Kurt Vonnegut

Życie

Rodzina

Kurt Vonnegut, Jr. urodził się w Indianapolis, w stanie Indiana, w Stanach Zjednoczonych. Jego rodzicami byli Kurt Vonnegut, Sr., i Edith Lieber. Był najmłodszym z trojga dzieci. Jego przodkowie przybyli do Ameryki z Niemiec w 1855 roku. Dobrze prosperowali, początkowo jako browarnicy i kupcy. Zarówno jego ojciec, jak i dziadek uczęszczali do Massachusetts Institute of Technology i byli architektami w firmie Vonnegut & Bohn z Indianapolis. Jego pradziadek był założycielem Vonnegut Hardware Company, instytucji w Indianapolis.

Wczesne lata

Vonnegut ukończył Shortridge High School w Indianapolis w maju 1940 roku. Jesienią tego samego roku poszedł na UniwersytetCornell. Studiował chemię, ale był też zastępcą redaktora naczelnego i zastępcą redaktora gazety uniwersyteckiej "The Cornell Daily Sun". Był członkiem bractwa Delta Upsilon, tak jak jego ojciec. Podczas studiów na Cornell Vonnegut wstąpił do armii amerykańskiej. Armia przeniosła go do Carnegie Institute of Technology i University of Tennessee, gdzie studiował inżynierię mechaniczną. W 1944 roku, w Dzień Matki, jego matka popełniła samobójstwo, zażywając środki nasenne.

II wojna światowa

Doświadczenie Kurta Vonneguta jako żołnierza i jeńca wojennego (POW) miało głęboki i silny wpływ na jego pisarstwo. Podczas wojny był żołnierzem z niskim stopniem. Był szeregowcem w 423. pułku piechoty, 106. dywizji piechoty. Vonnegut został wzięty do niewoli podczas bitwy pod Płowcami 19 grudnia 1944 roku. Przebywał w więzieniu w niemieckim mieście Dresden. Stał się przywódcą wśród więźniów, ponieważ znał trochę język niemiecki. Powiedział jednak niemieckim strażnikom "...co im zrobię, gdy przyjdą Rosjanie...". Strażnicy pobili Vonneguta i przeszkodzili mu w pełnieniu roli przywódcy. Przeżył bombardowanie Drezna w lutym 1945 roku, które zniszczyło większość miasta.

Grupa amerykańskich jeńców wojennych Vonneguta przeżyła atak. Niemcy przetrzymywali ich w podziemnym pomieszczeniu do przechowywania mięsa w rzeźni. Niemcy nazwali ten budynek Schlachthof Fünf (Rzeźnia Pięciu), a alianccy jeńcy użyli tej nazwy dla swojego więzienia. Vonnegut powiedział, że rezultatem ataku było całkowite zniszczenie i śmierć, której nikt nie mógł zrozumieć. To doświadczenie dało mu pomysł na jego słynną powieść Rzeźnia Pięć. Jego doświadczenie śmierci i zniszczenia jest głównym tematem w co najmniej sześciu innych jego książkach. W Slaughterhouse-Five opisał miasto, które po bombardowaniu wyglądało jak powierzchnia księżyca. Opowiadał o tym, jak Niemcy zmuszali więźniów do pracy. Musieli włamywać się do piwnic i schronów przeciwbombowych, żeby zbierać ciała. Musieli zakopywać tych zmarłych razem w wielkich dołach, podczas gdy Niemcy rzucali w nich kamieniami i wykrzykiwali przekleństwa. Vonnegut powiedział później: "Było zbyt wiele trupów do zakopania. Więc zamiast tego Niemcy wysłali oddziały z miotaczami ognia. Wszystkie te szczątki cywilów zostały spalone na popiół".

Vonnegut został uwolniony przez oddziały Armii Czerwonej w maju 1945 r. na granicy saksońsko-czechosłowackiej. Armia amerykańska odznaczyła go Purpurowym Sercem. Ale on powiedział, że to było śmieszne, ponieważ nie był w ogóle poważnie ranny. W Timequake napisał, że otrzymał odznaczenie za "odmrożenia".

Praca po II wojnie światowej

Po wojnie Vonnegut został absolwentem antropologii na Uniwersytecie w Chicago. Pracował również w City News Bureau of Chicago. Vonnegut przyznał, że nie był dobrym studentem. Jeden z profesorów powiedział, że niektórzy studenci mieli być profesjonalnymi antropologami, ale on nie był jednym z nich. W książce Bagombo Snuff Box, Vonnegut napisał, że uniwersytet odrzucił jego pierwszą pracę dyplomową. Była ona o kubistycznych malarzach i przywódcach powstań rdzennych Amerykanów. Uczelnia stwierdziła, że była "nieprofesjonalna".

Przeprowadził się z Chicago do Schenectady w Nowym Jorku. Pracował w public relations dla General Electric. Jego brat Bernard pracował w dziale badawczym w tej samej firmie. Podczas pobytu w Schenectady, Vonnegut mieszkał w maleńkiej wiosce zwanej Alplaus. Vonnegut wynajmował mieszkanie na piętrze, naprzeciwko Ochotniczej Straży Pożarnej w Alplaus. Przez kilka lat był aktywnym strażakiem ochotnikiem. W tym mieszkaniu nadal stoi jego biurko. Napisał na nim wiele swoich opowiadań, wyrył na nim swoje nazwisko. Uniwersytet w Chicago przyjął później jego powieść "Kocia kołyska" jako pracę dyplomową, ponieważ uznali, że opowiadanie ma charakter antropologiczny. W 1971 roku nadano mu tytuł magistra.

W połowie lat 50. Vonnegut przez bardzo krótki czas pracował dla magazynu "Sports Illustrated". Poproszono go, by napisał o koniu wyścigowym, który przeskoczył ogrodzenie i próbował uciec. Vonnegut przez cały ranek wpatrywał się w pustą kartkę papieru na swojej maszynie do pisania. Potem napisał: "Koń przeskoczył przez pieprzony płot" i wyszedł. Już prawie miał zrezygnować z pisania, ale University of Iowa Writers' Workshop poprosił go o prowadzenie zajęć. Kiedy tam był, "Kocia kołyska" stała się bestsellerem, a on zaczął "Rzeźnię numer pięć". Książka ta jest obecnie nazywana jedną z najlepszych amerykańskich powieści XX wieku. Znajduje się na listach 100 najlepszych powieści magazynu Time i Modern Library. W 1961 roku opublikował słynne opowiadanie Harrison Bergeron.

Vonnegut zamieszkał w Barnstable, Massachusetts, miasteczku na Cape Cod. Był kierownikiem pierwszego salonu samochodowego Saab w USA.

Życie osobiste

Po powrocie do domu z II wojny światowej Kurt Vonnegut ożenił się z Jane Marie Cox. Kochali się od najmłodszych lat. O ich wczesnym związku pisał w kilku swoich opowiadaniach. Rozstali się w 1970 roku. Rozwiódł się z Cox dopiero w 1979 roku, ale od 1970 roku Vonnegut mieszkał z inną kobietą, fotografką Jill Krementz. Została ona jego drugą żoną po tym, jak Vonnegut rozwiódł się z Cox.

Wychował siedmioro dzieci. Troje z nich pochodziło z jego pierwszego małżeństwa z Cox. Z Krementzem adoptował jedną córkę o imieniu Lily. Troje było dziećmi jego siostry Alice. Vonnegut adoptował je po jej śmierci na raka.

Spośród czworga adoptowanych dzieci Vonneguta, troje to jego siostrzeńcy: James, Steven i Kurt Adams. Vonnegut adoptował ich po strasznym tygodniu w 1958 roku. W tym tygodniu ojciec dzieci James Carmalt Adams zginął w katastrofie kolejowej, a ich matka zmarła dwa dni później. W swojej powieści "Slapstick" Vonnegut opowiedział, że mąż Alice zmarł dwa dni przed nią. Jej rodzina starała się utrzymać śmierć męża w tajemnicy. Jednak Alice dowiedziała się o tym, gdy inny pacjent dał jej gazetę dzień przed śmiercią. Trzej chłopcy mieli młodszego brata o imieniu Peter Nice. Był niemowlęciem, gdy zmarli ich rodzice. Peter zamieszkał z kuzynem ich ojca w Birmingham, w stanie Alabama.

31 stycznia 2001 r. pożar zniszczył górną kondygnację domu Vonneguta. Vonnegut doznał obrażeń od dymu i przez cztery dni przebywał w szpitalu w stanie krytycznym. Przeżył, ale jego osobiste dokumenty uległy zniszczeniu.

Vonnegut palił niefiltrowane papierosy Pall Mall. Nazwał ten nałóg "klasycznym sposobem na popełnienie samobójstwa".

Vonnegut przewrócił się w swoim domu na Manhattanie i doznał urazu mózgu. Zmarł 11 kwietnia 2007 roku.