Mirza Ghalib

Wczesne życie

Urodził się w 1796 roku w Akbarabadzie (obecna Agra). Jego ojciec Abdullah Beg Khan i wujek Nasrullah Beg Khan urodzili się z kolegami z college'u.

w wojsku. Mirza Ghalib został osierocony, gdy miał zaledwie 5 lat. Żył ze swoim wujkiem przez 4 lata, kiedy i jego wujek zmarł.   

Zaczął mówić sher w samej Agrze. Ożenił się z córką Nawaba Ilahi Baksh 'Maaroof' i dlatego przeniósł się do Delhi. W Delhi poświęcił całą swoją uwagę poezji. Wkrótce opanował język perski. Aby nikt nie nazwał go be-ustad (bez nauczyciela) sfabrykował historię, że przez dwa lata mieszkał w domu irański nauczyciel Abdul Samad, który uczył go Farsi. Ghalib zawsze był dumny ze swojej poezji farsi, ale bardziej znana jest mu proza i poezja z Urdu.

Późniejsze życie

Zawsze żył bez pieniędzy. Po 1857 roku ustało wsparcie z królewskiego durbaru. Renta z brytyjskiego rządu została wstrzymana, ponieważ podejrzewano go o wspieranie rebeliantów. Pojechał nawet do Kalkuty, aby ponownie uruchomić emeryturę, ale bezskutecznie. Pojechał do Nawab of Rampur, który obiecał mu 200 rupii, jeśli mieszkał w Rampur i 100 rupii, jeśli mieszkał gdzie indziej. Jego emerytura została wznowiona 3 lata później, ale wszystkie te pieniądze zostały zużyte na spłatę starych długów. Ghalib zmarł w 1869.

Listy

Nie tylko poezja Urdu, ale i proza jest dłużna Mirzy Ghalibowi. Jego listy dały podstawy do łatwego i popularnego Urdu. Przed Ghalibem, pisanie listów w Urdu było bardzo dekoracyjne. Swoje listy "mówiły", używając słów i zdań tak, jakby rozmawiał z czytelnikiem. Według niego "sau kos say ba-zabaan-e-qalam baateiN kiya karo aur hijr meiN visaal kay ma-zay liya karo" [ ze stu mil rozmawiać językiem pióra i cieszyć się radością spotkania, nawet gdy jesteś w separacji]. Jego listy były bardzo nieformalne, czasami po prostu napisze nazwisko osoby i rozpocznie list. On sam był bardzo żartobliwy i również uczynił swój list bardzo interesującym. Powiedział "maiN koszhish karta hooN keH koi aisi baat likhooN jo pa-Rhay kHoosh ho jaaye" [ Chcę napisać wersy, które każdy, kto je czyta, powinien się cieszyć] Kiedy trzecia żona jednego z jego przyjaciół zmarła, napisał... "Allah Allah allah aik woH log haiN jo teen teen dafaH iss qaid say chhooT chu-kaiN haiN aik aik haiN keH aik ag-lay pachas baras say jo phaNsi ka phaNda ga-lay meiN paRha hai to naH phaNda hi TuT-ta hai naH dum hi nikalta hai" [Allah], są wśród nas tacy, którzy trzykrotnie zostali uwolnieni z więzienia, a ja mam od 50 lat tę linę na szyi, która ani nie pęka, ani nie odbiera mi życia] Niektórzy uczeni twierdzą, że Ghalib miałby takie samo miejsce w literaturze urduskiej nawet tylko na podstawie jego listów.

Poezja

W Urdu ghazals, wraz z miłością i pięknem Ghalib dodał wszystkie aspekty życia. Dzięki niemu płótno Urdu ghazala stało się bardzo rozbudowane.

Ponieważ Ghalib był bardzo zajęty perskim, jego wcześniejsze szeryfy używały trudnych słów, a jego loty wyobraźni były takie, że... "yaa to aap sam-jhay yaa kHuda sam-jhay" [ albo ty (Ghalib) rozumiesz, albo Bóg rozumie]

Ghalib nie był filozofem, ale wypytywał o rzeczy wokół siebie. jub keH tujh bin nahiN koi maujood phir yeH hungaamaH ai kHuda kya hai [ kiedy nie ma nikogo poza tobą; wtedy o Boże, dlaczego to pandemonium]

W jego pismach też nie ma nic złego, śmieje się z każdej rzeczy i z każdego, łącznie z samym sobą. jiss meiN laakhoN baras ki hooreiN hoN aisi jannat ka kya ka-ray koi [ kiedy kobiety mają milion lat, co zrobię z tym rajem]

Ale Ghalib'sher nie tylko ma natychmiastowy wpływ na serce, ale też sprawia, że myślisz. aah ko chahiye aik umr asar ho-nay tak kaun jeeta hai teri zulf kay sar ho-nay tak.

Hum nay mana keH tagHaful naH karo-gay lekin kHaak ho jaaayeN-gay tum ko kHabar ho-nay tak.

daame hur mauj meiN hai hulqa-e-sad kaam nihaNg dekheiN kya guz-ray hai qat-ray peH guhar ho-nay tak.