SOS

Wczesny rozwój sytuacji

Przed rozwojem komunikacji radiowej na początku lat 90-tych XIX wieku statki morskie przyjmowały już wiele różnych wizualnych i dźwiękowych sygnałów alarmowych. Wykorzystywały one takie rzeczy jak flagi semaforowe, flary sygnałowe, dzwonki i rogi przeciwmgielne. Początkowo radio nazywano telegrafią bezprzewodową. Wykorzystywało ono kod Morse'a, system di-dah opracowany pierwotnie dla telegrafii stacjonarnej. Kiedy komunikacja radiowa została udostępniona statkom, pojawiła się potrzeba ustandaryzowania komunikacji. Współpraca była nieco ograniczona przez różnice narodowe i rywalizację pomiędzy różnymi firmami radiowymi.

Pierwsza Międzynarodowa Konferencja Radiotelegraficzna odbyła się w Berlinie w Niemczech w 1903 roku. W tym czasie, przedstawiciel Włoch, kapitan Quintino Bonomo, dyskutował o potrzebie wspólnych procedur operacyjnych. Miał on również sugestię, że "statki w niebezpieczeństwie... powinny wysyłać sygnał SSS DDD w kilkuminutowych odstępach", według "The Wireless Telegraph Conference" z 27 listopada 1903 r., wydanie "The Electrician". Pytanie o sposób działania wykraczało poza zakres Konferencji 1903 roku. Chociaż artykuł IV Protokołu Końcowego Konferencji, podpisanego 13 sierpnia 1903 r., mówił, że "stacje telegraficzne powinny, chyba że jest to praktycznie niemożliwe, dawać pierwszeństwo wezwaniom o pomoc otrzymywanym ze statków na morzu", nie przyjęto wówczas żadnego standardowego sygnału.

Ponieważ nie istniały żadne międzynarodowe regulacje, każdy statek został pozostawiony do opracowania własnych praktyk. Na przykład w 1905 r. załoga tonącego latarniowca przy Nantucket przekazała słowo "HELP", aby wezwać na ratunek. Być może pierwszym przyjętym międzynarodowym radiowym wezwaniem alarmowym było "CQD" ( - - - - - - - - - ). Zostało ono ogłoszone 7 stycznia 1904 r. przez "Okólnik 57" Marconi International Marine Communication Company. Dla instalacji Marconi weszło ono w życie 1 lutego 1904 roku. Inna sugestia pojawiła się w 1906 r. w wydaniu "Manual of Wireless Telegraphy for the Use of Naval Electricians" S. S. Robisona, wydanym do użytku przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych. Stwierdzono w nim, że standardowe wizualne sygnały flagowe, znane jako Międzynarodowy Kodeks Sygnałowy, prawdopodobnie zostałyby również przyjęte do użytku radiowego. Dlatego też sygnał flagi "NC" ( - - - - - - ), który oznaczał "W niebezpieczeństwie; proszę o natychmiastową pomoc", prawdopodobnie stałby się również radiowym sygnałem alarmowym.

SOS stworzony w Niemczech

Trzeci standard zaowocował stworzeniem sygnału alarmowego SOS. Rząd niemiecki wydał zestaw krajowych regulacji radiowych. Były one używane od 1 kwietnia 1905 roku. Wprowadziły one trzy nowe sekwencje kodów Morse'a, w tym sygnał alarmowy SOS:

1. Ruhezeichen ("Sygnał wstrzymania wysyłki"), składający się z sześciu kresek ( - - - - - ). Sygnał został wysłany przez stacje brzegowe, aby poinformować inne stacje lokalne o zaprzestaniu nadawania.
2. Suchzeichen ("Quest signal"), złożony z trzech dah/trzech dah/jeden dah, wszystkie biegną razem (- - - - -). Sygnał ten był wykorzystywany przez statki w celu zwrócenia uwagi stacji brzegowych.
3. Notzeichen ("Sygnał alarmowy"), składający się z trzech cyfr/trzech dd/trzech cyfr (- - - - - - - ), również w ciągłej sekwencji, "do powtórzenia przez statek w niebezpieczeństwie, aż wszystkie inne stacje przestaną działać".

SOS został opracowany na podstawie ogólnej niemieckiej nazwy radiowej "SOE", z 3 cyframi "S" łatwiejszymi do usłyszenia w statystyce niż jeden z cyfr "E". Ciąg ten nie ma innego znaczenia. Został on również wybrany, ponieważ jest łatwy do rozpoznania i może być szybko wysłany. Porównując SOS (di-di-di-dah-dah-dah-di-di-dit) ze starszym CQD (dah-di-dah-dit dah-dah-di-dah dah-di-dit) (- --- /-- --/-- -) jest oczywiste, o ile prostszy jest nowy kod. Nie pomyliłby się też z CQ. CQ to kod radiowy do "wzywania kogokolwiek" używany w zwykłych okolicznościach.

W 1906 r. w Berlinie odbyła się druga Międzynarodowa Konwencja Radiotelegraficzna. Konwencja ta opracowała wiele regulaminów obsługi, które zostały dodane do głównego porozumienia, które zostało podpisane 3 listopada 1906 roku, a weszło w życie 1 lipca 1908 roku. Artykuł XVI regulaminu przyjął niemiecki sygnał alarmowy Notzeichen jako normę międzynarodową: "Statki w niebezpieczeństwie używają następującego sygnału: - - - - - - - - powtarzany w krótkich odstępach czasu". Wydaje się, że pierwszym statkiem, który nadał sygnał alarmowy SOS, był liniowiec Cunard Slavonia 10 czerwca 1909 r., według "Godnych uwagi osiągnięć techniki bezprzewodowej" we wrześniu 1910 r. Modern Electrics. Operatorzy Marconi stawiali jednak pewien opór przed przyjęciem nowego sygnału, a dopiero w kwietniu 1912 roku zatonął RMS Titanic, operatorzy Marconi mieszali CQD i SOS distress call. Jednak w związku z potrzebą zachowania spójności w zakresie bezpieczeństwa publicznego wydaje się, że stosowanie CQD zasadniczo zniknęło po tym punkcie.

Zarówno w prawie niemieckim z 1 kwietnia 1905 r., jak i w przepisach międzynarodowych z 1906 r., sygnał alarmowy został określony jako ciągły ciąg kodów Morse'a składający się z trzech cyfr/trzech dagód/trzech cyfr, bez wzmianki o jakichkolwiek alfabetycznych odpowiednikach. Jednak w przepisach międzynarodowych Morse'a trzy cyfry tworzą literę S, a trzy dahs literę O, i wkrótce powszechne stało się określanie sygnału alarmowego jako "SOS". We wczesnym raporcie na temat "Międzynarodowej Konwencji Radiotelegraficznej" z 12 stycznia 1907 roku "Świat Elektryczny" stwierdzono, że "Statki w niebezpieczeństwie używają specjalnego sygnału, SOS, powtarzanego w krótkich odstępach czasu". (W amerykańskim kodzie Morse'a, który był używany przez wiele statków przybrzeżnych w Stanach Zjednoczonych przez pierwszą część XX wieku, trzy dahs oznaczały cyfrę "5", więc w kilku przypadkach sygnał alarmowy był nieformalnie nazywany "S5S").

W przeciwieństwie do CQD, który był wysyłany jako trzy oddzielne litery ze spacjami pomiędzy każdą literą, wywołanie SOS distress zawsze było wysyłane jako ciąg ciąg cyfr i dych, a nie jako pojedyncze litery. Nie było żadnego problemu, dopóki operatorzy byli świadomi, że "SOS" jest technicznie tylko wygodnym sposobem na zapamiętanie właściwej sekwencji sygnału alarmowego składającej się z dziewięciu dits i dahs. W późniejszych latach zwiększyła się liczba specjalnych symboli Morse'a. W celu wyznaczenia właściwego ciągu cyfr i dah dla długiego specjalnego symbolu, standardową praktyką jest wyliczanie znaków alfabetycznych, które zawierają te same cyfry i dah w tej samej kolejności, z paskiem na szczycie ciągu znaków wskazującym, że nie powinno być żadnych wewnętrznych spacji w transmisji. W ten sposób, w nowoczesnej notacji, sygnał alarmowy staje się SOS. (W International Morse, VTB, IJS i SMB, między innymi, również poprawnie tłumaczyłby się na - - - - - - sekwencję znaku wywołania alarmowego, ale tradycyjnie używa się tylko SOS).

SOS był również czasami używany jako wizualny sygnał alarmowy, składający się z trzech krótkich/trój długich/trzykrotnych błysków świetlnych lub z "SOS" pisanych pojedynczymi literami, na przykład wytłaczanych na wale śnieżnym lub formowanych z kłód na plaży. Fakt, że "SOS" można odczytywać zarówno z prawej, jak i z góry, stał się ważny dla wizualnego rozpoznawania, jeśli patrzy się na niego z góry.

Słynne połączenia SOS

• RMS Lusitania
• RMS Titanic
• HMHS Britannic
• SS Andrea Doria

Późniejsze wydarzenia

Dodatkowe sygnały ostrzegawcze i alarmowe zostały wprowadzone po SOS. W dniu 20 stycznia 1914 r. Międzynarodowa Konwencja Londyńska o bezpieczeństwie życia na morzu przyjęła kod Morse'a TTT ( - - -), trzy litery T (-) rozmieszczone prawidłowo jako trzy litery, aby nie mylić ich z literą O (- -), jako "sygnał bezpieczeństwa", używany do przesyłania wiadomości do statków "związanych z bezpieczeństwem żeglugi i mających pilny charakter". Kiedy opracowano nadajniki radiowe, które mogły wysyłać sygnał dźwiękowy, istniała potrzeba użycia mówionego wyrażenia "niebezpieczeństwo", a "Mayday" został przyjęty przez Międzynarodową Konwencję Radiokomunikacyjną z 1927 r. jako odpowiednik SOS. Dla TTT równoważne sygnały dźwiękowe to "Pan-pan" dla pilności i "Securite" dla bezpieczeństwa nawigacji.

W czasie II wojny światowej stosowano dodatkowe kody, które zawierały natychmiastowe informacje o atakach wrogich statków, zwłaszcza w Bitwie o Atlantyk. Sygnał SSS sygnalizował atak okrętów podwodnych, podczas gdy RRR ostrzegał o ataku raidera powierzchniowego, QQQ ostrzegał o nieznanym raiderze (zwykle pomocniczym krążowniku), a AAA sygnalizowało atak samolotu. Zazwyczaj były one wysyłane w połączeniu z kodem alarmowym SOS. Wszystkie te kody były później przełączane z trzech powtórzeń litery na cztery powtórzenia ("RRRR", etc.).