łacina średniowieczna
Łacina średniowieczna była formą łaciny używaną w średniowieczu. Była używana głównie przez uczonych i jako język liturgiczny średniowiecznego Kościoła rzymskokatolickiego, ale także jako język nauki, literatury i administracji.
Pomimo klerykalnego pochodzenia wielu jej autorów, łaciny średniowiecznej nie należy mylić z łaciną kościelną. Nie ma zgody co do tego, gdzie dokładnie kończy się łacina późna, a zaczyna łacina średniowieczna. Niektórzy uczeni uważają, że ich badania rozpoczynają się wraz z powstaniem łaciny wczesnochrześcijańskiej w połowie IV wieku, inni zaś około roku 500.


Strona ze średniowiecznym tekstem łacińskim z Carmina Cantabrigiensia (Cambridge University Library, Gg. 5. 35), 11. wiek.
Ważni średniowieczni autorzy łacińscy
IV-V w.
- Aetheria (fl. 385)
- Św. Jerome (ok. 347-420)
VI-VIII w.
- Gildas (zm. ok. 570)
- Wenancjusz Fortunatus (ok. 530-ok. 600)
- Grzegorz z Tours (ok. 538-594)
- Izydor z Sewilli (ok. 560-636)
- Beda (ok. 672-735)
IX-X w.
- Ratherius (890-974)
- Thietmar z Merseburga (975-1018)