Narciarstwo paralpejskie

Historia

Narciarstwo inwalidzkie rozpoczęło się w czasie II wojny światowej, ponieważ wielu żołnierzy doznało kontuzji. W Niemczech Franz Wendel, amputowany, któremu brakowało nogi, wykorzystał parę kul do zrobienia krótkich nart. Sepp "Peppi" Zwicknagel to austriacki weteran, który został ranny granatem ręcznym i stracił nogę. Zwicknagel nauczył się jeździć na nartach samodzielnie, a następnie został instruktorem narciarstwa. Pracował w Kitzbühel i stworzył oddział Austriackiego Związku Narciarskiego dla narciarzy niepełnosprawnych. Do 1947 r. w Austrii odbywały się już zawody narciarskie dla osób niepełnosprawnych. Następnie Ludwig Guttman przyczynił się do stworzenia imprez narciarskich dla osób niepełnosprawnych. W Stanach Zjednoczonych Gretchen Fraser zaczęła uczyć jazdy na nartach osoby po amputacjach w szpitalach wojskowych. W latach 60. zaczęły powstawać grupy narciarskie dla osób niepełnosprawnych. Do 1968 r. narciarstwo inwalidzkie było przeznaczone tylko dla osób po amputacjach. W 1969 r. niewidomy narciarz Jean Eymore rozpoczął program narciarski w Aspen w Kolorado dla narciarzy, którzy nie widzą. Eymore był instruktorem narciarstwa zanim stracił wzrok. Pierwsze międzynarodowe zawody, Mistrzostwa Świata Osób Niepełnosprawnych w Narciarstwie Alpejskim, odbyły się we Francji w 1974 roku.

Historia

Narciarstwo inwalidzkie rozpoczęło się w czasie II wojny światowej, ponieważ wielu żołnierzy doznało kontuzji. W Niemczech Franz Wendel, amputowany, któremu brakowało nogi, wykorzystał parę kul do zrobienia krótkich nart. Sepp "Peppi" Zwicknagel to austriacki weteran, który został ranny granatem ręcznym i stracił nogę. Zwicknagel nauczył się jeździć na nartach samodzielnie, a następnie został instruktorem narciarstwa. Pracował w Kitzbühel i stworzył oddział Austriackiego Związku Narciarskiego dla narciarzy niepełnosprawnych. Do 1947 r. w Austrii odbywały się już zawody narciarskie dla osób niepełnosprawnych. Następnie Ludwig Guttman przyczynił się do stworzenia imprez narciarskich dla osób niepełnosprawnych. W Stanach Zjednoczonych Gretchen Fraser zaczęła uczyć jazdy na nartach osoby po amputacjach w szpitalach wojskowych. W latach 60. zaczęły powstawać grupy narciarskie dla osób niepełnosprawnych. Do 1968 r. narciarstwo inwalidzkie było przeznaczone tylko dla osób po amputacjach. W 1969 r. niewidomy narciarz Jean Eymore rozpoczął program narciarski w Aspen w Kolorado dla narciarzy, którzy nie widzą. Eymore był instruktorem narciarstwa zanim stracił wzrok. Pierwsze międzynarodowe zawody, Mistrzostwa Świata Osób Niepełnosprawnych w Narciarstwie Alpejskim, odbyły się we Francji w 1974 roku.

Historia

Narciarstwo inwalidzkie rozpoczęło się w czasie II wojny światowej, ponieważ wielu żołnierzy doznało kontuzji. W Niemczech Franz Wendel, amputowany, któremu brakowało nogi, wykorzystał parę kul do zrobienia krótkich nart. Sepp "Peppi" Zwicknagel to austriacki weteran, który został ranny granatem ręcznym i stracił nogę. Zwicknagel nauczył się jeździć na nartach samodzielnie, a następnie został instruktorem narciarstwa. Pracował w Kitzbühel i stworzył oddział Austriackiego Związku Narciarskiego dla narciarzy niepełnosprawnych. Do 1947 r. w Austrii odbywały się już zawody narciarskie dla osób niepełnosprawnych. Następnie Ludwig Guttman przyczynił się do stworzenia imprez narciarskich dla osób niepełnosprawnych. W Stanach Zjednoczonych Gretchen Fraser zaczęła uczyć jazdy na nartach osoby po amputacjach w szpitalach wojskowych. W latach 60. zaczęły powstawać grupy narciarskie dla osób niepełnosprawnych. Do 1968 r. narciarstwo inwalidzkie było przeznaczone tylko dla osób po amputacjach. W 1969 r. niewidomy narciarz Jean Eymore rozpoczął program narciarski w Aspen w Kolorado dla narciarzy, którzy nie widzą. Eymore był instruktorem narciarstwa zanim stracił wzrok. Pierwsze międzynarodowe zawody, Mistrzostwa Świata Osób Niepełnosprawnych w Narciarstwie Alpejskim, odbyły się we Francji w 1974 roku.

Paraolimpiada

Narciarstwo alpejskie na stojąco było jednym z pierwszych sportów podczas pierwszej Zimowej Paraolimpiady w 1976 roku. Odbywały się wtedy slalom i slalom gigant. Na Zimowej Paraolimpiadzie w 1984 r. do programu paraolimpiady dodano zawody w zjeździe. W 1984 r. narciarstwo siadane było sportem przykładowym. Na Zimowej Paraolimpiadzie w 1992 roku w Albertville, Kanada, zawody w zjeździe, slalomie gigancie i slalomie były w programie paraolimpijskim. W 1994 roku na Zimowej Paraolimpiadzie odbył się Super Slalom Gigant. W 1998 r. medale mogli zdobywać narciarze siedzący i niewidomi. Przed 1998 r. medale na Zimowej Paraolimpiadzie mogli zdobywać tylko narciarze stojący.

Na Zimowej Paraolimpiadzie 2002, zjazd kobiet i zjazd mężczyzn, którzy nie widzieli, były w dniu 1. Zjazd mężczyzn w pozycji stojącej i siedzącej odbył się w dniu 2. Super-G mężczyzn w pozycji stojącej i siedzącej odbył się w dniu 3. Męska i damska Super-G była w dniu 5. Slalom gigant mężczyzn w pozycji stojącej i siedzącej odbył się w dniu 7. Slalom gigant kobiet i mężczyzn, którzy nie widzą, odbył się 8. dnia. Slalom stojący i siedzący mężczyzn odbył się w dniu 9. Slalom kobiet i mężczyzn, którzy nie widzą, odbył się w dniu 10.

Na ZimowychParaolimpiadach2006 zastosowano nowy system klasyfikacji. Podzielono 14 klas na trzy grupy i dla każdej z nich zastosowano wyniki oparte na faktach. Na Igrzyskach w 2006 roku w Super-G było 55 mężczyzn w porównaniu do 18 kobiet w grupie stojącej.

Paraolimpiada zimowa 2010 odbyła się w Whistler Creekside. Rodzaje wyścigów w Whistler obejmowały zjazd, superkombinację, super-G, slalom i slalom gigant. Superkombinacja została rozegrana w 2010 roku. Był to pierwszy wyścig na Igrzyskach Paraolimpijskich. W zjeździe brało udział 25 mężczyzn i 18 kobiet w grupie stojącej, 25 mężczyzn i 10 kobiet w grupie siedzącej oraz 12 mężczyzn i 10 kobiet w grupie niewidomej. W wyścigach Superkombinacji było 18 mężczyzn i 14 kobiet w grupie stojącej, 18 mężczyzn i 10 kobiet w grupie siedzącej oraz 10 mężczyzn i 10 kobiet w grupie niewidomych. Wyścig slalomowy był najkrótszą trasą dla zawodów para-alpejskich na Igrzyskach w 2010 roku. Zjazd odbył się 2. dnia dla mężczyzn i kobiet we wszystkich grupach. Super-G dla mężczyzn i kobiet w klasach stojących odbył się 3. dnia. Narciarze niewidomi i siedzący ścigali się w Super-G w dniu 4. Wyścigi Super Combined były w dniu 5 dla wszystkich narciarzy. Slalom gigant na stojąco dla mężczyzn i kobiet odbył się 7. dnia. Narciarze siedzący i nie siedzący ścigali się w dniu 8. Slalom na stojąco dla mężczyzn i kobiet odbył się 9. dnia. Pozostali narciarze ścigali się w slalomie w dniu 10.

Australijski paraolimpijczyk Michael Milton na Zimowych Igrzyskach w Innsbrucku w 1988 roku.

Paraolimpiada

Narciarstwo alpejskie na stojąco było jednym z pierwszych sportów podczas pierwszej Zimowej Paraolimpiady w 1976 roku. Odbywały się wtedy slalom i slalom gigant. Na Zimowej Paraolimpiadzie w 1984 r. do programu paraolimpiady dodano zawody w zjeździe. W 1984 r. narciarstwo siadane było sportem przykładowym. Na Zimowej Paraolimpiadzie w 1992 roku w Albertville, Kanada, zawody w zjeździe, slalomie gigancie i slalomie były w programie paraolimpijskim. W 1994 roku na Zimowej Paraolimpiadzie odbył się Super Slalom Gigant. W 1998 r. medale mogli zdobywać narciarze siedzący i niewidomi. Przed 1998 r. medale na Zimowej Paraolimpiadzie mogli zdobywać tylko narciarze stojący.

Na Zimowej Paraolimpiadzie 2002, zjazd kobiet i zjazd mężczyzn, którzy nie widzieli, były w dniu 1. Zjazd mężczyzn w pozycji stojącej i siedzącej odbył się w dniu 2. Super-G mężczyzn w pozycji stojącej i siedzącej odbył się w dniu 3. Męska i damska Super-G była w dniu 5. Slalom gigant mężczyzn w pozycji stojącej i siedzącej odbył się w dniu 7. Slalom gigant kobiet i mężczyzn, którzy nie widzą, odbył się 8. dnia. Slalom stojący i siedzący mężczyzn odbył się w dniu 9. Slalom kobiet i mężczyzn, którzy nie widzą, odbył się w dniu 10.

Na Zimowych Paraolimpiadach 2006 zastosowano nowy system klasyfikacji. Podzielono 14 klas na trzy grupy i dla każdej z nich zastosowano wyniki oparte na faktach. Na Igrzyskach w 2006 roku w Super-G było 55 mężczyzn w porównaniu do 18 kobiet w grupie stojącej.

Paraolimpiada zimowa 2010 odbyła się w Whistler Creekside. Rodzaje wyścigów w Whistler obejmowały zjazd, superkombinację, super-G, slalom i slalom gigant. Superkombinacja została rozegrana w 2010 roku. Był to pierwszy wyścig na Igrzyskach Paraolimpijskich. W zjeździe brało udział 25 mężczyzn i 18 kobiet w grupie stojącej, 25 mężczyzn i 10 kobiet w grupie siedzącej oraz 12 mężczyzn i 10 kobiet w grupie niewidomej. W wyścigach Superkombinacji było 18 mężczyzn i 14 kobiet w grupie stojącej, 18 mężczyzn i 10 kobiet w grupie siedzącej oraz 10 mężczyzn i 10 kobiet w grupie niewidomych. Wyścig slalomowy był najkrótszą trasą dla zawodów para-alpejskich na Igrzyskach w 2010 roku. Zjazd odbył się 2. dnia dla mężczyzn i kobiet we wszystkich grupach. Super-G dla mężczyzn i kobiet w klasach stojących odbył się 3. dnia. Narciarze niewidomi i siedzący ścigali się w Super-G w dniu 4. Wyścigi Super Combined były w dniu 5 dla wszystkich narciarzy. Slalom gigant na stojąco dla mężczyzn i kobiet odbył się 7. dnia. Narciarze siedzący i nie siedzący ścigali się w dniu 8. Slalom na stojąco dla mężczyzn i kobiet odbył się 9. dnia. Pozostali narciarze ścigali się w slalomie w dniu 10.

Australijski paraolimpijczyk Michael Milton na Zimowych Igrzyskach w Innsbrucku w 1988 roku.

Paraolimpiada

Narciarstwo alpejskie na stojąco było jednym z pierwszych sportów podczas pierwszej Zimowej Paraolimpiady w 1976 roku. Odbywały się wtedy slalom i slalom gigant. Na Zimowej Paraolimpiadzie w 1984 r. do programu paraolimpiady dodano zawody w zjeździe. W 1984 r. narciarstwo siadane było sportem przykładowym. Na Zimowej Paraolimpiadzie w 1992 roku w Albertville, Kanada, zawody w zjeździe, slalomie gigancie i slalomie były w programie paraolimpijskim. W 1994 roku na Zimowej Paraolimpiadzie odbył się Super Slalom Gigant. W 1998 r. medale mogli zdobywać narciarze siedzący i niewidomi. Przed 1998 r. medale na Zimowej Paraolimpiadzie mogli zdobywać tylko narciarze stojący.

Na Zimowej Paraolimpiadzie 2002, zjazd kobiet i zjazd mężczyzn, którzy nie widzą, były w dniu 1. Zjazd mężczyzn w pozycji stojącej i siedzącej odbył się w dniu 2. Super-G mężczyzn w pozycji stojącej i siedzącej odbył się w dniu 3. Męska i damska Super-G była w dniu 5. Slalom gigant mężczyzn w pozycji stojącej i siedzącej odbył się w dniu 7. Slalom gigant kobiet i mężczyzn, którzy nie widzą, odbył się 8. dnia. Slalom stojący i siedzący mężczyzn odbył się w dniu 9. Slalom kobiet i mężczyzn, którzy nie widzą, odbył się w dniu 10.

Na Zimowych Paraolimpiadach 2006 zastosowano nowy system klasyfikacji. Podzielono 14 klas na trzy grupy i dla każdej z nich zastosowano wyniki oparte na faktach. Na Igrzyskach w 2006 roku w Super-G było 55 mężczyzn w porównaniu do 18 kobiet w grupie stojącej.

Paraolimpiada zimowa 2010 odbyła się w Whistler Creekside. Rodzaje wyścigów w Whistler obejmowały zjazd, superkombinację, super-G, slalom i slalom gigant. Superkombinacja została rozegrana w 2010 roku. Był to pierwszy wyścig na Igrzyskach Paraolimpijskich. W zjeździe brało udział 25 mężczyzn i 18 kobiet w grupie stojącej, 25 mężczyzn i 10 kobiet w grupie siedzącej oraz 12 mężczyzn i 10 kobiet w grupie niewidomej. W wyścigach Super-Combined było 18 mężczyzn i 14 kobiet w grupie stojącej, 18 mężczyzn i 10 kobiet w grupie siedzącej oraz 10 mężczyzn i 10 kobiet w grupie niewidomych. Wyścig slalomowy był najkrótszą trasą dla zawodów para-alpejskich na Igrzyskach w 2010 roku. Zjazd odbył się 2. dnia dla mężczyzn i kobiet we wszystkich grupach. Super-G dla mężczyzn i kobiet w klasach stojących odbył się 3. dnia. Narciarze niewidomi i siedzący ścigali się w Super-G w dniu 4. Wyścigi Super Combined były w dniu 5 dla wszystkich narciarzy. Slalom gigant na stojąco dla mężczyzn i kobiet odbył się 7. dnia. Narciarze siedzący i nie siedzący ścigali się w dniu 8. Slalom na stojąco dla mężczyzn i kobiet odbył się 9. dnia. Pozostali narciarze ścigali się w slalomie w dniu 10.

Australijski paraolimpijczyk Michael Milton na Zimowych Igrzyskach w Innsbrucku w 1988 roku.

Zasady i wydarzenia

Imprezy narciarstwa paralpejskiego z udziałem narciarzy z całego świata i dla narciarzy z poszczególnych krajów to m.in. zimowe paraolimpiady, mistrzostwa świata, puchary świata, puchary kontynentalne, mistrzostwa krajowe, zawody IPCAS i IPCAS Para-Snowboard. Narciarze z 39 różnych krajów ścigają się w wyścigach narciarstwa para-alpejskiego. Sport ten jest jednym z ośmiu, które są zarządzane przez Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski, a zasady narciarstwa alpejskiego zostały przedstawione w regulaminie IPCAS. Specjalne zasady mogą być używane dla wydarzeń takich jak Igrzyska Paraolimpijskie. Jedna grupa specjalnych zasad została użyta w 1994 roku i była szczegółowo opisana w Podręczniku IPC. Przez wiele lat były one wykorzystywane do organizacji imprez sankcjonowanych przez IPC, takich jak Igrzyska Paraolimpijskie. Zasady konkurencji w klasach wykorzystują zasady wprowadzone przez Międzynarodową Federację Narciarską (FIS). Zasady te zostały ustalone podczas 42. Międzynarodowej Konferencji Narciarskiej w 2000 roku. Dwie grupy zasad pracowały w sposób jednolity, z zasadami FIS określającymi zasady dla narciarstwa alpejskiego, a IPC dokonała gotowych dostosowań dla narciarstwa para-alpejskiego. Komitet Wykonawczy Zgromadzenia Sportów Alpejskich IPC może podjąć decyzję o tym, czy narciarze mają niezbędne cechy, aby ścigać się w zawodach sankcjonowanych przez IPC, bez zastanowienia i uwagi na to, co mówią przepisy. Narodowe Komitety Paraolimpijskie mogą mieć swoje własne zasady dotyczące organizowanych przez siebie zawodów.

Zasady i wydarzenia

Imprezy narciarstwa paralpejskiego z udziałem narciarzy z całego świata i dla narciarzy z poszczególnych krajów to m.in. zimowe paraolimpiady, mistrzostwa świata, puchary świata, puchary kontynentalne, mistrzostwa krajowe, zawody IPCAS i IPCAS Para-Snowboard. Narciarze z 39 różnych krajów ścigają się w wyścigach narciarstwa para-alpejskiego. Sport ten jest jednym z ośmiu, które są zarządzane przez Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski, a zasady narciarstwa alpejskiego zostały przedstawione w regulaminie IPCAS. Specjalne zasady mogą być używane dla wydarzeń takich jak Igrzyska Paraolimpijskie. Jedna grupa specjalnych zasad została użyta w 1994 roku i była szczegółowo opisana w Podręczniku IPC. Przez wiele lat były one wykorzystywane do organizacji imprez sankcjonowanych przez IPC, takich jak Igrzyska Paraolimpijskie. Zasady konkurencji w klasach wykorzystują zasady wprowadzone przez Międzynarodową Federację Narciarską (FIS). Zasady te zostały ustalone podczas 42. Międzynarodowej Konferencji Narciarskiej w 2000 roku. Dwie grupy zasad pracowały w sposób jednolity, z zasadami FIS określającymi zasady dla narciarstwa alpejskiego, a IPC dokonała gotowych dostosowań dla narciarstwa para-alpejskiego. Komitet Wykonawczy Zgromadzenia Sportów Alpejskich IPC może podjąć decyzję o tym, czy narciarze mają niezbędne cechy, aby ścigać się w zawodach sankcjonowanych przez IPC, bez zastanowienia i uwagi na to, co mówią przepisy. Narodowe Komitety Paraolimpijskie mogą mieć swoje własne zasady dotyczące organizowanych przez siebie zawodów.

Zasady i wydarzenia

Imprezy narciarstwa paralpejskiego z udziałem narciarzy z całego świata i dla narciarzy z poszczególnych krajów to m.in. zimowe paraolimpiady, mistrzostwa świata, puchary świata, puchary kontynentalne, mistrzostwa krajowe, zawody IPCAS i IPCAS Para-Snowboard. Narciarze z 39 różnych krajów ścigają się w wyścigach narciarstwa para-alpejskiego. Sport ten jest jednym z ośmiu, które są zarządzane przez Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski, a zasady narciarstwa alpejskiego zostały przedstawione w regulaminie IPCAS. Specjalne zasady mogą być używane dla wydarzeń takich jak Igrzyska Paraolimpijskie. Jedna grupa specjalnych zasad została użyta w 1994 roku i była szczegółowo opisana w Podręczniku IPC. Przez wiele lat były one wykorzystywane do organizacji imprez sankcjonowanych przez IPC, takich jak Igrzyska Paraolimpijskie. Zasady konkurencji w klasach wykorzystują zasady wprowadzone przez Międzynarodową Federację Narciarską (FIS). Zasady te zostały ustalone podczas 42. Międzynarodowej Konferencji Narciarskiej w 2000 roku. Obie grupy zasad pracowały w sposób jednolity, z zasadami FIS określającymi zasady dla narciarstwa alpejskiego, a IPC dokonała gotowych dostosowań dla narciarstwa para-alpejskiego. Komitet Wykonawczy Zgromadzenia Sportów Alpejskich IPC może podjąć decyzję o tym, czy narciarze mają niezbędne cechy, aby ścigać się w zawodach sankcjonowanych przez IPC, bez zastanowienia i uwagi na to, co mówią przepisy. Narodowe Komitety Paraolimpijskie mogą mieć swoje własne zasady dotyczące organizowanych przez siebie zawodów.

Sprzęt

Do pierwszych niezbędnych rzeczy używanych w tym sporcie należą nartywysięgnikowe, narty siedzące i narty mono. W zależności od tego, czy narciarz siedzi, stoi czy nie widzi, inne niezbędne rzeczy mogą być używane przez narciarzy inne urządzenia mogą być używane przez narciarzy, w tym narciarzy przewodników, krótkie kije narciarskie, pomoce ortopedyczne lub protezy. Dla narciarzy z problemami z widzeniem, przewodnicy są używane, aby pomóc narciarzowi wiedzieć, w jakim kierunku jechać na nartach. [10] Dla narciarzy, którzy stoją, różne zasady części pochodzą do decyzji o tym, co rodzaj niezbędnych rzeczy jest niech w konkursie, takich jak jeden długi kij narciarski, dwa kije narciarskie, zero kijów narciarskich, lub jeden lub dwa narty. Zasady dotyczące niezbędnych rzeczy używanych w zawodach są ustalane przez FIS i IPC.

Najmniejsza odległość dla nart używanych w zawodach wynosi co najmniej 165 centymetrów (65 in) dla mężczyzn i 155 centymetrów (61 in) dla kobiet. Wiązania używane do nart mają największy punkt wysoki poziom 55 milimetrów (2,2 in).

Narty siadane są przeznaczone dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich lub innych narciarzy z paraplegią. Pierwsze narty siadane zostały wyprodukowane w 1967 roku przez Josefa Shralla. Shrall pochodzi z Bawarii w Niemczech. Pierwsze narty siadane miały dwie szerokie narty, hamulce i były wykonane specjalnie, aby pasowały do narciarza. Waga nart sit-ski sprawiała, że żaden narciarz nie mógł jeździć na muldach czy stromych stokach. W latach 80-tych narty siadane stawały się coraz lepsze. Nowy typ nart został wykonany w Engelbergu w Szwajcarii w 1987 roku i ludzie mogli go zobaczyć na warsztatach zorganizowanych przez Szwajcarskie Stowarzyszenie Paraplegików. W miarę doskonalenia technologii, do nart, które były przeznaczone dla narciarzy bez niepełnosprawności, zaczęto dodawać krzesło. Obecnie narty siedzące wykonane są z włókna szklanego i poliestru. Narty siadane mają teraz znacznie mniejszą wagę, co pozwala narciarzom jeździć na bardziej stromych stokach i ścigać się w muldach. Narty siadane są teraz wyposażone w pasy bezpieczeństwa. Narty siadane dla osób niepełnosprawnych i narty dla osób, które nie są niepełnosprawne, zostały ulepszone i stały się specjalne dla różnych rodzajów wyścigów w narciarstwie alpejskim.

Niektórzy stojący narciarze mogą używać nart typu outrigger podczas wyścigów. Są to kije narciarskie z małymi nartami na końcu. Pomagają one narciarzowi zachować równowagę, gdy zjeżdża z góry i pomagają w pokonywaniu krótkich dystansów pod górę. Outrigger narty również pomóc narciarzy do rzeczy, takich jak wspinaczka na wzgórze, aby dostać się na wyciąg narciarski.

Przewodnicy narciarze widzą. Pomagają narciarzom, którzy nie potrafią jeździć na nartach zjechać z góry, mówiąc niewidomemu narciarzowi, gdzie ma jechać, używając radia lub mówiąc do niego. Narciarze mogą korzystać z więcej niż jednego przewodnika podczas jednego typu wyścigu, ale przewodnik może zdobyć medal tylko wtedy, gdy ścigał się z tym samym narciarzem przez cały typ wyścigu. Podobnie jak narciarz, przewodnik musi posiadać licencję IPCAS, aby móc brać udział w zawodach. Narciarze-przewodnicy muszą przestrzegać zasad antydopingowych.

Narciarze noszą również specjalne buty, kaski, kombinezony narciarskie i gogle. Sprzęt narciarski na Igrzyskach Paraolimpijskich nie może być opatrzony reklamami. Buty narciarskie są tak skonstruowane, że łączą się z nartą na pięcie i palcach. Wspierają one stopę i kostkę dzięki zastosowaniu materiałów takich jak twarde tworzywa sztuczne. Wszystkie kaski używane podczas wyścigów muszą być kaskami z twardą skorupą.

Weteran jeździ na nartach jednośladowych w Vail, Kolorado

Sprzęt

Do pierwszych niezbędnych rzeczy używanych w tym sporcie należą narty wysięgnikowe, narty siedzące i narty mono. W zależności od tego, czy narciarz siedzi, stoi czy nie widzi, inne niezbędne rzeczy mogą być używane przez narciarzy inne urządzenia mogą być używane przez narciarzy, w tym narciarzy przewodników, krótkie kije narciarskie, pomoce ortopedyczne lub protezy. Dla narciarzy z problemami z widzeniem, przewodnicy są używane, aby pomóc narciarzowi wiedzieć, w jakim kierunku jechać na nartach. [10] Dla narciarzy, którzy stoją, różne zasady części pochodzą do decyzji o tym, co rodzaj niezbędnych rzeczy jest niech w konkursie, takich jak jeden długi kij narciarski, dwa kije narciarskie, zero kijów narciarskich, lub jeden lub dwa narty. Zasady dotyczące niezbędnych rzeczy używanych w zawodach są ustalane przez FIS i IPC.

Najmniejsza odległość dla nart używanych w zawodach wynosi co najmniej 165 centymetrów (65 in) dla mężczyzn i 155 centymetrów (61 in) dla kobiet. Wiązania używane do nart mają największy punkt wysoki poziom 55 milimetrów (2,2 in).

Narty siadane są przeznaczone dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich lub innych narciarzy z paraplegią. Pierwsze narty siadane zostały wyprodukowane w 1967 roku przez Josefa Shralla. Shrall pochodzi z Bawarii w Niemczech. Pierwsze narty siadane miały dwie szerokie narty, hamulce i były wykonane specjalnie, aby pasowały do narciarza. Waga nart sit-ski sprawiała, że żaden narciarz nie mógł jeździć na muldach czy stromych stokach. W latach 80-tych narty siadane stawały się coraz lepsze. Nowy typ nart został wykonany w Engelbergu w Szwajcarii w 1987 roku i ludzie mogli go zobaczyć na warsztatach zorganizowanych przez Szwajcarskie Stowarzyszenie Paraplegików. W miarę doskonalenia technologii, do nart, które były przeznaczone dla narciarzy bez niepełnosprawności, zaczęto dodawać krzesło. Obecnie narty siedzące wykonane są z włókna szklanego i poliestru. Narty siadane mają teraz znacznie mniejszą wagę, co pozwala narciarzom jeździć na bardziej stromych stokach i ścigać się w muldach. Narty siadane są teraz wyposażone w pasy bezpieczeństwa. Narty siadane dla osób niepełnosprawnych i narty dla osób, które nie są niepełnosprawne, zostały ulepszone i stały się specjalne dla różnych rodzajów wyścigów w narciarstwie alpejskim.

Niektórzy stojący narciarze mogą używać nart typu outrigger podczas wyścigów. Są to kije narciarskie z małymi nartami na końcu. Pomagają one narciarzowi zachować równowagę, gdy zjeżdża z góry i pomagają w pokonywaniu krótkich dystansów pod górę. Outrigger narty również pomóc narciarzy do rzeczy, takich jak wspinaczka na wzgórze, aby dostać się na wyciąg narciarski.

Przewodnicy narciarze widzą. Pomagają narciarzom, którzy nie potrafią jeździć na nartach zjechać z góry, mówiąc niewidomemu narciarzowi, gdzie ma jechać, używając radia lub mówiąc do niego. Narciarze mogą korzystać z więcej niż jednego przewodnika podczas jednego typu wyścigu, ale przewodnik może zdobyć medal tylko wtedy, gdy ścigał się z tym samym narciarzem przez cały typ wyścigu. Podobnie jak narciarz, przewodnik musi posiadać licencję IPCAS, aby móc brać udział w zawodach. Narciarze-przewodnicy muszą przestrzegać zasad antydopingowych.

Narciarze noszą również specjalne buty, kaski, kombinezony narciarskie i gogle. Sprzęt narciarski na Igrzyskach Paraolimpijskich nie może być opatrzony reklamami. Buty narciarskie są tak skonstruowane, że łączą się z nartą na pięcie i palcach. Wspierają one stopę i kostkę dzięki zastosowaniu materiałów takich jak twarde tworzywa sztuczne. Wszystkie kaski używane podczas wyścigów muszą być kaskami z twardą skorupą.

Weteran jeździ na nartach jednośladowych w Vail, Kolorado

Sprzęt

Do pierwszych niezbędnych rzeczy używanych w tym sporcie należą narty wysięgnikowe, narty siedzące i narty mono. W zależności od tego, czy narciarz siedzi, stoi czy nie widzi, inne niezbędne rzeczy mogą być używane przez narciarzy inne urządzenia mogą być używane przez narciarzy, w tym narciarzy przewodników, krótkie kije narciarskie, pomoce ortopedyczne lub protezy. Dla narciarzy z problemami z widzeniem, przewodnicy są używane, aby pomóc narciarzowi wiedzieć, w jakim kierunku jechać na nartach. [10] Dla narciarzy, którzy stoją, różne zasady części pochodzą do decyzji o tym, co rodzaj niezbędnych rzeczy jest niech w konkursie, takich jak jeden długi kij narciarski, dwa kije narciarskie, zero kijów narciarskich, lub jeden lub dwa narty. Zasady dotyczące niezbędnych rzeczy używanych w zawodach są ustalane przez FIS i IPC.

Najmniejsza odległość dla nart używanych w zawodach wynosi co najmniej 165 centymetrów (65 in) dla mężczyzn i 155 centymetrów (61 in) dla kobiet. Wiązania używane do nart mają największy punkt wysoki poziom 55 milimetrów (2,2 in).

Narty siadane są przeznaczone dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich lub innych narciarzy z paraplegią. Pierwsze narty siadane zostały wyprodukowane w 1967 roku przez Josefa Shralla. Shrall pochodzi z Bawarii w Niemczech. Pierwsze narty siadane miały dwie szerokie narty, hamulce i były wykonane specjalnie, aby pasowały do narciarza. Waga nart sit-ski sprawiała, że żaden narciarz nie mógł jeździć na muldach czy stromych stokach. W latach 80-tych narty siadane stawały się coraz lepsze. Nowy typ nart został wykonany w Engelbergu w Szwajcarii w 1987 roku i ludzie mogli go zobaczyć na warsztatach zorganizowanych przez Szwajcarskie Stowarzyszenie Paraplegików. W miarę doskonalenia technologii, do nart, które były przeznaczone dla narciarzy bez niepełnosprawności, zaczęto dodawać krzesło. Obecnie narty siedzące wykonane są z włókna szklanego i poliestru. Narty siadane mają teraz znacznie mniejszą wagę, co pozwala narciarzom jeździć na bardziej stromych stokach i ścigać się w muldach. Narty siadane są teraz wyposażone w pasy bezpieczeństwa. Narty siadane dla osób niepełnosprawnych i narty dla osób, które nie są niepełnosprawne, zostały ulepszone i stały się specjalne dla różnych rodzajów wyścigów w narciarstwie alpejskim.

Niektórzy stojący narciarze mogą używać nart typu outrigger podczas wyścigów. Są to kije narciarskie z małymi nartami na końcu. Pomagają one narciarzowi zachować równowagę, gdy zjeżdża z góry i pomagają w pokonywaniu krótkich dystansów pod górę. Outrigger narty również pomóc narciarzy do rzeczy, takich jak wspinaczka na wzgórze, aby dostać się na wyciąg narciarski.

Przewodnicy narciarze widzą. Pomagają narciarzom, którzy nie potrafią jeździć na nartach zjechać z góry, mówiąc niewidomemu narciarzowi, gdzie ma jechać, używając radia lub mówiąc do niego. Narciarze mogą korzystać z więcej niż jednego przewodnika podczas jednego typu wyścigu, ale przewodnik może zdobyć medal tylko wtedy, gdy ścigał się z tym samym narciarzem przez cały typ wyścigu. Podobnie jak narciarz, przewodnik musi posiadać licencję IPCAS, aby móc brać udział w zawodach. Narciarze-przewodnicy muszą przestrzegać zasad antydopingowych.

Narciarze noszą również specjalne buty, kaski, kombinezony narciarskie i gogle. Sprzęt narciarski na Igrzyskach Paraolimpijskich nie może być opatrzony reklamami. Buty narciarskie są tak skonstruowane, że łączą się z nartą na pięcie i palcach. Wspierają one stopę i kostkę dzięki zastosowaniu materiałów takich jak twarde tworzywa sztuczne. Wszystkie kaski używane podczas wyścigów muszą być kaskami z twardą skorupą.

Weteran jeździ na nartach jednośladowych w Vail, Kolorado

Rodzaje narciarstwa

Rodzaje narciarstwa paralpejskiego to zjazd, Super-G, Slalom Gigant, Slalom, Super Kombinacja i Snowboard. Zasady opierają się na przepisach Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, chociaż niektóre zasady zostały dostosowane dla narciarzy z ograniczoną sprawnością fizyczną. Podczas jazdy na nartach narciarze poruszają się z prędkością do 100 kilometrów (62 mil) na godzinę.

Downhill

Jest to wyścig narciarski, w którym narciarze szybko pokonują śnieg, zjeżdżając z pochyłej trasy, która może być od 450 metrów (1.480 ft) do 800 metrów (2.600 ft) niższa niż na początku, mając przy tym wiele zakrętów i skoków. Pierwszy narciarz, który ukończy, jest oparty na jednym zjeździe z góry, przy czym narciarz z najszybszym czasem jest pierwszy. W zjeździe narciarze poruszają się pomiędzy bramkami. Zjazd ma najmniejszą liczbę bramek spośród wszystkich rodzajów paraalpejskich. Jeśli narciarz nie przejedzie między bramkami, nie kończy zjazdu. Niektóre wyścigi narciarskie wymagają od narciarza, aby najpierw pokazał, że jest wystarczająco dobry, aby jeździć na nartach. Może to być widoczne w zjeździe lub Super-G. Narciarze mogą otrzymać punkty za rywalizację z narciarzami z innych krajów w zawodach organizowanych przez Międzynarodową Federację Narciarską. Narciarze mogą ścigać się w zjeździe na Igrzyskach Paraolimpijskich.

Długość nart dla kobiet musi wynosić co najmniej 200 cm (79 cali). Długość nart dla mężczyzn musi wynosić co najmniej 205 centymetrów (81 cali). Narty damskie i męskie muszą mieć co najmniej możliwą lub zarejestrowaną prostą linię od środka do krawędzi skrętu koła o długości 45 metrów (148 stóp). Narciarze używają zakrzywionych, wąskich kijów narciarskich do tych zawodów. Mężczyźni i kobiety potrzebują, aby ich narty miały linię prostą od środka do krawędzi koła o długości 67 milimetrów (2,6 cala). Maksymalna prędkość podczas tego wydarzenia może wynosić do 100 kilometrów (62 mil) na godzinę. Przed rozpoczęciem wyścigu, narciarz musi wykonać jazdę treningową i musi nosić kask, aby zachować bezpieczeństwo podczas wszystkich swoich przejazdów.

Super-G

Wyprodukowany w latach 80-tych, Super-G jest mniej naukowy, z narciarzami jadącymi bardzo szybko. Od szczytu do dolnej części góry, narciarze zjeżdżają z wysokości 400 metrów (1300 stóp) do 600 metrów (2000 stóp). W porównaniu z innymi typami narciarstwa wysokogórskiego, ten typ ma tendencję do średniej długości. Jest dłuższy niż slalom gigant i slalom, ale krótszy niż typ zjazdowy. W tym typie narciarze jadą szybko pomiędzy czerwonymi i niebieskimi bramkami, które są oddalone od siebie o 25 metrów (82 stopy), przy czym mężczyźni muszą przejechać pomiędzy 35 bramkami, a kobiety pomiędzy 30 bramkami.

Slalom gigant

Ze spadkiem od 300 metrów (980 ft) do 400 metrów (1.300 ft) jest to jedna z tych dyscyplin paralpejskich, w których trzeba być bardzo poprawnym przy skręcaniu. Ten typ narciarstwa ma dwa zjazdy z góry, który jest prostszy i krótszy niż zjazd. Jest on dłuższy i ma mniej zakrętów niż slalom. Po pierwszym zjeździe z góry, ostatnie 20% zawodników może zostać usuniętych z zawodów na podstawie decyzji sędziów. Kolejność startu do drugiego przejazdu zaczyna się od najwolniejszego z 15 najlepszych narciarzy, a najszybszy narciarz z pierwszego przejazdu startuje jako 15. Narciarze, którzy zajęli miejsca poza pierwszą piętnastką, startują w kolejności wynikającej z ich czasów z pierwszego przejazdu. Na przykład, 18. najszybszy narciarz w pierwszym przejeździe jedzie 18. w drugim. W niektórych zawodach, korekta jest dokonywana przy użyciu 30 narciarzy zamiast 15. IPC/FIS wspólnie ustalają zasady dla slalomu. Slalom gigant jest wyścigiem znajdującym się w aktualnym harmonogramie paraolimpijskim. Narciarze używają prostych tyczek narciarskich w slalomie gigancie.

Slalom

Nazwa tego wyścigu pochodzi od norweskiego słowa, które oznacza "pochyłą drogę dla pieszych". To wydarzenie jest najbardziej złożoną dyscypliną narciarską, ze spadkiem zaledwie 140 metrów (460 stóp) do 220 metrów (720 stóp) na celowo oblodzonej górze. Jest to najkrótszy ze wszystkich wyścigów paralpejskich i wykorzystuje dwa różne wyścigi o różnych kierunkach zjazdu z góry. Narciarze zjeżdżają z każdego wyścigu raz, a ich pozycja na mecie jest określana na podstawie ich całkowitego czasu z obu wyścigów. W tym wyścigu są bramy, około 55-75 dla mężczyzn i 40-60 dla kobiet, a jeśli narciarz nie jeździ na nartach między bramami, nie może ukończyć wyścigu z powodu zasad. Po pierwszym biegu, ostatnie 20% zawodników może zostać usuniętych z zawodów na podstawie decyzji sędziów. Kolejność startu do drugiego przejazdu rozpoczyna najwolniejszy z 15 najlepszych narciarzy, a najszybszy narciarz z pierwszego przejazdu jedzie na 15 miejscu. Narciarze, którzy zajęli miejsca poza czołową piętnastką, startują w kolejności wynikającej z ich czasów z pierwszego przejazdu. Na przykład, 18. najszybszy narciarz w pierwszym przejeździe jedzie na 18. miejscu w drugim przejeździe. W tym wyścigu narciarze używają prostych kijów narciarskich. W niektórych zawodach, w których trzeba pokazać, że powinno się w nich startować, narciarz może wykazać, że powinien być dopuszczony do wyścigu na podstawie czasów zjazdu, slalomu lub super giganta. IPC/FIS ustalają zasady dla slalomu. Slalom jest wyścigiem znajdującym się w aktualnym harmonogramie paraolimpijskim. Narciarze często używają dodatkowego sprzętu ochronnego podczas wyścigów w slalomie.

Super Combined

Super Combined to połączenie dwóch dyscyplin: Slalomu i Super-G, czyli zjazdu i Slalomu. W zawodach narciarze raz jadą zjazd, a dwa razy slalom. Czasy z trzech wyścigów są sumowane, a najszybszy czas ze wszystkich trzech wyścigów uzyskuje narciarz, który ukończy zawody jako pierwszy.

Snowboard

Snowboard ma spadki od 100 metrów (330 stóp) do 240 metrów (790 stóp) dla mężczyzn i kobiet, a wyścig jest prowadzony na dystansie od 400 metrów (1300 stóp) do 900 metrów (3000 stóp). Wyścig ma naprzemienne bramy narciarskie. Sport ten jest otwarty tylko dla zawodników stojących.

Australijski paraolimpijczyk Rod Hacon na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Lillehammer w 1994 r.


Anna Jochemsen z Holandii uprawia narciarstwo zjazdowe typu

Rodzaje narciarstwa

Rodzaje narciarstwa paralpejskiego to zjazd, Super-G, Slalom Gigant, Slalom, Super Kombinacja i Snowboard. Zasady opierają się na przepisach Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, chociaż niektóre zasady zostały dostosowane dla narciarzy z ograniczoną sprawnością fizyczną. Podczas jazdy na nartach narciarze poruszają się z prędkością do 100 kilometrów (62 mil) na godzinę.

Downhill

Jest to wyścig narciarski, w którym narciarze szybko pokonują śnieg, zjeżdżając z pochyłej trasy, która może być od 450 metrów (1.480 ft) do 800 metrów (2.600 ft) niższa niż na początku, mając przy tym wiele zakrętów i skoków. Pierwszy narciarz, który ukończy, jest oparty na jednym zjeździe z góry, przy czym narciarz z najszybszym czasem jest pierwszy. W zjeździe narciarze poruszają się pomiędzy bramkami. Zjazd ma najmniejszą liczbę bramek spośród wszystkich rodzajów paraalpejskich. Jeśli narciarz nie przejedzie między bramkami, nie kończy zjazdu. Niektóre wyścigi narciarskie wymagają od narciarza, aby najpierw pokazał, że jest wystarczająco dobry, aby jeździć na nartach. Może to być widoczne w zjeździe lub Super-G. Narciarze mogą otrzymać punkty za rywalizację z narciarzami z innych krajów w zawodach organizowanych przez Międzynarodową Federację Narciarską. Narciarze mogą ścigać się w zjeździe na Igrzyskach Paraolimpijskich.

Długość nart dla kobiet musi wynosić co najmniej 200 cm (79 cali). Długość nart dla mężczyzn musi wynosić co najmniej 205 centymetrów (81 cali). Narty damskie i męskie muszą mieć co najmniej możliwą lub zarejestrowaną prostą linię od środka do krawędzi skrętu koła o długości 45 metrów (148 stóp). Narciarze używają zakrzywionych, wąskich kijów narciarskich do tych zawodów. Mężczyźni i kobiety potrzebują, aby ich narty miały linię prostą od środka do krawędzi koła o długości 67 milimetrów (2,6 cala). Maksymalna prędkość podczas tego wydarzenia może wynosić do 100 kilometrów (62 mil) na godzinę. Przed rozpoczęciem wyścigu, narciarz musi wykonać jazdę treningową i musi nosić kask, aby zachować bezpieczeństwo podczas wszystkich swoich przejazdów.

Super-G

Wyprodukowany w latach 80-tych, Super-G jest mniej naukowy, z narciarzami jadącymi bardzo szybko. Od szczytu do dolnej części góry, narciarze zjeżdżają z wysokości 400 metrów (1300 stóp) do 600 metrów (2000 stóp). W porównaniu z innymi typami narciarstwa wysokogórskiego, ten typ ma tendencję do średniej długości. Jest dłuższy niż slalom gigant i slalom, ale krótszy niż typ zjazdowy. W tym typie narciarze jadą szybko pomiędzy czerwonymi i niebieskimi bramkami, które są oddalone od siebie o 25 metrów (82 stopy), przy czym mężczyźni muszą przejechać pomiędzy 35 bramkami, a kobiety pomiędzy 30 bramkami.

Slalom gigant

Ze spadkiem od 300 metrów (980 ft) do 400 metrów (1.300 ft) jest to jedna z tych dyscyplin paralpejskich, w których trzeba być bardzo poprawnym przy skręcaniu. Ten typ narciarstwa ma dwa zjazdy z góry, który jest prostszy i krótszy niż zjazd. Jest on dłuższy i ma mniej zakrętów niż slalom. Po pierwszym zjeździe z góry, ostatnie 20% zawodników może zostać usuniętych z zawodów na podstawie decyzji sędziów. Kolejność startu do drugiego przejazdu zaczyna się od najwolniejszego z 15 najlepszych narciarzy, a najszybszy narciarz z pierwszego przejazdu startuje jako 15. Narciarze, którzy zajęli miejsca poza pierwszą piętnastką, startują w kolejności wynikającej z ich czasów z pierwszego przejazdu. Na przykład, 18. najszybszy narciarz w pierwszym przejeździe jedzie 18. w drugim. W niektórych zawodach, korekta jest dokonywana przy użyciu 30 narciarzy zamiast 15. IPC/FIS wspólnie ustalają zasady dla slalomu. Slalom gigant jest wyścigiem znajdującym się w aktualnym harmonogramie paraolimpijskim. Narciarze używają prostych tyczek narciarskich w slalomie gigancie.

Slalom

Nazwa tego wyścigu pochodzi od norweskiego słowa, które oznacza "pochyłą drogę dla pieszych". To wydarzenie jest najbardziej złożoną dyscypliną narciarską, ze spadkiem zaledwie 140 metrów (460 stóp) do 220 metrów (720 stóp) na celowo oblodzonej górze. Jest to najkrótszy ze wszystkich wyścigów paralpejskich i wykorzystuje dwa różne wyścigi o różnych kierunkach zjazdu z góry. Narciarze zjeżdżają z każdego wyścigu raz, a ich pozycja na mecie jest określana na podstawie ich całkowitego czasu z obu wyścigów. W tym wyścigu są bramy, około 55-75 dla mężczyzn i 40-60 dla kobiet, a jeśli narciarz nie jeździ na nartach między bramami, nie może ukończyć wyścigu z powodu zasad. Po pierwszym biegu, ostatnie 20% zawodników może zostać usuniętych z zawodów na podstawie decyzji sędziów. Kolejność startu do drugiego przejazdu rozpoczyna najwolniejszy z 15 najlepszych narciarzy, a najszybszy narciarz z pierwszego przejazdu jedzie na 15 miejscu. Narciarze, którzy zajęli miejsca poza czołową piętnastką, startują w kolejności wynikającej z ich czasów z pierwszego przejazdu. Na przykład, 18. najszybszy narciarz w pierwszym przejeździe jedzie na 18. miejscu w drugim przejeździe. W tym wyścigu narciarze używają prostych kijów narciarskich. W niektórych zawodach, w których trzeba pokazać, że powinno się w nich startować, narciarz może wykazać, że powinien być dopuszczony do wyścigu na podstawie czasów zjazdu, slalomu lub super giganta. IPC/FIS ustalają zasady dla slalomu. Slalom jest wyścigiem znajdującym się w aktualnym harmonogramie paraolimpijskim. Narciarze często używają dodatkowego sprzętu ochronnego podczas wyścigów w slalomie.

Super Combined

Super Combined to połączenie dwóch dyscyplin: Slalomu i Super-G, czyli zjazdu i Slalomu. W zawodach narciarze raz jadą zjazd, a dwa razy slalom. Czasy z trzech wyścigów są sumowane, a najszybszy czas ze wszystkich trzech wyścigów uzyskuje narciarz, który ukończy zawody jako pierwszy.

Snowboard

Snowboard ma spadki od 100 metrów (330 stóp) do 240 metrów (790 stóp) dla mężczyzn i kobiet, a wyścig jest prowadzony na dystansie od 400 metrów (1300 stóp) do 900 metrów (3000 stóp). Wyścig ma naprzemienne bramy narciarskie. Sport ten jest otwarty tylko dla zawodników stojących.

Anna Jochemsen z Holandii uprawia narciarstwo zjazdowe typu


Australijski paraolimpijczyk Rod Hacon na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Lillehammer w 1994 r.

Rodzaje narciarstwa

Rodzaje narciarstwa paralpejskiego to zjazd, Super-G, Slalom Gigant, Slalom, Super Kombinacja i Snowboard. Zasady opierają się na przepisach Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, chociaż niektóre zasady zostały dostosowane dla narciarzy z ograniczoną sprawnością fizyczną. Podczas jazdy na nartach narciarze poruszają się z prędkością do 100 kilometrów (62 mil) na godzinę.

Downhill

Jest to wyścig narciarski, w którym narciarze szybko pokonują śnieg, zjeżdżając z pochyłej trasy, która może być od 450 metrów (1.480 ft) do 800 metrów (2.600 ft) niższa niż na początku, mając przy tym wiele zakrętów i skoków. Pierwszy narciarz, który ukończy, jest oparty na jednym zjeździe z góry, przy czym narciarz z najszybszym czasem jest pierwszy. W zjeździe narciarze poruszają się pomiędzy bramkami. Zjazd ma najmniejszą liczbę bramek spośród wszystkich rodzajów paraalpejskich. Jeśli narciarz nie przejedzie między bramkami, nie kończy zjazdu. Niektóre wyścigi narciarskie wymagają od narciarza, aby najpierw pokazał, że jest wystarczająco dobry, aby jeździć na nartach. Może to być widoczne w zjeździe lub Super-G. Narciarze mogą otrzymać punkty za rywalizację z narciarzami z innych krajów w zawodach organizowanych przez Międzynarodową Federację Narciarską. Narciarze mogą ścigać się w zjeździe na Igrzyskach Paraolimpijskich.

Długość nart dla kobiet musi wynosić co najmniej 200 cm (79 cali). Długość nart dla mężczyzn musi wynosić co najmniej 205 centymetrów (81 cali). Narty damskie i męskie muszą mieć co najmniej możliwą lub zarejestrowaną prostą linię od środka do krawędzi skrętu koła o długości 45 metrów (148 stóp). Narciarze używają zakrzywionych, wąskich kijów narciarskich do tych zawodów. Mężczyźni i kobiety potrzebują, aby ich narty miały linię prostą od środka do krawędzi koła o długości 67 milimetrów (2,6 cala). Maksymalna prędkość podczas tego wydarzenia może wynosić do 100 kilometrów (62 mil) na godzinę. Przed rozpoczęciem wyścigu, narciarz musi wykonać jazdę treningową i musi nosić kask, aby zachować bezpieczeństwo podczas wszystkich swoich przejazdów.

Super-G

Wyprodukowany w latach 80-tych, Super-G jest mniej naukowy, z narciarzami jadącymi bardzo szybko. Od szczytu do dolnej części góry, narciarze zjeżdżają z wysokości 400 metrów (1300 stóp) do 600 metrów (2000 stóp). W porównaniu z innymi typami narciarstwa wysokogórskiego, ten typ ma tendencję do średniej długości. Jest dłuższy niż slalom gigant i slalom, ale krótszy niż typ zjazdowy. W tym typie narciarze jadą szybko pomiędzy czerwonymi i niebieskimi bramkami, które są oddalone od siebie o 25 metrów (82 stopy), przy czym mężczyźni muszą przejechać pomiędzy 35 bramkami, a kobiety pomiędzy 30 bramkami.

Slalom gigant

Ze spadkiem od 300 metrów (980 ft) do 400 metrów (1.300 ft), jest to jedna z tych dyscyplin paralpejskich, w których trzeba być bardzo poprawnym przy skręcaniu. Ten typ narciarstwa ma dwa zjazdy z góry, który jest prostszy i krótszy niż zjazd. Jest on dłuższy i ma mniej zakrętów niż slalom. Po pierwszym zjeździe z góry, ostatnie 20% zawodników może zostać usuniętych z zawodów na podstawie decyzji sędziów. Kolejność startu do drugiego przejazdu zaczyna się od najwolniejszego z 15 najlepszych narciarzy, a najszybszy narciarz z pierwszego przejazdu startuje jako 15. Narciarze, którzy zajęli miejsca poza pierwszą piętnastką, startują w kolejności wynikającej z ich czasów z pierwszego przejazdu. Na przykład, 18-sty najszybszy narciarz w pierwszym przejeździe jedzie 18-ty w drugim. W niektórych zawodach, korekta jest dokonywana przy użyciu 30 narciarzy zamiast 15. IPC/FIS wspólnie ustalają zasady dla slalomu. Slalom gigant jest wyścigiem znajdującym się w aktualnym harmonogramie paraolimpijskim. Narciarze używają prostych tyczek narciarskich w slalomie gigancie.

Slalom

Nazwa tego wyścigu pochodzi od norweskiego słowa, które oznacza "pochyłą drogę dla pieszych". To wydarzenie jest najbardziej złożoną dyscypliną narciarską, ze spadkiem zaledwie 140 metrów (460 stóp) do 220 metrów (720 stóp) na celowo oblodzonej górze. Jest to najkrótszy ze wszystkich wyścigów paralpejskich i wykorzystuje dwa różne wyścigi o różnych kierunkach zjazdu z góry. Narciarze zjeżdżają z każdego wyścigu raz, a ich pozycja na mecie jest określana na podstawie ich całkowitego czasu z obu wyścigów. W tym wyścigu są bramy, około 55-75 dla mężczyzn i 40-60 dla kobiet, a jeśli narciarz nie jeździ na nartach między bramami, nie może ukończyć wyścigu z powodu zasad. Po pierwszym biegu, ostatnie 20% zawodników może zostać usuniętych z zawodów na podstawie decyzji sędziów. Kolejność startu do drugiego przejazdu rozpoczyna najwolniejszy z 15 najlepszych narciarzy, a najszybszy narciarz z pierwszego przejazdu jedzie na 15 miejscu. Narciarze, którzy zajęli miejsca poza czołową piętnastką, startują w kolejności wynikającej z ich czasów z pierwszego przejazdu. Na przykład, 18. najszybszy narciarz w pierwszym przejeździe jedzie na 18. miejscu w drugim przejeździe. W tym wyścigu narciarze używają prostych kijów narciarskich. W niektórych zawodach, w których trzeba pokazać, że powinno się w nich startować, narciarz może wykazać, że powinien być dopuszczony do wyścigu na podstawie czasów zjazdu, slalomu lub super giganta. IPC/FIS ustalają zasady dla slalomu. Slalom jest wyścigiem znajdującym się w aktualnym harmonogramie paraolimpijskim. Narciarze często używają dodatkowego sprzętu ochronnego podczas wyścigów w slalomie.

Super Combined

Super Combined to połączenie dwóch dyscyplin: Slalomu i Super-G, czyli zjazdu i Slalomu. W zawodach narciarze raz jadą zjazd, a dwa razy slalom. Czasy z trzech wyścigów są sumowane, a najszybszy czas ze wszystkich trzech wyścigów uzyskuje narciarz, który ukończy zawody jako pierwszy.

Snowboard

Snowboard ma spadki od 100 metrów (330 stóp) do 240 metrów (790 stóp) dla mężczyzn i kobiet, a wyścig odbywa się na dystansie od 400 metrów (1300 stóp) do 900 metrów (3000 stóp). Wyścig ma naprzemienne bramy narciarskie. Sport ten jest otwarty tylko dla zawodników stojących.

Australijski paraolimpijczyk Rod Hacon na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Lillehammer w 1994 r.


Anna Jochemsen z Holandii uprawia narciarstwo zjazdowe typu

Klasyfikacja

Klasyfikacja narciarstwa paralpejskiego ma na celu zapewnienie ubezpieczenia równej konkurencji między narciarzami alpejskimi z różnymi rodzajami ograniczonych zdolności fizycznych i wzrokowych. System zamówień są pogrupowane w trzy ogólne warunki bycia niezdolnym do sortowania: stojąc, nie widząc i siedząc. Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski Narciarstwa Alpejskiego jest szefem klasyfikacji. Narciarze są umieszczone w porządku na podstawie problemów medycznych, a ich pozycja ciała, gdy na nartach. Narciarze, którzy nie widzą, są oceniani tylko na podstawie opinii lekarzy mówiących, jak zły jest ich wzrok. Zanim Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski ds. Narciarstwa Alpejskiego przejął odpowiedzialność, kilka grup sportowych zajmowało się klasyfikacją. Obejmowały one Międzynarodową Organizację Sportu dla Niepełnosprawnych (ISOD), Międzynarodową Federację Gier Stoke Mandeville (ISMWSF), Międzynarodową Federację Sportu Niewidomych (IBSA) i Międzynarodowe Stowarzyszenie Sportu i Rekreacji Cerebral Palsy (CP-ISRA). Niektóre systemy porządkowe są osobami nadanymi przez organizacje inne niż Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski w Narciarstwie Alpejskim. Te systemy kolejności nie są używane w zawodach międzynarodowych. Sport jest otwarty dla wszystkich zawodników z widzeniem lub stanem fizycznym bycia niezdolnym. Nie jest on otwarty dla osób z niepełnosprawnością intelektualną.

Pierwsze systemy do klasyfikacji para-alpejskiej powstały w Skandynawii, a wczesne systemy były przeznaczone dla narciarzy po amputacjach. W tamtym czasie nie było narzędzi narciarskich dla narciarzy z ranami rdzenia kręgowego. Celem wczesnych systemów kolejności było być wykonane od zdolnego do użycia ciała, ale skończyło się na medycznych systemów kolejności. Na pierwszej Zimowej Paraolimpiadzie w 1976 roku, istniały dwa systemy klasyfikacji dla tego sportu. Do lat 80-tych, narciarze z porażeniem mózgowym mieli swój system klasyfikacji. W tym czasie, z inspiracji koszykówki na wózkach inwalidzkich, podjęto wysiłki, aby uczynić porządek bardziej zdolnym do korzystania z systemu klasyfikacji ciała. Dziesięć klas istniało do lat 80-tych. Od tego czasu podjęto wysiłki, aby usprawnić system klasyfikacji poprzez zmniejszenie liczby klas, aby mniej medali mogło być przyznanych.

Typ stojący
Typ	Co	Sprzęt
LW 1	Usunięcie obu nóg powyżej kolana, porażenie mózgowe średniego lub ciężkiego stopnia lub równe upośledzenie	dwie narty, dwie narty typu outrigger
LW 2	Jedna noga usunięta powyżej kolana	dwie narty, dwie narty typu outrigger
LW 3	Usunięcie obu nóg poniżej kolana, porażenie mózgowe lub równe upośledzenie	Dwie narty, dwa kijki narciarskie
LW 4	Jedna noga usunięta poniżej kolana	Dwie narty, dwa kijki narciarskie
LW5/7-1	Obie ręce usunięte powyżej łokcia	Dwie narty, bez kijków narciarskich
LW 5/7-2	Usunięcie obu ramion, jednego powyżej i jednego poniżej łokcia	Dwie narty, bez kijków narciarskich
LW 5/7-3	Oba ramiona usunięte poniżej łokcia	Dwie narty, bez kijków narciarskich
LW6/8.1	Jedna ręka usunięta powyżej łokcia	Dwie narty, jeden kij narciarski
LW 6/8.2	Jedna ręka usunięta poniżej łokcia	Dwie narty, jeden kij narciarski
LW9.1	Usunięcie lub równe upośledzenie jednej ręki i jednej nogi powyżej kolana	narciarz może wybrać
LW9.2	Usunięcie lub równe upośledzenie jednej ręki i jednej nogi poniżej kolana	narciarz może wybrać

 

bycie typem siedzącym (monoskierowcy)
Typ	Co
LW10.1	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała bez górnej części ciała związanej z brzuchem i bez możliwości korzystania z równowagi w pozycji siedzącej
LW 10.2	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała z niektórymi zdarzeniami grupowymi związanymi z górną częścią brzucha i brak możliwości korzystania z równowagi w pozycji siedzącej
LW11	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała z równą zdolnością do korzystania z równowagi w pozycji siedzącej
LW12.1	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała z pewną możliwością poruszania się, używania nóg i dobrym utrzymaniem równowagi w pozycji siedzącej
LW 12.2	Obie nogi usunięte powyżej kolan

 

Rodzaje widzenia
Typ	Co
B1	Zupełnie nie widzi
B2	Ostrość wzroku mniejsza niż 2/60
B3	Ostrość wzroku od 2/60 do 6/60

Klasyfikacja

Klasyfikacja narciarstwa paralpejskiego ma na celu zapewnienie ubezpieczenia równej konkurencji między narciarzami alpejskimi z różnymi rodzajami ograniczonych zdolności fizycznych i wzrokowych. System zamówień są pogrupowane w trzy ogólne warunki bycia niezdolnym do sortowania: stojąc, nie widząc i siedząc. Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski Narciarstwa Alpejskiego jest szefem klasyfikacji. Narciarze są umieszczone w porządku na podstawie problemów medycznych, a ich pozycja ciała, gdy na nartach. Narciarze, którzy nie widzą, są oceniani tylko na podstawie opinii lekarzy mówiących, jak zły jest ich wzrok. Zanim Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski ds. Narciarstwa Alpejskiego przejął odpowiedzialność, kilka grup sportowych zajmowało się klasyfikacją. Obejmowały one Międzynarodową Organizację Sportu dla Niepełnosprawnych (ISOD), Międzynarodową Federację Gier Stoke Mandeville (ISMWSF), Międzynarodową Federację Sportu Niewidomych (IBSA) i Międzynarodowe Stowarzyszenie Sportu i Rekreacji Cerebral Palsy (CP-ISRA). Niektóre systemy porządkowe są osobami nadanymi przez organizacje inne niż Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski w Narciarstwie Alpejskim. Te systemy kolejności nie są używane w zawodach międzynarodowych. Sport jest otwarty dla wszystkich zawodników z widzeniem lub stanem fizycznym bycia niezdolnym. Nie jest on otwarty dla osób z niepełnosprawnością intelektualną.

Pierwsze systemy do klasyfikacji para-alpejskiej powstały w Skandynawii, a wczesne systemy były przeznaczone dla narciarzy po amputacjach. W tamtym czasie nie było narzędzi narciarskich dla narciarzy z ranami rdzenia kręgowego. Celem wczesnych systemów kolejności było być wykonane od zdolnego do użycia ciała, ale skończyło się na medycznych systemów kolejności. Na pierwszej Zimowej Paraolimpiadzie w 1976 roku, istniały dwa systemy klasyfikacji dla tego sportu. Do lat 80-tych, narciarze z porażeniemmózgowym mieli swój system klasyfikacji. W tym czasie, z inspiracji koszykówki na wózkach inwalidzkich, podjęto wysiłki, aby uczynić porządek bardziej zdolnym do korzystania z systemu klasyfikacji ciała. Dziesięć klas istniało do lat 80-tych. Od tego czasu podjęto wysiłki, aby usprawnić system klasyfikacji poprzez zmniejszenie liczby klas, aby mniej medali mogło być przyznanych.

Typ stojący
Typ	Co	Sprzęt
LW 1	Usunięcie obu nóg powyżej kolana, porażenie mózgowe średniego lub ciężkiego stopnia lub równe upośledzenie	dwie narty, dwie narty typu outrigger
LW 2	Jedna noga usunięta powyżej kolana	dwie narty, dwie narty typu outrigger
LW 3	Usunięcie obu nóg poniżej kolana, porażenie mózgowe lub równe upośledzenie	Dwie narty, dwa kijki narciarskie
LW 4	Jedna noga usunięta poniżej kolana	Dwie narty, dwa kijki narciarskie
LW5/7-1	Obie ręce usunięte powyżej łokcia	Dwie narty, bez kijków narciarskich
LW 5/7-2	Usunięcie obu ramion, jednego powyżej i jednego poniżej łokcia	Dwie narty, bez kijków narciarskich
LW 5/7-3	Oba ramiona usunięte poniżej łokcia	Dwie narty, bez kijków narciarskich
LW6/8.1	Jedna ręka usunięta powyżej łokcia	Dwie narty, jeden kij narciarski
LW 6/8.2	Jedna ręka usunięta poniżej łokcia	Dwie narty, jeden kij narciarski
LW9.1	Usunięcie lub równe upośledzenie jednej ręki i jednej nogi powyżej kolana	narciarz może wybrać
LW9.2	Usunięcie lub równe upośledzenie jednej ręki i jednej nogi poniżej kolana	narciarz może wybrać

 

bycie typem siedzącym (monoskierowcy)
Typ	Co
LW10.1	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała bez górnej części ciała związanej z brzuchem i bez możliwości korzystania z równowagi w pozycji siedzącej
LW 10.2	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała z niektórymi zdarzeniami grupowymi związanymi z górną częścią brzucha i brak możliwości korzystania z równowagi w pozycji siedzącej
LW11	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała z równą zdolnością do korzystania z równowagi w pozycji siedzącej
LW12.1	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała z pewną możliwością poruszania się, używania nóg i dobrym utrzymaniem równowagi w pozycji siedzącej
LW 12.2	Obie nogi usunięte powyżej kolan

 

Rodzaje widzenia
Typ	Co
B1	Zupełnie nie widzi
B2	Ostrość wzroku mniejsza niż 2/60
B3	Ostrość wzroku od 2/60 do 6/60

Klasyfikacja

Klasyfikacja narciarstwa paralpejskiego ma na celu zapewnienie ubezpieczenia równej konkurencji między narciarzami alpejskimi z różnymi rodzajami ograniczonych zdolności fizycznych i wzrokowych. System zamówień są pogrupowane w trzy ogólne warunki bycia niezdolnym do sortowania: stojąc, nie widząc i siedząc. Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski Narciarstwa Alpejskiego jest szefem klasyfikacji. Narciarze są umieszczone w porządku na podstawie problemów medycznych, a ich pozycja ciała, gdy na nartach. Narciarze, którzy nie widzą, są oceniani tylko na podstawie opinii lekarzy mówiących, jak zły jest ich wzrok. Zanim Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski ds. Narciarstwa Alpejskiego przejął odpowiedzialność, kilka grup sportowych zajmowało się klasyfikacją. Obejmowały one Międzynarodową Organizację Sportu dla Niepełnosprawnych (ISOD), Międzynarodową Federację Gier Stoke Mandeville (ISMWSF), Międzynarodową Federację Sportu Niewidomych (IBSA) i Międzynarodowe Stowarzyszenie Sportu i Rekreacji Cerebral Palsy (CP-ISRA). Niektóre systemy porządkowe są osobami nadanymi przez organizacje inne niż Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski w Narciarstwie Alpejskim. Te systemy kolejności nie są używane w zawodach międzynarodowych. Sport jest otwarty dla wszystkich zawodników z widzeniem lub stanem fizycznym bycia niezdolnym. Nie jest on otwarty dla osób z niepełnosprawnością intelektualną.

Pierwsze systemy do klasyfikacji para-alpejskiej powstały w Skandynawii, a wczesne systemy były przeznaczone dla narciarzy po amputacjach. W tamtym czasie nie było narzędzi narciarskich dla narciarzy z ranami rdzenia kręgowego. Celem wczesnych systemów kolejności było być wykonane od zdolnego do użycia ciała, ale skończyło się na medycznych systemów kolejności. Na pierwszej Zimowej Paraolimpiadzie w 1976 roku, istniały dwa systemy klasyfikacji dla tego sportu. Do lat 80-tych, narciarze z porażeniem mózgowym mieli swój system klasyfikacji. W tym czasie, z inspiracji koszykówki na wózkach inwalidzkich, podjęto wysiłki, aby uczynić porządek bardziej zdolnym do korzystania z systemu klasyfikacji ciała. Dziesięć klas istniało do lat 80-tych. Od tego czasu podjęto wysiłki, aby usprawnić system klasyfikacji poprzez zmniejszenie liczby klas, aby mniej medali mogło być przyznanych.

Typ stojący
Typ	Co	Sprzęt
LW 1	Usunięcie obu nóg powyżej kolana, porażenie mózgowe średniego lub ciężkiego stopnia lub równe upośledzenie	dwie narty, dwie narty typu outrigger
LW 2	Jedna noga usunięta powyżej kolana	dwie narty, dwie narty typu outrigger
LW 3	Usunięcie obu nóg poniżej kolana, porażenie mózgowe lub równe upośledzenie	Dwie narty, dwa kijki narciarskie
LW 4	Jedna noga usunięta poniżej kolana	Dwie narty, dwa kijki narciarskie
LW5/7-1	Obie ręce usunięte powyżej łokcia	Dwie narty, bez kijków narciarskich
LW 5/7-2	Usunięcie obu ramion, jednego powyżej i jednego poniżej łokcia	Dwie narty, bez kijków narciarskich
LW 5/7-3	Oba ramiona usunięte poniżej łokcia	Dwie narty, bez kijków narciarskich
LW6/8.1	Jedna ręka usunięta powyżej łokcia	Dwie narty, jeden kij narciarski
LW 6/8.2	Jedna ręka usunięta poniżej łokcia	Dwie narty, jeden kij narciarski
LW9.1	Usunięcie lub równe upośledzenie jednej ręki i jednej nogi powyżej kolana	narciarz może wybrać
LW9.2	Usunięcie lub równe upośledzenie jednej ręki i jednej nogi poniżej kolana	narciarz może wybrać

 

bycie typem siedzącym (monoskierowcy)
Typ	Co
LW10.1	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała bez górnej części ciała związanej z brzuchem i bez możliwości korzystania z równowagi w pozycji siedzącej
LW 10.2	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała z niektórymi zdarzeniami grupowymi związanymi z górną częścią brzucha i brak możliwości korzystania z równowagi w pozycji siedzącej
LW11	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała z równą zdolnością do korzystania z równowagi w pozycji siedzącej
LW12.1	Paraliż nóg i dolnej połowy ciała z pewną możliwością poruszania się, używania nóg i dobrym utrzymaniem równowagi w pozycji siedzącej
LW 12.2	Obie nogi usunięte powyżej kolan

 

Rodzaje widzenia
Typ	Co
B1	Zupełnie nie widzi
B2	Ostrość wzroku mniejsza niż 2/60
B3	Ostrość wzroku od 2/60 do 6/60

Układ czynnikowy

W narciarstwie alpejskim stworzono system faktoringu dla trzech ogólnych grup: siedzących, stojących i niewidzących. Każda grupa ściga się tylko z osobami z tej samej grupy. Narciarz może zająć miejsce w pierwszej trójce tylko za siedzenie, stanie lub niewidzenie. Osoby z jednej grupy nie ścigają się z innymi narciarzami z innej grupy. Wewnątrz każdej grupy, istnieje szeroki zakres zdolnych do poruszania się i problemów medycznych lub bycia w stanie zobaczyć. Narciarze są sklasyfikowani wewnątrz jednej z trzech grup. System faktoringu działa poprzez posiadanie numeru dla każdej klasy, gdzie wyniki są wypracowane przez zwiększenie w liczbie czas wygląd przez faktorowany numer. Numer coming out jest tym, którego używa się do podjęcia decyzji o tym, kto wypadł najlepiej w zawodach, w których używany jest system przyczynowy. Oznacza to, że szybszy narciarz zjeżdżający ze skoczni może nie być pierwszy w zawodach. w zawodach, w których używany jest system czynnikowy. Oznacza to, że szybszy narciarz zjeżdżający ze wzgórza może nie być zwycięzcą zawodów. System współczynników jest używany w Pucharze Alpejskim, wyścigach Ameryki Północnej, Pucharze Europy, Pucharze Świata, Mistrzostwach Świata i Zimowej Paraolimpiadzie.

Układ czynnikowy

W narciarstwie alpejskim stworzono system faktoringu dla trzech ogólnych grup: siedzących, stojących i niewidzących. Każda grupa ściga się tylko z osobami z tej samej grupy. Narciarz może zająć miejsce w pierwszej trójce tylko za siedzenie, stanie lub niewidzenie. Osoby z jednej grupy nie ścigają się z innymi narciarzami z innej grupy. Wewnątrz każdej grupy, istnieje szeroki zakres zdolnych do poruszania się i problemów medycznych lub bycia w stanie zobaczyć. Narciarze są sklasyfikowani wewnątrz jednej z trzech grup. System faktoringu działa poprzez posiadanie numeru dla każdej klasy, gdzie wyniki są wypracowane przez zwiększenie w liczbie czas wygląd przez faktorowany numer. Numer coming out jest tym, którego używa się do podjęcia decyzji o tym, kto wypadł najlepiej w zawodach, w których używany jest system przyczynowy. Oznacza to, że szybszy narciarz zjeżdżający ze skoczni może nie być pierwszy w zawodach. w zawodach, w których używany jest system czynnikowy. Oznacza to, że szybszy narciarz zjeżdżający ze wzgórza może nie być zwycięzcą zawodów. System współczynników jest używany w Pucharze Alpejskim, wyścigach Ameryki Północnej, Pucharze Europy, Pucharze Świata, Mistrzostwach Świata i Zimowej Paraolimpiadzie.

Układ czynnikowy

W narciarstwie alpejskim stworzono system faktoringu dla trzech ogólnych grup: siedzących, stojących i niewidzących. Każda grupa ściga się tylko z osobami z tej samej grupy. Narciarz może zająć miejsce w pierwszej trójce tylko za siedzenie, stanie lub niewidzenie. Osoby z jednej grupy nie ścigają się z innymi narciarzami z innej grupy. Wewnątrz każdej grupy, istnieje szeroki zakres zdolnych do poruszania się i problemów medycznych lub bycia w stanie zobaczyć. Narciarze są sklasyfikowani wewnątrz jednej z trzech grup. System faktoringu działa poprzez posiadanie numeru dla każdej klasy, gdzie wyniki są wypracowane przez zwiększenie w liczbie czas wygląd przez faktorowany numer. Numer coming out jest tym, którego używa się do podjęcia decyzji o tym, kto wypadł najlepiej w zawodach, w których używany jest system przyczynowy. Oznacza to, że szybszy narciarz zjeżdżający ze skoczni może nie być pierwszy w zawodach. w zawodach, w których używany jest system czynnikowy. Oznacza to, że szybszy narciarz zjeżdżający ze wzgórza może nie być zwycięzcą zawodów. System współczynników jest używany w Pucharze Alpejskim, wyścigach Ameryki Północnej, Pucharze Europy, Pucharze Świata, Mistrzostwach Świata i Zimowej Paraolimpiadzie.