Taniec Cukrowej Wróżki Śliwkowej
"Taniec Cukrowej Wróżki Śliwkowej" to taniec dla baletnicy. Jest to trzecia część Dziadka do orzechów pas de deux. To pas de deux jest z aktu 2. baletu Dziadek do orzechów z 1892 roku. Tańczy go główna tancerka. Numer został ułożony przez Lwa Iwanowa do muzyki napisanej przez Czajkowskiego.
Choreograf Marius Petipa chciał, aby muzyka Sugar Plum Plum Fairy brzmiała jak "krople wody strzelające z fontanny". W 1891 roku Czajkowski znalazł w Paryżu idealny instrument do tej pracy. Wtedy to właśnie natknął się na niedawno wymyśloną celestę. Ten instrument wyglądał jak fortepian. Brzmiał jak dzwony. Czajkowski napisał: "[Celesta jest] w połowie drogi między małym fortepianem a Glockenspielem, o bosko cudownym brzmieniu." Chciał użyć czelesty w Dziadku do orzechów. Poprosił swojego wydawcę, żeby ją kupił. Chciał utrzymać zakup w tajemnicy. Nie chciał, żeby inni rosyjscy kompozytorzy "dostali z niego wiatr i... używali go do niezwykłych efektów przede mną".
Czajkowski przedstawił celestę rosyjskim melomanom 19 marca 1892 roku, kiedy to dla Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego w Petersburgu została wykonana Suita Dziadka do orzechów. Instrument ten na zawsze utożsamiany jest z Cukrową Wróżką Śliwkową. Słychać ją w innych częściach II aktu Dziadka do Orzechów, oprócz tańca Wróżki z Cukrem Śliwkowym. Taniec Wróżki z Cukrem Śliwkowym" jest jednym z najbardziej znanych numerów muzycznych baletu. Często jest "jazzowany" w reklamach telewizyjnych w okresie Bożego Narodzenia.
Niewiele jest informacji o oryginalnej choreografii Sugar Plum Plum Fairy. W pierwszych spektaklach wycięto presto na końcu tańca. Według Rolanda Johna Wileya, taniec wydawał się składać z krótkich, punktowych kroków, drobnych baterii i postaw w różnych kombinacjach. Opisuje on taniec jako mający "poczucie dynamicznej budowy: od delikatnej kanciastości... do okrągłych kształtów, do prostych, ale bardziej wirtuozowskich ruchów - pirouetek do rund de jambe-near na końcu".
Pierwszą Sugar Plum Plum Fairy była Antonietta Dell'Era. Była dobrym technikiem, ale brat Czajkowskiego Modest opisał ją jako puszystą i nieatrakcyjną. Chociaż Wróżka z Cukrem jest prima baletnicą Dziadka do Orzechów, nie ma zbyt wiele do zrobienia. Uznano to za poważną wadę wśród wczesnych krytyków. Dell'Era starał się rozszerzyć rolę Wróżki z Cukrem Śliwkowym w późniejszych spektaklach, wprowadzając do partytury gawot Czibulki.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest "Taniec wróżki śliwki cukrowej"?
O: "Taniec wróżki śliwki cukrowej" to taniec dla baletnicy. Jest to trzecia część pas de deux Dziadka do orzechów, który pochodzi z II aktu baletu Dziadek do orzechów z 1892 roku. Tańczy go główna tancerka, a choreografem jest Lew Iwanow do muzyki napisanej przez Czajkowskiego.
P: Jakiego instrumentu użył Czajkowski, aby stworzyć tę muzykę?
O: Czajkowski użył czelesty, instrumentu, który wyglądał jak fortepian, ale brzmiał jak dzwonki. Znalazł ją w Paryżu w 1891 roku i poprosił swojego wydawcę o zakup, aby mógł zachować jej zakup w tajemnicy przed innymi rosyjskimi kompozytorami.
P: Kiedy po raz pierwszy została wykonana Suita Dziadek do orzechów?
O: Suita Dziadek do orzechów została po raz pierwszy wykonana 19 marca 1892 roku dla Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego w Petersburgu.
P: Kto był pierwszą wróżką ze śliwki cukrowej?
O: Antonietta Dell'Era była pierwszą Wróżką Śliwką, która wykonała ten numer taneczny. Opisywano ją jako dobrą technicznie, ale pulchną i nieatrakcyjną.
P: Jak dużo musi tańczyć?
O: Cukrowa Wróżka ma bardzo mało tańca, co było uważane za główną wadę przez wczesnych krytyków. Dell'Era próbował rozszerzyć jej rolę, wprowadzając do partytury gawot Czibulki, który pojawiał się później podczas przedstawień.
P: Dlaczego Czajkowski chciał użyć czelesty w tym utworze?
O: Marius Petipa chciał, aby muzyka Wróżki Śliwki Cukrowej brzmiała jak "krople wody strzelające z fontanny". Czajkowski uznał, że czelesta byłaby idealna do stworzenia takiego dźwięku i chciał ją wprowadzić do muzyki rosyjskiej przy okazji komponowania Suity Dziadka do orzechów, więc poprosił swojego wydawcę o zakup czelesty w tajemnicy, aby inni kompozytorzy nie dowiedzieli się o niej przed nim i nie wykorzystali jej zbyt szybko.
P: Jak Roland John Wiley opisuje ten taniec? A:Roland John Wiley opisuje ten taniec jako mający "poczucie dynamicznego rozwoju", z krótkimi krokami pointe, drobnymi bateriami, postawami w różnych kombinacjach prowadzących do piruetów i rund de jambe pod koniec.
