Mała epoka lodowa
Mała epoka lodowcowa (LIA) była okresem ochłodzenia po cieplejszej epoce (czasie), która jest znana jako Średniowieczny Okres Ciepły.
Klimatolodzy (ludzie, którzy badają klimat) i historycy mają trudności z ustaleniem daty rozpoczęcia lub zakończenia tego okresu. Niektórzy twierdzą, że Mała Epoka Lodowa rozpoczęła się około XVI wieku i trwała do połowy XIX wieku. Ogólnie przyjmuje się, że były trzy minima, jedno zaczynające się około 1650 roku, jedno około 1770 roku, a ostatnie około 1850 roku. Każdy okres był oddzielony niewielkimi przerwami na ocieplenie. Początkowo sądzono, że LIA dotyczyła całego świata. Teraz nie jest jasne, czy to prawda.
Zrekonstruowana głębokość Małej Epoki Lodowej różni się w poszczególnych badaniach (pokazane anomalie dotyczą okresu referencyjnego 1950-80).
Aktywność słoneczna
W latach 1645-1715, w środku Małej Epoki Lodowej, miał miejsce okres niskiej aktywności słonecznej znany jako Minimum Maundera. Fizyczny związek pomiędzy niską aktywnością plam słonecznych a ochłodzeniem nie został ustalony, ale zbieżność minimum Maundera z najgłębszym dołem Małej Epoki Lodowej sugeruje taki związek. Minimum Spörera również zostało zidentyfikowane z okresem znacznego ochłodzenia w pobliżu początku Małej Epoki Lodowej. Innymi wskaźnikami niskiej aktywności Słońca w tym okresie są poziomy izotopów węgla-14 i berylu-10.
Zdarzenia związane z aktywnością słoneczną zapisane w radiowęglu.
Aktywność wulkaniczna
W czasie trwania małej epoki lodowcowej na świecie występowała również wzmożona aktywność wulkaniczna. Kiedy wybucha wulkan, jego popiół sięga wysoko w atmosferę i może rozprzestrzenić się na całą Ziemię. Ta chmura popiołu blokuje część docierającego promieniowania słonecznego, prowadząc do ogólnoświatowego ochłodzenia, które może trwać do dwóch lat po erupcji.
Wyłączenie przenośnika oceanicznego
Inna możliwość jest taka, że nastąpiło wyłączenie lub spowolnienie cyrkulacji termohalinowej, znanej również jako "wielki przenośnik oceaniczny" lub "meridionalna cyrkulacja zwrotnikowa". Prąd Zatokowy mógł zostać przerwany przez wprowadzenie dużej ilości słodkiej wody do północnego Atlantyku, co mogło być spowodowane okresem ocieplenia przed małą epoką lodowcową. Istnieją pewne obawy, że wyłączenie cyrkulacji termohalinowej może się powtórzyć w wyniku globalnego ocieplenia.
Koniec Małej Epoki Lodowej
Od około 1850 roku klimat zaczął się ocieplać i zakończyła się Mała Epoka Lodowa. Niektórzy krytycy globalnego ocieplenia uważają, że klimat Ziemi nadal odzyskuje siły po Małej Epoce Lodowej i że działalność człowieka nie jest decydującym czynnikiem w obecnych trendach temperatury, ale ta koncepcja nie jest powszechnie akceptowana.
