Przesuwka spółgłoskowa
Mutacja spółgłosek jest cechą charakterystyczną w językach, gdy dźwięk spółgłoski zmienia się w zależności od morfologii i składni.
Angielski
W języku angielskim liczba mnoga morpheme -(e)s i liczba pojedyncza tercjowa przedstawiająca spięty morpheme -(e)s mają różne wymowy w zależności od tego, który typ fonemu, lub unikalny dźwięk, ma przed sobą. Te odmiany morfemu w liczbie mnogiej nazywane są allomorfami.
- Jeśli podstawowe słowo kończy się bezgłośnym przystankiem jak /p/, /t/, lub /k/, wtedy wymawiane będą -(e)s, jak w ustach, kotach i skarpetkach.
- Jeśli słowo bazowe kończy się sonorantem, jak /b/, /d/, /g/, /n/, /m/, /ŋ/, /l/, /ɹ/, lub jakimkolwiek samogłoską, wtedy -(e)s będą wymawiane /z/, jak w taksówkach, zakrywkach, psach, puszkach, obręczach, skrzydłach, miskach, samochodach, kokardach, zabawkach, prawach i drzewach.
- Jeśli bazowe słowo kończy się na sybilancie lub afirmacji, jak /s/, /z/, /ʃ/, /ʒ/, /t͡ʃ/, i /d͡ʒ/, to -(e)s będą wymawiane /ız/, jak w przypadkach, labiryntów, myjni, miraży, łatek i płac.
W języku angielskim, czas przeszły morpheme -(e)d również ma różną wymowę w zależności od tego, który rodzaj fonemów przed nim występuje.
