Karłowacenie wyspowe
Karłowatość wyspiarska, lub karłowatość wyspiarska, to zmniejszenie rozmiarów dużych zwierząt na przestrzeni kilku pokoleń.
Ten sam proces może zachodzić w ewolucji na stałym lądzie: przykładem jest ewolucja karłowatych marmozet i tamaryn wśród małp Nowego Świata. Najmniejszym przedstawicielem jest Cebuella pygmaea.
Główną przyczyną jest ograniczenie zasięgu ich populacji do niewielkiego środowiska, a to zdarza się najczęściej na wyspach. Proces ten występował wielokrotnie w historii ewolucji. Przykładem są dinozaury, takie jak Europasaurus, oraz współczesne zwierzęta, takie jak słonie i ich krewni.
Proces ten może zachodzić nie tylko na tradycyjnych wyspach, ale także w innych sytuacjach, w których ekosystem jest odizolowany od zewnętrznych zasobów i hodowli. Mogą to być jaskinie, pustynne oazy, odizolowane doliny i odizolowane góry ("podniebne wyspy"). Karłowatość wyspiarska jest jednym z aspektów bardziej ogólnej "zasady wyspiarskiej", która mówi, że kiedy zwierzęta kontynentalne kolonizują wyspy, małe gatunki mają tendencję do ewolucji większych ciał, a duże gatunki mają tendencję do ewolucji mniejszych ciał.
Szkielet słonia karłowatego z Krety
Możliwe przyczyny karłowatości wyspowej
Istnieje kilka proponowanych wyjaśnień mechanizmu, który powoduje taką karłowatość.
Jedna z nich opiera się na założeniu, że mniejsze terytorium oznacza mniejsze zasoby pożywienia. Proces, w którym przeżywają tylko mniejsze zwierzęta uwięzione na wyspie, ponieważ ilość pożywienia spada do poziomu granicznego. Populacja spada, a ponieważ mniejsze zwierzęta potrzebują mniej zasobów i mniejszych terytoriów, przetrwają dłużej. W końcu źródła pożywienia uzupełniają się, a ocalałe osobniki rozkwitają. Mniejszy rozmiar jest również korzystny z punktu widzenia reprodukcji, ponieważ prowadzi do skrócenia okresuciąży i czasu trwania pokolenia.
Wśród drapieżników, głównym czynnikiem jest rozmiar i dostępność ofiar, a konkurencja jest mniej istotna. U węży tygrysich karłowatość wyspowa występuje na wyspach, gdzie dostępna zdobycz jest ograniczona do mniejszych rozmiarów niż te, które są zwykle pobierane przez węże na lądzie stałym. Ponieważ preferencje co do wielkości ofiar u węży są ogólnie proporcjonalne do wielkości ciała, małe węże mogą być lepiej przystosowane do pobierania małych ofiar.
Pytania i odpowiedzi
P: Czym jest karłowatość wyspowa?
O: Karłowatość wyspowa to zmniejszanie się rozmiarów dużych zwierząt na przestrzeni pokoleń z powodu ograniczenia ich populacji do małego środowiska, co często zdarza się na wyspach.
P: Czy karłowatość wyspowa może wystąpić na stałym lądzie?
O: Tak, ten sam proces może wystąpić na stałym lądzie, co widać w ewolucji karłowatych marmozet i tamaryn wśród małp Nowego Świata.
P: Jaka jest główna przyczyna karłowatości na wyspach?
O: Główną przyczyną jest ograniczony zasięg populacji zwierzęcia ze względu na małe środowisko, co zdarza się najczęściej na wyspach.
P: Jakie są przykłady zwierząt, które przeszły karłowatość wyspową w historii ewolucji?
O: Niektóre przykłady obejmują dinozaury, takie jak Europasaurus, oraz współczesne zwierzęta, takie jak słonie i ich krewni.
P: Gdzie jeszcze może wystąpić karłowatość wyspowa poza tradycyjnymi wyspami?
O: Może występować w innych sytuacjach, w których ekosystem jest odizolowany od zewnętrznych zasobów i hodowli, takich jak jaskinie, pustynne oazy, odizolowane doliny i odizolowane góry ("podniebne wyspy").
P: Czym jest reguła wyspy i jak jest ona powiązana z karłowatością wyspową?
O: Reguła wyspowa to tendencja zwierząt kontynentalnych, które kolonizują wyspy, do ewolucji większych ciał, jeśli są małymi gatunkami, być może dlatego, że wyspa może nie mieć kluczowych drapieżników, a dla dużych gatunków do ewolucji mniejszych ciał, ponieważ zapasy żywności są ograniczone. Karłowatość wyspowa jest jednym z aspektów reguły wyspiarskiej.
P: Jaki jest najmniejszy przedstawiciel małp Nowego Świata?
O: Najmniejszym przedstawicielem małp Nowego Świata jest Cebuella pygmaea.
