jest znacznie mniej gęsto upakowany niż jakiegokolwiek innego znanego wirusa. Dwie trzecie jego białek nie jest podobne do białek innych wirusów. Pomimo fizycznego podobieństwa do Pandorawirusa, sekwencja genomu Pithowirusa pokazuje, że jest on ledwie spokrewniony z tym wirusem. Bardziej przypomina on członków kilku innych rodzin wirusów. Wszystkie te rodziny zawierają duże ikosahedralne wirusy z genomami DNA. Genom Pithovirusa ma 36% zawartości GC, podobnie jak Megaviridae, w przeciwieństwie do ponad 61% dla pandorawirusów.
Replikacja
Genom pithowirusa jest jednym kolistym chromosomem o podwójnej nici DNA (dsDNA), składającym się z około 610 000 par zasad (bp). Jego DNA przekłada się na 467 różnych białek. Genom koduje wszystkie białka potrzebne do produkcji mRNA; białka te są obecne w oczyszczonych wirusach.
Pithowirus wykonuje cały swój cykl replikacyjny w cytoplazmie gospodarza, a nie w bardziej typowy sposób - przejmując jego jądro.
Odkrywanie
Pithovirus sibericum został odkryty w liczącej 30 000 lat próbce syberyjskiej wiecznej zmarzliny. Wirus został odkryty zakopany 30 m (98 stóp) pod powierzchnią osadów z późnego plejstocenu. Znaleziono go, gdy próbki z brzegu rzeki zebrane w 2000 roku zostały wystawione na działanie ameb. Ameby zaczęły umierać i okazało się, że zawierają gigantyczne wirusy. Autorzy mówią, że wpadli na pomysł zbadania próbek wiecznej zmarzliny w poszukiwaniu nowych wirusów po przeczytaniu o eksperymencie, który dwa lata wcześniej ożywił podobne wiekowe nasiona.
Chociaż wirus jest nieszkodliwy dla ludzi, jego żywotność po zamrożeniu przez tysiąclecia wywołała obawy, że globalne zmiany klimatyczne i wiercenia w tundrze mogą doprowadzić do odkrycia potencjalnie niebezpiecznych wirusów. Inni naukowcy zaprzeczają, że stanowi to realne zagrożenie.
