Dixon S. Miles

Wczesna kariera

Miles urodził się 4 maja 1804 r. w Baltimore, w stanie Maryland. Od 24 czerwca 1819 r. do 1 lipca 1824 r. był kadetem w Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point. Został mianowany podporucznikiem w 7 Pułku Piechoty. Dziewięć lat później Miles został awansowany na pierwszego porucznika w 1833 roku i kapitana w 1836 roku. Od 16 stycznia 1839 r. do 30 września 1845 r. służył jako asystent kwatermistrza. W 1846 r. służył w wojnie meksykańsko-amerykańskiej. Podczas oblężenia Fortu Texas został odznaczony za waleczność i "Meritorious Conduct" w obronie Fortu Texas i awansowany do stopnia majora.

Wojna domowa

Do 1859 roku Miles osiągnął stopień pułkownika. Stacjonował w Fort Leavenworth w Kansas, gdy rozpoczęła się wojna secesyjna. Został wysłany do Wirginii i powierzono mu dowództwo brygady piechoty pod dowództwem generała majora Roberta Pattersona. Następnie powierzono mu dowództwo dywizji pod dowództwem generała brygady Irvina McDowella. Brał udział w pierwszej bitwie pod Bull Run, ale jego dywizja została zatrzymana w rezerwie. Został wtedy oskarżony o to, że był pijany podczas bitwy. Zorganizowano sąd śledczy, który uznał go za winnego. Sąd wojenny nie odbył się. Ale Miles nie otrzymał kolejnego dowództwa aż do marca 1862 roku.

Harpers Ferry

W chwili przydzielenia go do zbrojowni w Harpers Ferry miał 58 lat; był najstarszym pułkownikiem w armii Unii. Miles przybył, by objąć dowództwo wiosną 1862 roku. W 1861 roku zbrojownia została spalona przez Konfederatów. Pozostałe w mieście domy, młyny i kościoły służyły jako szpitale, koszary i stajnie. Większość mieszkańców już nie żyła. Ale nadal była to ważna baza zaopatrzeniowa dla Unii. Do września 1862 roku Miles miał w Harpers Ferry 14 000 ludzi. 12 września 1862 roku przybył generał brygady Julius White. Ponieważ jednak nie miał on doświadczenia wojskowego, pułkownik Miles pozostał na stanowisku dowódcy. 5 września Miles otrzymał bardzo konkretne rozkazy od swojego przełożonego, generała dywizji Johna E. Woola: "Nie opuścicie Harpers Ferry bez bronienia go do ostatniej kropli krwi". Jakby ta wiadomość nie była wystarczająco konkretna, Wool wysłał kolejną: "nie wolno opuszczać posterunku i zastrzelić pierwszego człowieka, który o tym pomyśli". Miles odpisał, że jest gotowy na ich przyjęcie. Jednak z jakiegoś powodu Miles nalegał, by większość oddziałów pozostała w pobliżu miasta, zamiast zająć pozycje dowódcze na okolicznych wzgórzach.

Kiedy generał Konfederacji Robert E. Lee ruszył na północ w swojej kampanii Maryland w 1862 roku, podzielił swoje siły. Lee wysłał generała dywizji (CSA) Thomasa J. "Stonewalla" Jacksona, by zdobył i utrzymał Harpers Ferry. Jego wojska znalazły wzgórza niestrzeżone i ustawiły artylerię w pozycji do bombardowania miasta. Wczesnym rankiem 15 września Miles zebrał swoich oficerów. Byli otoczeni i prawie zabrakło im amunicji. Około 9:00 rano oddziały Unii podniosły białe flagi, sygnalizując swoją kapitulację. Kilka minut później eksplodował konfederacki pocisk, śmiertelnie raniąc Milesa. Zmarł on następnego dnia. Generał White, drugi dowódca, zaaranżował kapitulację. Było to największe pojmanie żołnierzy Unii w czasie wojny. Jackson zdobył ponad 12.700 ludzi, 13.000 sztuk broni i 47 dział artyleryjskich. Miles został obarczony winą za kapitulację.