Joschka Fischer

Wczesne życie

Fischer urodził się w Gerabronn w Badenii-Wirtembergii. Jego rodzice byli Niemcami pochodzącymi z Węgier. Jego pseudonim Joschka pochodzi od Jóska, które jest węgierskim przydomkiem Józefa (węg. József). Fischer porzucił szkołę średnią w 1965 roku i rozpoczął pracę u fotografa, z której zrezygnował w 1966 roku.

W 1967 r. zaangażował się w niemiecki ruch studencki i lewicową politykę. Pracując w lewicowej księgarni we Frankfurcie, zaczął gościnnie uczęszczać na lewicowe imprezy uniwersyteckie. Studiował dzieła Marksa, Mao i Hegla i został członkiem grupy bojowej Revolutionärer Kampf.

Fischer brał udział w kilku bitwach ulicznych, kiedy to anarchistyczna Putzgruppe zaatakowała policję i bardzo zraniła niektórych funkcjonariuszy. (W języku niemieckim słowo Putz może oznaczać sprzątaczkę, ale w Putz-gruppe jest to akronim. Oznacza to, że litery oznaczają inne słowa. Proletarische Union für Terror und Zerstörung, czyli Związek Robotników dla Terroru i Zniszczenia). Zdjęcia z jednej z bitew w marcu 1973 r. pokazują Fischera bijącego policjanta Rainera Marxa [2]. trening (zdjęcie)

Podczas Niemieckiej Jesieni (Deutscher Herbst) w 1977 roku, miało miejsce wiele ataków terrorystycznych ze strony Frakcji Czerwonej Armii (RAF). Fischer mówi, że te ataki, a zwłaszcza porwanie i zamordowanie Hannsa-Martina Schleyera, sprawiły, że porzucił przemoc jako sposób na uzyskanie zmian politycznych.

Zamiast tego zaangażował się w nowe ruchy społeczne, a później w nowo powstałą Niemiecką Partię Zielonych, głównie w kraju związkowym Hesja.

W maju 1981 roku został zamordowany minister gospodarki kraju związkowego Hesja, Heinz-Herbert Karry. Pistolet, z którego zabito ministra, został skradziony z amerykańskiej bazy wojskowej w 1973 roku, a samochód Fischera został użyty do kradzieży.

Jako minister spraw zagranicznych, Fischer przeprosił za przemoc z czasów swojej Putzgruppe,

Zielony polityk

W latach 1983-1985 Fischer był posłem do Bundestagu z ramienia partii Zielonych. W 1985 roku został ministrem środowiska w Hesji w pierwszej koalicji Socjaldemokratów i Zielonych (1985-1987). Fischer wywołał poruszenie, gdy na ceremonię zaprzysiężenia przybył w butach. Te buty są obecnie eksponowane w muzeum w Bonn.

W latach 1991-1994 Fischer był ponownie ministrem środowiska w Hesji, a później został współprzewodniczącym partii Zielonych w Bundestagu. W latach swojej opozycyjnej działalności Fischer był ceniony za swoje przemówienia. Przez dużą część lat 90. nie był zbyt popularny w SPD, a przyjaciele Fischera często nazywali go "prawdziwym" liderem opozycji.

Joschka Fischer z byłym Sekretarzem Stanu USA Colinem Powellem.

Minister Spraw Zagranicznych

We wrześniu 1998 roku socjaldemokraci pod wodzą Gerharda Schrödera pokonali chadecki rząd Helmuta Kohla. Mając 42% SPD i 7% Zielonych można było utworzyć rząd koalicyjny. Po kilku tygodniach rozmów między socjaldemokratami i zielonymi, nowy rząd objął władzę 27 października 1998 roku. Fischer został ministrem spraw zagranicznych.

W 1999 roku Fischer poparł udział Niemiec w wojnie o Kosowo. Było to bardzo kontrowersyjne w przeważnie pacyfistycznej Partii Zielonych, ponieważ oznaczało to, że po raz pierwszy od II wojny światowej niemieccy żołnierze mieli aktywnie uczestniczyć w walce. Uzasadniał tę wojnę zarzutami, że Serbia planuje popełnić ludobójstwo na kosowskich Albańczykach.

Fischer opowiadał się również za stacjonowaniem niemieckich wojsk w Afganistanie, ale odradzał Schröderowi udział w wojnie w Iraku. Znany jest jako dobry przyjaciel Kofiego Annana. Do 2005 roku był drugim najdłużej urzędującym ministrem spraw zagranicznych w powojennej historii Niemiec (po Hansie-Dietrichu Genscherze).

W 2005 roku krytycy zarzucili Fischerowi, że beztrosko rozluźnił przepisy wizowe dla Ukrainy, umożliwiając w ten sposób wielu nielegalnym imigrantom wjazd do Niemiec na fałszywych dokumentach. Do zbadania tej sprawy powołano komisję parlamentarną i w odróżnieniu od innych tego typu przesłuchań komisji, zeznania Fischera (i innych wysokich urzędników) były pokazywane na żywo w telewizji publicznej. Wystąpienie Fischera przed komisją trwało dwanaście godzin. (Patrz: Niemiecka afera wizowa 2005).

Po porażce rządu koalicyjnego w wyborach w 2005 roku Fischer zapowiedział, że przejdzie do ławy poselskiej. "Po 20 latach władzy chcę teraz odzyskać wolność", powiedział. 13 października 2005 roku ogłoszono, że Frank-Walter Steinmeier (SPD) zastąpi Fischera na stanowisku ministra spraw zagranicznych.

Fischer z australijskim ministrem spraw zagranicznych Alexandrem Downerem w 2005 roku.

Życie po polityce

Od początku września 2006 roku Joschka Fischer jest starszym współpracownikiem Instytutu Samostanowienia w Lichtensteinie na Uniwersytecie Princeton oraz profesorem wizytującym w Woodrow Wilson School of Public and International Affairs na Uniwersytecie Princeton. Przemawiał również na innych amerykańskich uniwersytetach, zwłaszcza na Brandeis University, na różne tematy z zakresu spraw zagranicznych i stosunków międzynarodowych.

Życie prywatne

Fischer często był najpopularniejszym niemieckim politykiem, nawet wśród zwolenników innych partii.

Do 1996 roku Fischer był jawnym miłośnikiem dobrych win i jedzenia. Często zakładał się o skrzynki drogiego wina z innymi politykami o wynik wyborów. Fischer cierpiał również na nadwagę. W krótkim czasie stracił dużo na wadze. Fischer powiedział, że było to spowodowane całkowitym odstawieniem alkoholu i zmianą diety. Trenował również fitness, a nawet biegał w maratonach. Na utracie wagi skorzystał pisząc książkę "Mój długi wyścig do samego siebie" o swoim doświadczeniu, która stała się natychmiastowym bestsellerem. Ostatnio znów przybrał na wadze.

Fischer był pięciokrotnie żonaty: jego pierwsze cztery małżeństwa, z Edeltraud Fischer (1967-1984), Inge Vogel (1984-1987), Claudią Bohm (1987-1999) i Nicolą Leske (1999-2003), zakończyły się rozwodem. W październiku 2005 poślubił (w Rzymie) Minu Barati, która przez 2 lata była jego wspólną żoną. Z Inge, swoją drugą żoną, ma dwoje dzieci: Davida i Larę. W kwietniu 2005 Fischer został po raz pierwszy dziadkiem.