John Wesley

Wczesne życie

John Wesley urodził się w Epworth, w Anglii. Był synem Samuela Wesleya, absolwenta Oxfordu i pastora Kościoła Anglii. W 1669 roku Samuel poślubił Susannę Annesley. Zarówno Samuel jak i Susanna wychowali się w tym samym mieście.

W 1696 roku Samuel Welsey został mianowany rektorem Epworth. Tam właśnie urodził się John. Wczesna edukacja dzieci Wesleyów odbywała się na plebanii w Epworth, gdzie ich rodzice prowadzili zajęcia. Każde dziecko, w tym dziewczynki, uczyło się czytać, gdy tylko potrafiło chodzić i mówić.

We wczesnej młodości John Wesley miał głębokie przeżycia religijne. W wieku pięciu lat, John został uratowany z płonącej plebanii. Ta ucieczka wywarła głębokie wrażenie na jego umyśle. Postrzegał siebie jako wyodrębnionego dla Boga, jako "piętno wyrwane z ognia".

John został przyjęty do Charterhouse School w Londynie. Tam prowadził (przez pewien czas) życie religijne, w którym był szkolony w domu. Jego biograf, Tyerman, mówi, że poszedł do Charterhouse jako święty, ale zaniedbał obowiązki religijne i wyszedł jako grzesznik.

Oxford Student

W czerwcu 1720 roku Wesley wstąpił do Christ Church w Oksfordzie, otrzymując roczne stypendium w wysokości 40 funtów jako Charterhouse scholar. Jego zdrowie było słabe i trudno mu było utrzymać się z długów. Tam, wraz z bratem Charlesem, prowadził surowe życie religijne. Często chodził do kościoła, modlił się i pomagał ludziom. Odwiedzał więźniów w więzieniu. Niektórzy z nich byli skazani na powieszenie. W 1721 r. sporządził harmonogram nauki, nabożeństw i służby na każdy dzień tygodnia. Można to jeszcze zobaczyć w jego najwcześniejszym dzienniku od 15 kwietnia 1725 roku do 12 lutego 1727 roku. Bracia Wesley i kilku innych uczonych w jego "Świętym Klubie" zostali nazwani "Metodystami", ponieważ stosowali się do tej surowej metody życia.

Misjonarz w Gruzji

John i Charles wyjechali do Georgii jako księża misjonarze kościoła anglikańskiego. Ich nadzieja na nawrócenie wielu Indian na chrześcijaństwo nie spełniła się. Po nieudanym romansie Johna, bracia wrócili do domu. Podczas przeprawy przez Atlantyk silny sztorm prawie zatopił ich łódź. Jan był bardzo przestraszony, ale zauważył, że niektórzy chrześcijanie morawscy byli spokojni. To dało mu do myślenia, że jego wiara nie jest taka sama jak ich. Oni byli pewni, że Bóg przebaczył ich grzechy przez wiarę w Chrystusa.

Początek odrodzenia

W 1738 r. wysłuchał czytania przedmowy Lutra do Listu do Rzymian i napisał słynne słowa: "Poczułem, że moje serce jest dziwnie rozgrzane". Wiedział wtedy, że Bóg mu przebaczył i że jest przez Boga akceptowany. To zrewolucjonizowało jego służbę. Karol miał podobne doświadczenie zbawienia mniej więcej w tym samym czasie. John Wesley napisał wiele książek o Piśmie Świętym i życiu chrześcijańskim. Karol Wesley pomógł mu w napisaniu wielu hymnów. Hymny te wspierały przesłanie, które głosił Jan.

Osobowość i działalność

Wesley stale podróżował, zazwyczaj konno. Głosił kazania do wielu ludzi. Po pewnym czasie niektórzy przywódcy anglikańscy powiedzieli mu, żeby nie głosił kazań w ich kościołach. Wówczas głosił na zewnątrz. Czasami tysiące ludzi słuchało jego kazań. Jego zwolennicy pozostali w Kościele Anglikańskim, ale tworzyli "towarzystwa", aby pomagać sobie nawzajem w wierze. W miarę rozwoju ruchu Wesley badał i wysyłał kaznodziejów, zakładał organizacje charytatywne i opiekował się chorymi.

Jego zwolennicy nazywani byli metodystami. Rozprzestrzeniali się oni w wielu krajach. Wkrótce było ich wielu w amerykańskich koloniach. Po wojnie rewolucyjnej w Ameryce było niewielu anglikańskich księży. Wesley wysłał dwóch superintendentów, aby opiekowali się tamtejszymi metodystami. Ostatecznie metodyści stali się odrębną denominacją zarówno w Ameryce, jak i w Anglii.