Ziemia śnieżka
Ziemia Śnieżnej Kuli lub Ziemia Lodowa odnosi się do czasów, gdy powierzchnia Ziemi była prawie lub całkowicie zamarznięta. Występowanie Ziemi Śnieżnej (lub Lodowej) jest wciąż kontrowersyjne, ale obecnie jest prawdopodobne, że powszechne zlodowacenie występowało w okresach proterozoiku. Kwestią sporną pozostaje to, jak powszechne były te zlodowacenia. Zwolennicy teorii twierdzą, że wyjaśnia ona osady pochodzenia lodowcowego na szerokościach tropikalnych i inne enigmatyczne cechy zapisu geologicznego. Przeciwnicy nie wyciągają takich samych wniosków z dowodów geologicznych i wątpią w geofizyczne możliwości istnienia oceanu pokrytego lodem lub błotem pośniegowym.
Oś czasu zlodowaceń, zaznaczona na niebiesko
Paleoproterozoik
- Zlodowacenie Huronu 2,400 - 2,100 milionów lat temu (mya)
Hipoteza kuli śnieżnej wyjaśnia osady lodowcowe w supergrupie Huronian w Kanadzie. Dowody paleomagnetyczne, które sugerują istnienie lodowców na niskich szerokościach geograficznych, są kwestionowane. Osady lodowcowe formacji Makganyene w RPA są nieco młodsze od osadów lodowcowych Huronu (~2,25 mld lat) i zostały zdeponowane na szerokościach tropikalnych. Być może wzrost ilości wolnego tlenu, który nastąpił w tej części paleoproterozoiku, spowodował usunięcie metanu z atmosfery poprzez utlenianie. Ponieważ Słońce było w tym czasie znacznie słabsze, klimat Ziemi mógł polegać na metanie, silnym gazie cieplarnianym, który utrzymywał temperaturę powierzchni powyżej zera. W przypadku braku tej metanowej szklarni, temperatury spadły i mogło dojść do kuli śnieżnej.
Neoproterozoik
- Epoka lodowcowa Kaigas 825 - 730 mya
- Epoka lodowcowa w Sturcji 720 - 635 mya
- Epoka lodowcowa Marinoan 650 - 635 mya
W późnym neoproterozoiku miały miejsce trzy lub cztery znaczące epoki lodowcowe. Spośród nich najbardziej znaczące było zlodowacenie marinojskie, a naprawdę powszechne było także zlodowacenie sturcjańskie. Oba miały miejsce w okresie kriogenicznym, przed ediakaranem. Trwające milion lat zlodowacenie Gaskierów nie doprowadziło do globalnego zlodowacenia, choć prawdopodobnie było równie intensywne jak zlodowacenie późnego ordowiku. Status zlodowacenia Kaigas lub "wydarzenia chłodzącego" jest niejasny. Niektórzy nie uznają go za glacjalne, a inni uważają, że może to być rzeczywiście trzecia epoka lodowcowa. Było ono z pewnością mniej znaczące niż zlodowacenia styryjskie czy marinozjańskie i prawdopodobnie nie miało globalnego zasięgu. Dowody sugerują, że w neoproterozoiku Ziemia przeszła szereg zlodowaceń.
