Libia (kolonia włoska)
Włoska Libia była kolonią Królestwa Włoch, od 1911 do (oficjalnie) 1947 roku. Włochy Libia w 1911 r. z imperium osmańskiego. Libijscy muzułmanie przez kilka lat kontynuowali walkę z chrześcijańskimi Włochami, głównie podczas I wojny światowej.
Walki zaostrzyły się po przejęciu władzy we Włoszech przez dyktatora Benito Mussoliniego. Idris (późniejszy król Libii) uciekł do Egiptu w 1922 roku. W latach 1922-1928 siły włoskie pod dowództwem generała Badoglio prowadziły kampanię "karnej pacyfikacji". Następca Badoglio, marszałek Rodolfo Graziani, przyjął zlecenie od Mussoliniego pod warunkiem, że pozwoli mu to na zmiażdżenie libijskiego oporu bez konieczności przestrzegania prawa włoskiego i międzynarodowego. Mussolini podobno zgodził się na to natychmiast, a Graziani zintensyfikował opór. Niektórzy Libijczycy nadal się bronili, a najsilniejsze głosy sprzeciwu pochodziły z Cyreniki. Przywódcą powstania został Omar Mukhtar, szejk plemienia Sennusi.
Po bardzo spornym rozejmie z dnia 3 stycznia 1928 r. włoska polityka w Libii osiągnęła poziom wojny na pełną skalę, w tym deportacji i koncentracji ludności w północnej Cyrenaice, aby odmówić rebeliantom poparcia miejscowej ludności. Po schwytaniu Omara Mukhtara 15 września 1931 r. i jego egzekucji w Bengazi, ruch oporu wycofał się. Ograniczony opór wobec włoskiej okupacji skrystalizował się wokół Szejka Idrisa, emira Sennusi z Cyreniki.
Wzrost terytorialny Włoch Libia Terytorium nadane Włochom przez Imperium Osmańskie, 1912 r. Włochy kontrolowały skutecznie tylko pięć portów Terytoria nadane przez Francję i Wielką Brytanię 1919 i 1926 r. Terytoria nadane przez Francję i Wielką Brytanię 1934/35 r.
Włoski pociąg "Littorina" w Cyrenaica
Stworzenie "Libii"
W 1934 roku Libia została w pełni spacyfikowana, a nowy włoski gubernator Italo Balbo rozpoczął politykę integracji pomiędzy Arabami i Włochami. Nowe prawa w 1939 roku pozwoliły muzułmanom na przystąpienie do Narodowej Partii Faszystowskiej, a w szczególności do "Muzułmańskiego Stowarzyszenia Liktora" (Associazione Musulmana del Littorio). Reformy z 1939 roku pozwoliły również na utworzenie libijskich jednostek wojskowych w ramach armii włoskiej. Podczas II wojny światowej w Afryce Północnej przyniosło to silne wsparcie dla Włochów wśród wielu muzułmańskich Libijczyków, którzy zaciągnęli się do wojska włoskiego.
Gubernator Balbo stworzył "Libię" w 1934 r. poprzez zjednoczenie Trypolisu, Cyreniki i Fezzan w jednym kraju. W latach 1934-1940 rozwinął nową "Libię Włoską", tworząc ogromną infrastrukturę obejmującą 4000 km dróg, 400 km kolei wąskotorowych, nowe gałęzie przemysłu i wiele nowych wiosek rolniczych.
Libijska gospodarka rozwijała się pomyślnie, głównie w sektorze rolnictwa. Rozwinęła się nawet część działalności produkcyjnej, głównie związanej z przemysłem spożywczym. Powstało wiele budynków. Ponadto, Włosi po raz pierwszy udostępnili nowoczesną opiekę medyczną w Libii i poprawili warunki sanitarne w miastach. Powstała również ogromna sieć połączeń z Włochami, drogą morską i powietrzną (jak Linea dell'Impero, trasa lotnicza, która połączyła Libię z Rzymem i Etiopią/Somalią).
Howard Christie to napisał:
Włosi założyli liczne i różnorodne firmy w Tripolitanii i Cirenaica. Należały do nich fabryka materiałów wybuchowych, warsztaty kolejowe, zakłady samochodowe Fiata, różne zakłady przetwórstwa spożywczego, warsztaty elektrotechniczne, huty żelaza, zakłady wodne, fabryki maszyn rolniczych, browary, destylarnie, fabryki ciastek, fabryka tytoniu, garbarnie, piekarnie, wapienniki, cegielnie i cementownie, przemysł trawy Esparto, tartaki mechaniczne oraz Towarzystwo Petrolibya (Trye 1998). Włoska inwestycja w jej kolonię miała na celu wykorzystanie nowych kolonistów i uczynienie jej bardziej samowystarczalną. Całkowita liczba rdzennych mieszkańców Libii wynosiła 110.575 z 915.440 mieszkańców w 1940 roku (Generalne Biuro Wojny Sztabowej 1939, 165/b).
Gubernator Balbo promował budowę wielu nowych wiosek dla wielu tysięcy włoskich kolonistów na obszarach przybrzeżnych "włoskiej Libii" oraz nowych wiosek dla Arabów.
Libia była ważnym teatrem wojny w czasie II wojny światowej. 13 września 1940 r. siły włoskie użyły "Via Balbia" (autostrada Mussoliniego w północnej Libii) do inwazji na Egipt. Brytyjskie i sojusznicze siły alianckie z Egiptu, dowodzone przez Wavella, przeprowadziły udaną dwumiesięczną kampanię w (Tobruk, Bengasi, El Agheila). W latach 1940-43 odbyły się tu również kontrfensywy pod wodzą Rommla. W listopadzie 1942 r. siły alianckie zajęły Cyrennicę, a w lutym 1943 r. z Libii wypędzono ostatnich żołnierzy niemieckich i włoskich.
