Śladem Blue

Historia

Blue's Clues powstawał w trudnym okresie dla telewizji dziecięcej. W 1990 roku Kongres uchwalił ustawę o telewizji dziecięcej (Children's Television Act). Nakładała ona na sieci i stacje telewizyjne obowiązek poświęcenia części swojego programu na programy dla dzieci. Ustawa nie określała żadnych wytycznych ani kryteriów dla programów edukacyjnych i nie zawierała żadnych przepisów dotyczących egzekwowania prawa. Według autorki Diane Tracy, "stan telewizji dziecięcej był dość ponury.

Od późnych lat 60-tych PBS był jednym z niewielu źródeł edukacyjnych programów telewizyjnych dla dzieci w USA, a większość innych amerykańskich programów telewizyjnych dla dzieci była pełna przemocy i stworzona w celu sprzedaży zabawek. W 1997 roku Federalna Komisja Łączności (FCC) orzekła, że komercyjne sieci nadawcze muszą emitować edukacyjne programy dla dzieci przez minimum trzy godziny tygodniowo. Sieć kablowa Nickelodeon, która emitowała programy dla dzieci w wieku od sześciu do dwunastu lat, nie była prawnie zobowiązana do przestrzegania tych przepisów, ale i tak stosowała się do nich na wiele lat przed ich uchwaleniem.

Na podstawie badań

Producenci i twórcy programu przedstawili materiał w formacie narracyjnym, a nie w bardziej tradycyjnym formacie magazynowym. Użyli powtórzeń, aby wzmocnić swój program nauczania, i zorganizował każdy odcinek w ten sam sposób.

Wykorzystali badania nad rozwojem dzieci i ich nawykami widzów, które zostały przeprowadzone w ciągu trzydziestu lat od powstania Ulicy Sezamkowej w USA. Badania stanowiły część procesu twórczego i decyzyjnego w produkcji serialu i były zintegrowane ze wszystkimi aspektami i etapami procesu twórczego. Blue's Clues był pierwszym wycinankowym serialem animowanym dla przedszkolaków. Wygląda jak książka z bajkami w kolorach podstawowych i prostych papierowych kształtach znanych przedmiotów o różnych kolorach i fakturach.

Jego domowa sceneria jest znajoma amerykańskim dzieciom, ale ma wygląd niepodobny do innych programów telewizyjnych dla dzieci. Żywa produkcja Blue's Clues, w której wykorzystano wiele innowacji produkcyjnych opracowanych przez twórców programu, odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych począwszy od 1999 roku. Do 2002 roku ponad 2 miliony widzów obejrzało ponad 1000 przedstawień.

Malcolm Gladwell zauważył, że Ulica Sezamkowa podobała się zarówno dzieciom, jak i dorosłym, ale Blue's Clues była skierowana wyłącznie do dzieci w wieku przedszkolnym. Lubią one opowieści, powtarzanie i włączanie się w odpowiedzi. Każdy odcinek Niebieskiego był testowany na dzieciach w wieku przedszkolnym, a w badaniach zwracano uwagę na to, przez jaką część czasu dzieci patrzyły na ekran. Sprawdzano kolejność wskazówek. Wszystkie aspekty programu można było zmienić, gdyby badania sugerowały, że lepiej sprawdzi się w inny sposób.

Sukces

Do 2002 roku Blue's Clues otrzymał kilka nagród za doskonałość w programach dla dzieci, oprogramowanie edukacyjne i licencjonowanie, a także był nominowany do dziewięciu nagród Emmy. Program był emitowany w 120 krajach i został przetłumaczony na 15 języków. W innych krajach powstały regionalne wersje programu z udziałem lokalnych gospodarzy. Był to jeden z pierwszych programów dla przedszkoli, w którym do jego treści włączono amerykański język migowy. Szerokie wykorzystanie badań w procesie rozwoju i produkcji programu zainspirowało kilka badań, które dostarczyły dowodów na jego skuteczność jako narzędzia do nauki.