Alaryk

Życie

Alaryk urodził się na wyspie w delcie Dunaju. Był członkiem szlachetnej dynastii Wizygotów z Balti. Po raz pierwszy wspomniano o nim w 394 r. n.e. jako o dowódcy pod wodzą rzymskiego cesarza Teodozjusza I w jego wojnie przeciwko Eugeniuszowi. Został przywódcą lub królem Wizygotów w połowie 390 roku. Alaric zbuntował się przeciwko cesarzowi Arcadiusowi w 395 roku i najechał Grecję. Gdy podszedł pod mury Aten, miasto zapłaciło wysoki okup, więc opuścił je bez szwanku. Następnie pokonał Korynt, Argos i Spartę. Nadal pustoszył Grecję aż do 397 r., kiedy to rzymski generał Stilicho otoczył armię Alaryka pod Arkadią. Odcięli dopływ wody do gockiego obozu i uznali, że Alaryk nie ma szans na ucieczkę. Jednak Alaryk przedarł się przez ich linie i pomaszerował 30 mil (48 km) na północ przez bardzo trudny teren. Alaryk zawarł wtedy traktat z Arkadiuszem. Stilicho wrócił do Italii, nie pokonawszy Alaryka.

W latach 401-402 n.e. Alaryk wkroczył do Italii. Wypróbował tę samą taktykę, którą stosował wcześniej, ale nie odniósł sukcesu przeciwko armii rzymskiej. W bitwie pod Pollentią w 402 r. armia rzymska pokonała Gotów. Żona Alaryka była jedną z osób pojmanych przez Rzymian. Jednak straty Wizygotów były bardzo małe i armia Alaryka odeszła w dobrym porządku. Alaryk przekroczył rzekę Pad, zamierzając zaatakować Rzym, ale spotkał się z tym i został ponownie pokonany przez Stilicho w bitwie pod Weroną. W latach 405 i 406 n.e. armia Alaryka ponownie zaatakowała przez Dunaj i Ren. Stilicho, który teraz rządził w imieniu cesarza Honoriusza, zawarł traktat z Alarykiem. Ale Stilicho został zabity w 408 roku. Alaryk ponownie najechał Italię i zażądał dotrzymania obietnic złożonych mu przez Stilicha.

Złupienie Rzymu przez Wizygotów 24 sierpnia 410 r. JN Sylvestre 1890

Upadek Rzymu

Od końca 408 roku n.e. armia Wizygotów obozowała pod Rzymem. Alaryk zażądał od Honoriusza, który był bezpieczny w Rawennie, zapłaty, której cesarz odmówił.

Historyk Zosimus napisał jedyną znaną relację z ostatnich negocjacji przed złupieniem Rzymu:

"Kiedy Alaryk usłyszał, że ludzie są wyszkoleni i gotowi do walki, powiedział, że grubszą trawę łatwiej jest kosić niż cieńszą i roześmiał się szeroko z ambasadorów, ale kiedy ci przeszli do rozmów o pokoju, użył wyrażeń przesadnych nawet jak na aroganckiego barbarzyńcę: oświadczył, że nie odstąpi od oblężenia, jeśli nie zdobędzie całego złota i srebra w mieście, a także wszystkich ruchomości i barbarzyńskich niewolników. Gdy jeden z ambasadorów zapytał, co zostawi mieszkańcom, jeśli je zdobędzie, odpowiedział: "Ich życie."

24 sierpnia 410 roku n.e. bramy Rzymu zostały otwarte przez niewolników. Wizygoci Alaryka rozpoczęli trzydniowe mordowanie i plądrowanie. Niszczyli budynki i kradli z grobowców byłych cesarzy. Po raz pierwszy od 800 lat Rzym został splądrowany. Wizygoci kontynuowali swoje dzieło zniszczenia dalej na południe Włoch. Ofiary były wysokie po obu stronach. Rzymianie stracili około 15 000 ludzi, a Wizygoci około 17 000.

Alaryk planował przenieść swoją armię na Sycylię, a następnie do Afryki. Zmarł jednak wkrótce po upadku Rzymu w 410 r. n.e. Ataulf zastąpił Alaryka jako król i wprowadził armię do Galii.