Córka pułku

Role

• Marie, a vivandière - sopran koloraturowy
• Tonio, młody Tyrolczyk - tenor
• Sierżant Sulpice - bas
• Markiza Birkenfeld - kontralt
• Hortensjusz, kamerdyner - bas
• Kapral - bas
• Chłop - tenor
• Księżna Krakenthorp - rola mówiona
• Notariusz - rola mówiona
• Żołnierze francuscy, Tyrolczycy, służba księżnej

Historia

Akt 1

Markiza Berkenfeld i jej kamerdyner, Hortensjusz, są w drodze do Austrii. Zatrzymują się w podróży, ponieważ wybuchła potyczka. Markiza dowiaduje się, że wojska francuskie wycofały się. Wypowiada się na temat grubiańskich manier Francuzów ("Pour une femme de mon nom"). Sierżant 21. pułku, Sulpice, zapewnia wszystkich, że jego ludzie przywrócą spokój i porządek. Dołącza do niego Marie, "córka" pułku. Jest sierotą i została adoptowana przez żołnierzy. Sulpice wypytuje ją o młodego mężczyznę, z którym była widziana. Wyjaśnia, że to Tonio, Tyrolczyk, który kiedyś uratował jej życie. Oddziały 21. przybywają z więźniem. To Tonio. Szukał on Marie. Ona wkracza do akcji, by go uratować. On wznosi toast za nowych przyjaciół, a Marie śpiewa pieśń pułkową ("Chacun le sait"). Tonio dostaje rozkaz podążania za żołnierzami. Ucieka i wraca, by wyznać miłość Marii. Sulpice robi im niespodziankę. Marie musi przyznać Tonio, że może poślubić tylko żołnierza 21.

Markiza prosi Sulpice'a o eskortę do swojego zamku. Kiedy Sulpice słyszy nazwisko Berkenfeld, przypomina mu się list, który znalazł przy młodej Marii na polu bitwy. Markiza szybko przyznaje się, że znała ojca dziewczyny. Mówi, że Marie jest dawno zaginioną córką jej siostry. Dziecko zostało pozostawione pod opieką markizy, ale zaginęło. Jest zszokowana szorstkimi manierami dziewczynki. Postanawia zabrać siostrzenicę do swojego zamku i zapewnić jej odpowiednie wykształcenie. Tonio zaciągnął się do wojska, aby móc poślubić Marie ("Ah, mes amis"). Ale Marie musi opuścić zarówno swój pułk, jak i mężczyznę, którego kocha ("Il faut partir").

Akt 2

Markiza zaaranżowała małżeństwo Marii z księciem Krakenthorp. Na zamku markizy Sulpice dochodzi do siebie po kontuzji. Ma on pomagać markizie w jej planach. Markiza daje Marii lekcję śpiewu. Za namową Sulpice'a Marie wplata frazy pieśni pułkowej. Markiza traci panowanie nad sobą (Trio: "Le jour naissait dans la bocage").

Marie zostaje sama. Uważa, że pieniądze i pozycja są bez znaczenia ("Par le rang et l'opulence"). Słyszy w oddali marsz żołnierzy. Jest zachwycona, gdy cały pułk wkracza do pokoju. Prowadzi ich do odśpiewania patriotycznego hołdu ("Salut a la France"). Marie spotyka się ponownie z Toniem. Tonio prosi Marię o rękę. Markiza jest niewzruszona deklaracją młodzieńca, że Maria jest całym jego życiem ("Pour me rapprocher de Marie"). Mówi, że jej siostrzenica jest zaręczona z innym mężczyzną. Odrzuca Tonio. Markiza i Sulpicjusz zostają sami. Wyznaje prawdę: Marie jest jej nieślubną córką. Porzuciła ją dawno temu, bojąc się społecznej kompromitacji.

Hortensjusz oznajmia przybycie weselników. Na jego czele stoi matka pana młodego, księżna Krakenthorp. Maria odmawia opuszczenia swojego pokoju. Sulpicjusz mówi jej, że markiza jest jej matką. Zaskoczona dziewczyna mówi, że nie może postąpić wbrew woli matki. Zgadza się wyjść za mąż za człowieka, którego nie kocha. Już ma podpisać kontrakt małżeński, gdy żołnierze 21-go, pod wodzą Tonio, szturmują, by ratować swoją "córkę". Goście są przerażeni, gdy dowiadują się, że Marie była dziewczyną z kantyny. Zmieniają zdanie, gdy Marie mówi im, że nigdy nie będzie w stanie spłacić długu, jaki ma wobec żołnierzy. Markiza jest tak poruszona dobrocią serca swojej córki, że daje jej pozwolenie na ślub z Toniem. Wszyscy przyłączają się do końcowego "Salut a la France".