Prawa Aborygenów do ziemi w Australii
Prawa Aborygenów do ziemi w Australii to specjalny zestaw praw nadanych rdzennym Australijczykom do posiadania ziemi. Istnieje wiele różnych rodzajów praw do ziemi. Wszystkie one pozwalają rządowi na przyznanie ziemi rdzennym Australijczykom na wielu różnych warunkach (zasadach). Systemy praw do ziemi obowiązują na Terytorium Północnym, w Queensland, Nowej Południowej Walii, Południowej Australii i Wiktorii. Zgodnie z tymi prawami, tytuł prawny do ziemi jest zazwyczaj nadawany społeczności lub grupie etnicznej, a nie jednostce. Zazwyczaj, ziemia, która została przyznana w roszczeniu o prawa do ziemi, nie może być sprzedana, przehandlowana ani obciążona hipoteką. Dotacje zwykle wymagają, by ziemia została przekazana przyszłym pokoleniom w drodze dziedziczenia.
Tło
Uchwalenie praw do ziemi dla Aborygenów w Australii było spowodowane wieloma ważnymi protestami Aborygenów. Jednak dopiero w latach 70. doszło do zorganizowanego ruchu na rzecz uznania praw Aborygenów do ziemi.
Strajk w Pilbara
1 maja 1946 r. ponad 800 aborygeńskich hodowców w regionie Pilbara w Zachodniej Australii rozpoczęło strajk. Żądali wynagrodzenia za swoją pracę. Przyłączyli się do nich inni aborygeńscy robotnicy z miast Port Hedland i Marble Bar. Strajk zakończył się w 1949 roku.
Petycja w sprawie kory Yolngu
W 1963 r. rząd zamienił część tradycyjnych ziem ludu Yolngu (w Arnhem Land) w kopalnię boksytu. Yolngu wystosowali petycję (obecnie nazywaną petycją Yirrkala bark), aby domagać się praw do tych ziem. Petycja została przekształcona w sprawę sądową. Wydobycie i tak ruszyło, a sprawa sądowa ciągnęła się przez 41 lat. W 2011 roku Yolngu zostali w końcu uwzględnieni w umowie między rządem a firmą wydobywczą.
Przejażdżka Wolności
W 1964 i 1965 roku studenci Uniwersytetu w Sydney utworzyli grupę o nazwie Student Action for Aboriginals. Podróżowali do wiejskich miasteczek Nowej Południowej Walii, aby badać segregację pomiędzy rdzennymi i nie-rdzennymi mieszkańcami. Prowadzili protesty, aby ludzie dowiedzieli się o kwestii praw obywatelskich Aborygenów. Ruch ten stał się znany jako Freedom Ride. W tym czasie Aborygeni nie byli uwzględniani w spisie ludności, a ich prawa obywatelskie różniły się od praw białych obywateli. Zmieniło się to w 1967 r., kiedy w referendum przyznano Aborygenom takie same prawa jak białym Australijczykom.
Wave Hill walkoff
Wave Hill walk-off był w sierpniu 1966 roku. W sumie 200 Gurindji stockmen i służących w Wave Hill stacji bydła poszedł na strajk do żądania płac i zwrotu niektórych z ich tradycyjnych ziem. Strajk trwał przez dziewięć lat. Żądanie nie zostało spełnione, ale Gurindji pozostali obozując na swoich tradycyjnych ziemiach. Zdecydowali się złamać prawo państwowe, ale przestrzegać własnego. Wzbudziło to powszechne poparcie dla praw Aborygenów do ziemi. Zwolennicy w miastach zjednoczyli się dla Gurindji i w końcu zdobyli oni tytuł do części swojej ziemi.
Tło
Uchwalenie praw do ziemi dla Aborygenów w Australii było spowodowane wieloma ważnymi protestami Aborygenów. Jednak dopiero w latach 70. doszło do zorganizowanego ruchu na rzecz uznania praw Aborygenów do ziemi.
Strajk w Pilbara
1 maja 1946 r. ponad 800 aborygeńskich hodowców w regionie Pilbara w Zachodniej Australii rozpoczęło strajk. Domagali się wynagrodzenia za swoją pracę. Przyłączyli się do nich inni aborygeńscy robotnicy z miast Port Hedland i Marble Bar. Strajk zakończył się w 1949 roku.
Petycja w sprawie kory Yolngu
W 1963 r. rząd zamienił część tradycyjnych ziem ludu Yolngu (w Arnhem Land) w kopalnię boksytu. Yolngu wystosowali petycję (obecnie nazywaną petycją Yirrkala bark), aby domagać się praw do tych ziem. Petycja została przekształcona w sprawę sądową. Wydobycie i tak ruszyło, a sprawa sądowa ciągnęła się przez 41 lat. W 2011 roku Yolngu zostali w końcu uwzględnieni w umowie między rządem a firmą wydobywczą.
Przejażdżka Wolności
W 1964 i 1965 roku studenci Uniwersytetu w Sydney utworzyli grupę o nazwie Student Action for Aboriginals. Podróżowali do wiejskich miasteczek Nowej Południowej Walii, aby badać segregację pomiędzy rdzennymi i nie-rdzennymi mieszkańcami. Prowadzili protesty, aby ludzie dowiedzieli się o kwestii praw obywatelskich Aborygenów. Ruch ten stał się znany jako Freedom Ride. W tym czasie Aborygeni nie byli uwzględniani w spisie ludności, a ich prawa obywatelskie różniły się od praw białych obywateli. Zmieniło się to w 1967 r., kiedy w referendum przyznano Aborygenom takie same prawa jak białym Australijczykom.
Wave Hill walkoff
Wave Hill walk-off był w sierpniu 1966 roku. W sumie 200 Gurindji stockmen i służących w Wave Hill stacji bydła poszedł na strajk do żądania płac i zwrotu niektórych z ich tradycyjnych ziem. Strajk trwał przez dziewięć lat. Żądanie nie zostało spełnione, ale Gurindji pozostali obozując na swoich tradycyjnych ziemiach. Zdecydowali się złamać prawo państwowe, ale przestrzegać własnego. Wzbudziło to powszechne poparcie dla praw Aborygenów do ziemi. Zwolennicy w miastach zjednoczyli się dla Gurindji i w końcu zdobyli oni tytuł do części swojej ziemi.
Ustawy państwowe i terytorialne
|
| Ta sekcja wymaga więcej informacji. (marzec 2012) |
![[icon]](https://www.alegsaonline.com/image/20px-Wiki_letter_w_cropped.svg.png){kind=small}
Ustawa o prawach do ziemi Aborygenów z 1976 r.
W 1973 roku na Terytorium Północnym utworzono Komisję Praw do Ziemi Aborygenów. Ta królewska komisja stwierdziła, że rząd powinien uznać prawa Aborygenów do ziemi i doradziła uchwalenie ustaw w tej sprawie. Premier Gough Whitlam skorzystał z tej rady i wniósł do parlamentu projekt ustawy o prawach do ziemi. Został on zmieniony przez następnego premiera, Malcolma Frasera, i uchwalony przez Gubernatora Generalnego 16 grudnia 1976 roku.
W 1976 roku rząd Terytorium uchwalił pierwszą w kraju ustawę o prawach do ziemi dla Aborygenów. Pozwalała ona Aborygenom z Terytorium domagać się praw do ziemi, na której żyli ich przodkowie przed przybyciem białych ludzi. Grupy zgłaszające roszczenia musiały wykazać dowód ich tradycyjnego (historycznego) związku z daną ziemią. W rezultacie prawie 50% ziemi Terytorium Północnego (około 600 000 km2 lub 230 000 m2) zostało przekazane grupom tubylczym. Przed tą ustawą istniało wiele "rezerwatów tubylczych" na Terytorium Północnym. Te ziemie były własnością rządu i były odłogowane dla Aborygenów, aby mogli na nich żyć do czasu asymilacji z białym społeczeństwem. Kiedy ustawa weszła w życie, stare "rezerwaty" zostały przekazane mieszkającym na nich grupom Aborygenów bez konieczności zgłaszania roszczeń.
Przepisy prawne państw i terytoriów
|
| Ta sekcja wymaga więcej informacji. (marzec 2012) |
Ustawa o prawach do ziemi Aborygenów z 1976 r.
W 1973 roku na Terytorium Północnym utworzono Komisję Praw do Ziemi Aborygenów. Ta królewska komisja stwierdziła, że rząd powinien uznać prawa Aborygenów do ziemi i doradziła uchwalenie ustaw w tej sprawie. Premier Gough Whitlam skorzystał z tej rady i wniósł do parlamentu projekt ustawy o prawach do ziemi. Został on zmieniony przez następnego premiera, Malcolma Frasera, i uchwalony przez Gubernatora Generalnego 16 grudnia 1976 roku.
W 1976 roku rząd Terytorium uchwalił pierwszą w kraju ustawę o prawach do ziemi dla Aborygenów. Pozwalała ona Aborygenom z Terytorium domagać się praw do ziemi, na której żyli ich przodkowie przed przybyciem białych ludzi. Grupy zgłaszające roszczenia musiały wykazać dowód ich tradycyjnego (historycznego) związku z daną ziemią. W rezultacie prawie 50% ziemi Terytorium Północnego (około 600 000 km2 lub 230 000 m2) zostało przekazane grupom tubylczym. Przed tą ustawą istniało wiele "rezerwatów tubylczych" na Terytorium Północnym. Ziemie te były własnością rządu i były odłogowane dla Aborygenów, aby mogli na nich żyć do czasu asymilacji z białym społeczeństwem. Kiedy ustawa weszła w życie, stare "rezerwaty" zostały przekazane mieszkającym na nich grupom Aborygenów bez konieczności zgłaszania roszczeń.
