Lanfrank z Bec
Lanfranc (1005 x 1010 w Pawii - 24 maja 1089 w Canterbury) był duchownym, nauczycielem i prawnikiem, który został arcybiskupem Canterbury za czasów Wilhelma Zdobywcy.
Ten słynny włoski prawnik porzucił karierę, by zostać mnichem w Bec w Normandii. W 1070 r. został arcybiskupem Canterbury w Anglii. Był to punkt kulminacyjny jego niezwykłego życia.
Posąg Lanfranka, arcybiskupa Canterbury, z zewnątrz katedry w Canterbury
Życie
Lanfranc urodził się w pierwszych latach XI wieku w Pawii we Włoszech. Jego ojciec, Hanbald, piastował stanowisko odpowiadające urzędowi magistrackiemu. W młodym wieku został osierocony. Lanfranc został wykształcony w zakresie sztuk wyzwolonych. Przekroczył Alpy i podjął się roli nauczyciela we Francji, a w końcu w Normandii. Około 1039 r. został mistrzem szkoły katedralnej w Avranches. Uczył tam przez trzy lata z dużym powodzeniem.
W 1042 r. zrezygnował z tego, by zostać mnichem w nowo założonym opactwie Bec. W 1045 r. został pierwszym przeorem opactwa Bec. Zaprzyjaźnił się z Wilhelmem, księciem Normandii, a w 1050 r. został jego doradcą. Następnie Lanfranc został opatem St Stephen w Normandii.
W 1067 r., gdy zmarł Maurilius, arcybiskup Rouen, Lanfranc odmówił przyjęcia tego stanowiska. Nie mógłby tego uczynić bez zgody Wilhelma I. Prawdopodobnie Wilhelm miał dla Lanfranka jakieś większe plany. W 1070 r. Stigand, arcybiskup Canterbury, został obalony przez legatów papieskich. Wilhelm sprowadził Lanfranka z Normandii do Anglii, by został arcybiskupem Canterbury.
