Dom pracy
Dom pracy był miejscem, które oferowało mieszkanie i pracę ludziom, którzy nie mieli żadnych. Zaczęli oni w Anglii i Walii w XVIIwieku. Pierwsze użycie słowa "workhouse" pojawiło się w raporcie burmistrza Abingdon w 1631 r. n.e. na temat budowy domu pracy w mieście.
Początki domu pracy sięgają ustawy o prawie biednym z 1388 roku. Miała ona na celu pomoc w rozwiązaniu problemu braku pracowników po czarnej śmierci. Utrudniało im to przemieszczanie się po kraju i powstrzymywało ich przed szukaniem gdzie indziej pracy za wyższe wynagrodzenie. Doprowadziło to do tego, że państwo było odpowiedzialne za dobro biednych. Po wojnach napoleońskich było dużo bezrobocia. Było też bezrobocie spowodowane przejmowaniem pracy przez maszyny od robotników rolnych. W latach trzydziestych XIX w. nastąpił również szereg złych zbiorów. Wywierały one zbyt dużą presję na istniejące sposoby opieki nad ubogimi.
Przyjęto nowe ustawy, Nowa ustawa o ubogich z 1834 r., aby spróbować rozwiązać ten problem. Ludzie otrzymywaliby pomoc tylko wtedy, gdyby weszli do domu pracy, żeby żyć. Niektóre miejsca miały nadzieję na zysk z zakładu pracy, korzystając z darmowej pracy ludzi. Większość nie miała umiejętności, aby uzyskać normalną pracę, więc prace w domu pracy obejmowały rozbijanie skał na małe kamienie, łamanie kości, aby zrobić nawóz, lub wyciąganie starej liny do ponownego wykorzystania włókna. Ta stara lina, znana jako dębowa, była używana do pakowania złączy w budowie statków, aby zachować ich wodoszczelność. Do rozpinania liny używany był metalowy szpikulec, a pseudonimem dla warsztatu był szpikulec.
Życie w domu pracy nie miało być łatwe. Było trudne, więc tylko bardzo biedni, bez nadziei na znalezienie pracy, szliby tam po pomoc. Jednak dom pracy zapewniał bezpłatną opiekę medyczną i edukację dla dzieci. Tego typu pomoc nie była dostępna dla biednych ludzi poza systemem pracy.
Pod koniec XIX w.", warsztaty wypełniły się starymi i chorymi, a nie bezrobotnymi biednymi. W 1929 r. zmieniono prawo, a magazyny stały się szpitalami. Niektóre z nich przemianowano na Instytucje Pomocy Publicznej. Ostatecznie zniknęły one z chwilą uchwalenia ustawy o Pomocy Publicznej z 1948 roku.
Fabryka w Nantwich
Posiłek w zakładzie pracy St Pancras
Pytania i odpowiedzi
P: Jaki był cel domów pracy?
O: Domy pracy były miejscami, które oferowały mieszkanie i pracę ludziom, którzy jej nie mieli. Miały one pomóc w rozwiązaniu problemu braku pracowników po Czarnej Śmierci i zapewnić opiekę nad ubogimi.
P: Kiedy po raz pierwszy pojawiły się domy pracy?
O: Po raz pierwszy słowo "dom pracy" zostało użyte w sprawozdaniu burmistrza Abingdon z 1631 roku na temat budowy domu pracy w mieście. Jednak ich początki sięgają Poor Law Act z 1388 roku.
P: Co spowodowało wzrost bezrobocia w tym okresie?
O: Po wojnach napoleońskich było duże bezrobocie, a także bezrobocie spowodowane przejęciem pracy robotników rolnych przez maszyny. Ponadto w tym okresie było kilka złych zbiorów, co spowodowało zbyt dużą presję na istniejące sposoby opieki nad biednymi ludźmi.
P: Czym różniło się życie w przytułku od życia poza nim?
O: Życie w przytułku nie miało być łatwe; było utrudnione, aby tylko ci, którzy nie mieli nadziei na znalezienie innej pracy, szukali tam pomocy. Więźniowie domów pracy nie mieli żadnych praw i podlegali surowym zasadom i karom, ale otrzymywali bezpłatną opiekę medyczną i edukację dla dzieci - coś, co nie było dostępne poza systemem.
P: Kiedy zmieniły się przepisy dotyczące otrzymywania pomocy?
O: Pod koniec XIX wieku prawo zmieniło się w ten sposób, że zamiast bezrobotnych biedaków, którzy wypełniali większość miejsc w przytułkach, zaczęto je wypełniać starcami i chorymi. W 1929 r. nastąpiły dalsze zmiany, gdy instytucje te przekształciły się w szpitale znane jako Instytucje Pomocy Publicznej, a ostatecznie zniknęły wraz z uchwaleniem w 1948 r. ustawy o pomocy narodowej.
P: Jaką pracę wykonywali więźniowie w przytułku?
O: Większość więźniów nie posiadała umiejętności niezbędnych do wykonywania normalnej pracy, więc do ich zadań należało m.in. łamanie skał na drobne kamienie, łamanie kości w celu zrobienia nawozu lub rozdzieranie starej liny w celu ponownego wykorzystania jej włókien (tzw. oakum). Ta stara lina była używana do uszczelniania połączeń w projektach budowy statków, aby zachować ich wodoszczelność, przy użyciu metalowych kolców do rozkuwania.
