Maine Road

Budowa

Plany budowy Maine Road zostały po raz pierwszy ogłoszone w maju 1922 roku. Przyszła ona po decyzji Manchester City F.C. o opuszczeniu terenu Hyde Road. Hyde Road nie miało miejsca na rozbudowę i zostało zniszczone przez pożar w 1920 roku. Zaproponowano dwa obiekty w Belle Vue, we wschodnim Manchesterze, ale żaden z nich nie został uznany za wystarczająco dobry. Dla wielu fanów miasta East Manchester był uważany za dom miasta. Wielu z nich było rozczarowanych, gdy wybrano lokalizację w południowym Manchesterze. Dyrektor City, John Ayrton, pod koniec dekady zrezygnował z zarządu i pomógł w stworzeniu alternatywnego MCFC, Manchester Central F.C., grającego w Belle Vue.

Szesnaście i ćwierć akra byłych murów na Maine Road zostało zakupione za 5 500 funtów. Maine Road było początkowo znane jako Dog Kennel Lane. W latach siedemdziesiątych XIX wieku zmieniono jej nazwę na Maine Road z powodu presji ze strony Ruchu Umiarkowania.

Budowa stadionu rozpoczęła się pod koniec 1922 roku. Plany architekta Charlesa Swaina zakładały budowę stadionu o pojemności 120.000 m2 na podstawie projektu Hampden Park. Plany te zostały zredukowane do 80.000 pojemności. Jednak liczba ta wciąż była druga co do wielkości w kraju, za Stadionem Wembley, co doprowadziło do powstania etykiety "Wembley of the North". Wembley zostało otwarte w Londynie zaledwie kilka miesięcy wcześniej. Stało się to źródłem rywalizacji pomiędzy północnym i południowym oddziałem budowniczych Sir Roberta McAlpine'a, który zbudował oba stadiony. Podczas budowy stadion został rzekomo przeklęty przez Cygana, gdy urzędnicy Manchester City wyeksmitowali z okolicy obóz cygański. Klątwa ta została rzekomo zdjęta 28 grudnia 1998 roku. Klątwa Cyganów jest jednak prawdopodobnie miejskim mitem, ponieważ takie historie są endemiczne dla wielu boisk do ligi piłkarskiej. Budowa trwała 300 dni. Łącznie kosztowała 100.000 funtów. Pierwszym układem terenu było jedno zadaszone stoisko o pojemności 10.000 miejsc siedzących. Z pozostałych trzech stron miał odsłonięte tarasy, z delikatnymi łukami łączącymi narożniki.

Wczesne lata

Pierwszy mecz na Maine Road odbył się 25 sierpnia 1923 roku, a 58 159 kibiców obejrzało, jak strona główna pokonała Sheffield United 2-1.

Pierwsze zmiany gruntu miały miejsce w 1931 r., kiedy to przebudowano narożnik pomiędzy trybuną główną a końcem Platt Lane na południu gruntu w celu włączenia do niego dachu. Najwyższa frekwencja na angielskim meczu piłkarskim dowolnego typu na boisku klubowym miała miejsce 3 marca 1934 roku na Maine Road, kiedy to Manchester City zagrał w Stoke City przed 84.569 kibicami w 6. rundzie Pucharu Anglii. Zmiany na końcu Platt Lane miały miejsce w 1935 roku, rozszerzając taras i zapewniając dach dla pełnej trybuny. Oznaczało to szczytową wydajność boiska, szacowaną na około 88.000. Dalsze zmiany były planowane, ale zostały zawieszone, gdy w 1938 r. Manchester został zdegradowany z Dywizji I, a opuszczony w momencie wybuchu II wojny światowej.

Stadion był dzielony przez Manchester United przez okres po II wojnie światowej, ponieważ teren Manchester United Old Trafford został częściowo zniszczony podczas Manchester Blitz. United płaciło miastu 5.000 funtów za sezon, plus część wpływów z bramek. Największa frekwencja na meczu ligowym w Maine Road miała miejsce w tym okresie, kiedy to 17 stycznia 1948 roku 83.260 osób oglądało mecz Manchester United w Arsenale. Ta liczba jest narodowym rekordem w meczu ligowym.

Reflektory zostały zainstalowane w 1953 r., a w 1957 r., w związku z organizacją dwóch półfinałów Pucharu Świata w piłce nożnej w kolejnych latach, strona skierowana w stronę Trybuny Głównej (która do tego czasu była powszechnie znana jako Popularna Strona) została przebudowana i nazwana Trybuną Kippax po pobliskiej ulicy. W latach 60-tych i 70-tych Kippax stał się częścią terenu, na którym zbierali się najbardziej głośni fani klubu. W 1963 roku zainstalowano ławki na końcu Platt Lane, co oznacza, że Maine Road miało więcej miejsc niż jakikolwiek inny angielski teren klubowy w tym czasie. Kolejna duża przebudowa nastąpiła w latach 70-tych, wraz z budową trybuny północnej, trybuny wspornikowej, która pozostała na miejscu do czasu zamknięcia Maine Road. W latach 80-tych pojawiły się ambitne plany ulepszeń: plany te zostały jednak odłożone na półkę ze względu na presję finansową po wymianie dachu Stoiska Głównego, której koszt wyniósł 1 milion funtów.

Progresywna przepustowość i frekwencja na meczach Manchester City na Maine Road


Maine Road w dniu 11 maja 2003 r., na krótko przed meczem finałowym na stadionie w Manchesterze

Regeneracja

Do 1990 roku niektóre obszary ziemi wyglądały na przestarzałe, a w 1992 roku wyburzono stoisko Platt Lane. Jego miejsce zajęło pełnomiejscowe stoisko Umbro, które zawierało również boksy wykonawcze, i zostało otwarte w marcu 1993 roku. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych stoisko zmieniło nazwę na Stoisko Platt Lane.

Era kwater stacjonarnych na Maine Road zakończyła się w maju 1994 roku, kiedy to stadion stał się pełnomiejscowym obiektem spełniającym wymogi Taylor Report wraz z wyburzeniem Tarasu Kippax Street. Mecz finałowy, w którym dopuszczono do gry na stojąco, odbył się 30 kwietnia 1994 roku, a Chelsea gościła na losowaniu 2-2. Bezpośrednio przed wyburzeniem pojemność tarasu Kippax Street wynosiła 18.300. Na jego miejscu zbudowano trzypoziomowe stoisko, które pomieściło prawie 14.000 widzów, a po jego ukończeniu w październiku 1995 roku było najwyższym stoiskiem w kraju.

Nowe stoisko było imponującym nowoczesnym obiektem, ale również podkreślało przypadkowy charakter, w którym grunt został przebudowany, ponieważ wszystkie cztery strony miały różną wysokość i styl budowy. Istniały dalsze plany rozbudowy, które miały zwiększyć pojemność stadionu do 45 tys. sztuk, ale zostały one wstrzymane po wycofaniu się miasta z Premier League w 1996 roku.

Przeprowadzka na Stadion Miejski w Manchesterze

Planowano dalszą rozbudowę Maine Road do 45.000 miejsc siedzących, ale zrezygnowano z nich na rzecz przeniesienia na Stadion Miejski w Manchesterze, który budowano na Igrzyska Brytyjskiej Wspólnoty Narodów w 2002 roku.

Ostatni mecz konkurencyjny przed zamknięciem stadionu odbył się 11 maja 2003 r. Manchester City zakończył erę Maine Road porażką 1-0 w Southampton, a Michael Svensson zdobył ostatnią bramkę stadionu. Po meczu finałowym odbyły się krótkie występy zespołów muzycznych Badly Drawn Boy and Doves.

Ostatni gol miasta na stadionie został zdobyty 26 kwietnia 2003 roku przez Marca-Viviena Foe, który zmarł 26 czerwca tego roku z powodu niewykrytej choroby serca podczas reprezentowania Kameruńskiej Narodowej Drużyny Piłkarskiej.

Pod koniec życia Maine Road pojawiły się propozycje dla innych drużyn sportowych, aby wykorzystać stadion po relokacji miasta; hrabstwoStockport wyraziło kiedyś zainteresowanie przeprowadzką z Edgeley Park, a w grudniu 2000 r. klub związku zawodowego rugby Sharks Sale zaoferował dzierżawę stadionu. Jednak żadna z tych propozycji nie spełniła się.

W lipcu 2003 r. odbyła się aukcja armatury naziemnej, podczas której zebrano 100.000 funtów, które zostały przekazane na projekty społeczne w rejonie Moss Side, który przechodził długotrwały proces regeneracji. Rozbiórka rozpoczęła się pod koniec 2003 roku, trwała siedem miesięcy. Dwa lata później otrzymano zgodę na budowę nowego osiedla mieszkaniowego, składającego się z 474 domów.

Maine Road Football Ground w trakcie rozbiórki

Pitch

Przez długi okres swojej historii Maine Road miało najszerszy boisko w Anglii. Szerokość ta była jednak kilkakrotnie zmieniana przez menadżerów, którzy chcieli zmienić wielkość boiska, aby dostosować je do ich stylu gry. W ostatnim sezonie przed zamknięciem boiska wielkość boiska wynosiła 107 x 71 metrów (116,5 x 78 jardów).

Inne zastosowania

Maine Road gościło dwóch internacjonalistów z Anglii, pierwszym była porażka 3-0 Walii 13 listopada 1946 roku, a drugim 9-2 zwycięstwo nad Irlandią Północną 16 listopada 1949 roku, pierwszy w historii Pucharu Świata eliminacyjny Anglii. Ponadto, na ziemi odbyło się kilka wojennych zawodów międzynarodowych. Maine Road było również miejscem wielu meczów ligi rugby, w których w latach 1938-1956 jedenaście razy rozegrano finałowe mistrzostwa ligi rugby.

Stadion był wykorzystywany do kilku scen w filmie "Miesiąc miodowy" z 1948 roku. Ostatnio pojawił się w 2000 roku w filmie "There's Only One Jimmy Grimble" oraz w 2003 roku w dramacie "The Second Coming" ITV, w którym wystąpił Christopher Eccleston.

Maine Road gościło również wiele koncertów rockowych, m.in. The Rolling Stones, Simple Minds, Queen, Fleetwood Mac, Pink Floyd, Bryan Adams, Jean Michel Jarre, Dire Straits, David Bowie & Guns N' Roses.

W 1974 roku na stadionie grał nastoletni idol David Cassidy.

Najbardziej znanym koncertem na Maine Road był manucki zespół Oasis (sam wsławił się fanom Manchesteru) w kwietniu 1996 roku, który został później wydany w formie teledysku, Oasis:...There and Then.

Na początku lat 90. Prince grał również dwukrotnie na stadionie.

Maine Road Football Club

Maine Road nadaje również nazwę nie-ligijnemu klubowi piłkarskiemu, Maine Road F.C.. Klub, który obecnie gra w North West Counties Football League Division One, został założony przez grupę kibiców Manchester City w 1955 roku. Wcześniej klub miał swoją siedzibę w klubie społecznym przy Maine Road.