Marvin Gaye

Biografia

Wczesne życie i kariera

Marvin Pentz Gay, Jr. był najstarszym synem pastora zielonoświątkowego i drugim z czworga dzieci. Jego rodzina mieszkała w większości afroamerykańskiej społeczności w Waszyngtonie. W dzieciństwie Gaye był maltretowany przez ojca. Grał na instrumentach i śpiewał muzykę gospel w kościele ojca, co pomogło mu uporać się z tym problemem. Jako nastolatek Gaye stał się fanem doo-wopu i dołączył do kilku grup, zanim opuścił szkołę średnią na początku ostatniego roku.

W 1956 roku, w wieku siedemnastu lat, Gaye opuścił dom i zaciągnął się (wstąpił) do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Został honorowo zwolniony w następnym roku. Gaye wrócił do Waszyngtonu i założył grupę The Marquees. Grupa została odkryta przez muzyka Bo Diddley'a i nagrała piosenki "Good Morning Little Schoolgirl" i "Wyatt Earp". Następnie poznali Harvey'a Fuqua i dołączyli do jego grupy The Moonglows. W 1959 roku wydali piosenkę "Mama Loocie". Była to pierwsza piosenka nagrana z Gaye'em jako głównym wokalistą. W następnym roku, nowa grupa Moonglows rozpadła się i z Fuqua jako swoim mentorem, Gaye udał się do Detroit, Michigan, gdzie spotkał Berry'ego Gordy'ego, który założył Motown Records. Gordy był pod wrażeniem talentu Marvina jako pianisty i perkusisty i podpisał z nim kontrakt jako perkusistą sesyjnym dla Motown. Gaye grał na perkusji w większości wczesnych hitów Motown dla takich artystów, jak The Marvelettes, Mary Wells, the Miracles i Stevie Wonder. W 1961 roku Gordy podpisał z Gaye'em kontrakt na nagranie płyty i wydał The Soulful Moods of Marvin Gaye. Album nie sprzedawał się dobrze.

Wczesna gwiazda

Gaye po raz pierwszy odniósł sukces, gdy był współautorem przeboju Marvelettes "Beechwood 4-5789", który znalazł się w pierwszej dwudziestce. W 1962 roku wydał swoją własną piosenkę zatytułowaną "Stubborn Kind of Fellow". Była ona częściowo o jego własnym życiu i dostała się do pierwszej pięćdziesiątki listy przebojów pop i numer osiem na stronie R&B. Jego pierwszy singiel top 40, "Hitch Hike", i jego pierwszy przebój top 10, "Pride & Joy", uczyniły go idolem nastolatków. Te wczesne single oraz te na jego drugim wydawnictwie, That Stubborn Kind of Fellow, zawierały Martha and the Vandellas w backGaye miał więcej udanych piosenek jak wczesny sukces kontynuowany z "Can I Get a Witness", "Baby Don't You Do It", "You Are a Wonderful One" i "Try It Baby". Pod koniec 1964 roku, Gaye nagrał "How Sweet It Is (To Be Loved By You)", który osiągnął szczyt w pierwszej dziesiątce amerykańskiej listy przebojów pop i stał się jednym z jego pierwszych hitów za granicą, osiągając pierwszą pięćdziesiątkę w Wielkiej Brytanii. Gaye współpracował również ze swoim przyjacielem, piosenkarzem Smokeyem Robinsonem, tworząc single numer jeden: "I'll Be Doggone" i "Ain't That Peculiar".

Duety z artystkami

Po początkowym sukcesie, z którym Marvin miał problemy, Motown zaczęło poszerzać jego rolę jako mężczyzny dla pań, zlecając mu nagranie albumów w duecie z Mary Wells, Kim Weston i Dianą Ross. Pierwszy album z Wells, Together, był pierwszym albumem Marvina na listach przebojów i przyniósł dwa popularne przeboje, podczas gdy singiel z Weston, "It Takes Two" autorstwa Sylvii Moy, trafił do pierwszej dwudziestki po obu stronach Atlantyku. Jednak to współpraca z filadelfijską piosenkarką R&B Tammi Terrell przyniosła mu największy znany sukces w dziedzinie duetów. Bazując na utworach napisanych przez Ashford & Simpson, Marvin i Tammi zdobyli wiele przebojów, w tym oryginalne wersje "Ain't No Mountain High Enough", "Your Precious Love", "Ain't Nothing Like the Real Thing" i "You're All I Need to Get By". Ich sukces był krótkotrwały po tym, jak Tammi zasłabła podczas koncertu w Virginii w październiku 1967 roku. Po tym jak Tammi skarżyła się na bóle głowy, została odwieziona do szpitala, gdzie zdiagnozowano u niej guza mózgu. Terrell dzielnie sobie z tym radziła, ale do czasu wydania ich trzeciego i ostatniego wspólnego albumu, Easy, przegrywała walkę z guzem. Tammi zmarła w marcu 1970 roku w wieku 24 lat z powodu komplikacji związanych z rakiem mózgu. Marvin był podobno tak zdruzgotany śmiercią Tammi, że powiedział, iż czuje, że kawałek jego samego umarł razem z nią. Według raportów na jej pogrzebie Marvin rozmawiał z jej szczątkami, jakby miała odpowiedzieć. Obiecując, że nie będzie więcej koncertował i nie nagra kolejnego albumu z duetem, Marvin udał się na narzucone sobie odosobnienie, które trwało krótko. W 1973 r. Marvin pracował nad swoim ostatnim albumem w duecie z Dianą Ross. Nagrywanie albumu utrudniały kłótnie między nimi, ponieważ Marvin nie chciał przestać palić marihuany w studiu, gdyż Diana była wtedy w ciąży. Powstały w ten sposób album, Diana and Marvin, stał się sukcesem w pierwszej dwudziestce w USA i dotarł do pierwszej dziesiątki w Wielkiej Brytanii.

Przełom z Motown

W 1968 roku Marvin powrócił na szczyty list przebojów jako solista z utworem Normana Whitfielda "I Heard It Through the Grapevine". Piosenka, pierwotnie nagrana w 1967 roku, została początkowo zablokowana przed wydaniem, ponieważ Berry Gordy nie pochwalał jej. Zamiast tego wydano jeden z jej coverów w wykonaniu Gladys Knight & the Pips, który dotarł do drugiego miejsca. Whitfield był zdeterminowany, aby nakłonić Gordy'ego do wydania piosenki Marvina i w październiku 1968 roku Motown w końcu wydało "Grapevine" jako singiel, który ostatecznie osiągnął numer jeden w grudniu tego samego roku, osiągnął również numer jeden w Wielkiej Brytanii i stał się najlepiej sprzedającym się singlem w historii Motown w latach sześćdziesiątych. W tym okresie Marvin wykorzystał sukces "Grapevine" do wyprodukowania kolekcji singli dla swojej grupy The Originals. Utwory te, "Baby I'm for Real" i "The Bells", stały się hitami pierwszej czterdziestki. Po dwóch kolejnych hitach w pierwszej dziesiątce, Marvin rozpoczął pracę nad bardziej osobistą produkcją. Zainspirowany śmiercią Tammi Terrell, opowieściami brata Frankiego o Wietnamie, materiałami filmowymi z wojny w Wietnamie i zamieszek na tle rasowym w USA, sukcesem Marvina z jego pierwszymi produkcjami i wstępnym szkicem piosenki skomponowanej przez członka Four Tops Obiego Bensona, Marvin nagrał introspekcyjny singiel zatytułowany "What's Going On". Podobnie jak w przypadku "Grapevine", Motown odmówiło wydania go ze względu na to, że był "niekomercyjny" i "ryzykowny", ponieważ Gordy nie mógł znaleźć piosenki, która by do niego pasowała, a także dlatego, że Gordy był przeciwny temu, by ktokolwiek w jego firmie mówił otwarcie o poważnych sprawach. Pomimo wydawnictw The Temptations, The Supremes i Edwina Starra, które opowiadały o walce w mieście, nieślubnej ciąży i wojnach, Motown obawiało się, że piosenka zrujnuje wizerunek Marvina jako nieskazitelnie czystego nastolatka. Marvin, pewny swoich umiejętności, postawił na swoim i w styczniu 1971 roku piosenka została wydana i szybko stała się przebojem, osiągając numer dwa na liście Billboard pop i numer jeden na liście Cashbox pop, trafiając również na numer jeden na liście Billboard R&B. Kolejny album o tej samej nazwie został szybko wydany w maju tego samego roku, a wraz z towarzyszącymi mu singlami "Mercy Mercy Me" i "Inner City Blues", piosenkami, które również poruszały kwestie społeczne, w tym ekologię, album sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy i na stałe uczynił Marvina jednym z pierwszych niezależnych artystów w wytwórni. Zainspirowany sukcesem Marvina, Stevie Wonder odmówił przedłużenia kontraktu z wytwórnią Motown w maju 1971 roku, po tym jak wydał wydany bez aprobaty Motown album "Where I'm Coming From", który również poruszał kwestie społeczne. W 1972 roku Motown podpisało z Marvinem kontrakt opiewający na 1 milion dolarów, co uczyniło go wówczas najlepiej opłacanym czarnym artystą w historii muzyki. Marvin uczcił podpisanie kontraktu wydaniem propolitycznego singla "You're the Man", który atakował administrację Nixona. W tym samym roku przeniósł się z Detroit do Los Angeles, gdzie nagrał ścieżkę dźwiękową do filmu "Trouble Man". Ścieżka dźwiękowa i tytułowy utwór stały się odpowiednio hitami pierwszej dwudziestki i pierwszej dziesiątki list przebojów. W 1973 r. Marvin radykalnie zmienił kierunek z tematów społecznych na politykę seksualną, wydając utwór "Let's Get It On". Piosenka ta stała się drugim numerem jeden na liście Billboardu i była najlepiej sprzedającym się singlem R&B tego roku. Jego kolejny album stał się kolejnym kamieniem milowym dla krytyki, podobnie jak What's Going On, a wraz ze swoim nowym wyglądem - noszącym wełnianą czapkę, ubranym w dżinsy z ćwiekami, brodatym "mesjaszem" - Marvin stał się ikoną muzyki soul wczesnych lat siedemdziesiątych.

Spadek

W 1974 roku Marvin powrócił oficjalnie do koncertowania po czteroletnim urlopie spowodowanym śmiercią Tammi Terrell i zaczął odczuwać skutki długo rozwijającego się uzależnienia od kokainy, które rozpoczęło się pod koniec lat sześćdziesiątych. Marvin przez rok nie nagrał żadnej płyty, choć dzięki kolejnemu nowemu kontraktowi z Motown, zbudował studio nagraniowe na środku Sunset Boulevard. W 1976 roku Marvin wydał erotyczny album I Want You, który został opóźniony przez sprawę rozwodową jego pierwszej żony, Anny Gordy. Rozwód został sfinalizowany po tym, jak Marvin zgodził się przekazywać pani Gordy część swoich tantiem z kolejnego albumu. Efektem tego był kontrowersyjny projekt Here, My Dear, który ukazał się na początku 1979 roku po dwóch latach wstrzymywania projektu przed wydaniem. W 1977 roku Marvin nagrał przebój disco zatytułowany "Got to Give It Up". Piosenka stała się numerem jeden, jako jego trzeci popowy przebój i dwunasty po stronie R&B. Był to jego ostatni wielki przebój z wytwórnią Motown. Po wydaniu Here, My Dear, album okazał się niewypałem, a Marvin, który był już na wyczerpaniu z powodu kurczących się finansów, licznych procesów sądowych, kłopotliwego małżeństwa z drugą żoną i jeszcze bardziej kłopotliwego uzależnienia od kokainy, ostatecznie opuścił żonę, trójkę dzieci i Stany Zjednoczone, osiedlając się najpierw na Hawajach, a następnie w 1980 roku w Londynie, po tym jak europejski promotor doradził mu trasę koncertową po Europie. Nagrywając większość swojego ostatniego wydawnictwa Motown, In Our Lifetime, w Londynie, album został w pośpiechu wydany przez Motown na początku 1981 roku, ku niezadowoleniu Marvina: skarżył się, że wytwórnia dokonała edycji niektórych piosenek, w tym jednej, która wydawała się niedokończona, i usunęła znak zapytania, który umieścił na końcu tytułu, aby zadać pytanie o życie. Marvin stwierdził, że nie będzie już nagrywał dla Motown i jego życzenie zostało spełnione, kiedy CBS Records zwolniło go z kontraktu w kwietniu 1982 roku.

Powrót z wygnania

W 1981 roku Marvin zamieszkał w Ostendzie, w Belgii, dzięki byłemu belgijskiemu promotorowi sportu i za jego namową zaczął odbudowywać swoje życie, odcinając się od narkotyków, a także odbudowując swoją karierę muzyczną. Po udanej europejskiej trasie koncertowej, Marvin podpisał kontrakt z CBS Records i rozpoczął pracę nad nowym albumem w swoim przybranym domu. Po tym, jak jego przyjaciel i biograf David Ritz przybył, aby przeprowadzić z nim wywiad, Marvin i David współpracowali nad utworem w stylu reggae, który Ritz zatytułował "Sexual Healing", po tym, jak rozmowa między nimi przerodziła się w pornografię. Utwór ten był jednym z ośmiu, nad którymi Marvin pracował, aby zmieścić go na swoim powracającym wydawnictwie, Midnight Love. Dzięki karaibskiemu posmakowi, piosenka przywróciła Marvina na szczyty list przebojów, stając się numerem jeden na liście przebojów R&B przez okres dziesięciu tygodni, a także stając się hitem pierwszej dziesiątki w kilku krajach, w tym numerem trzy na amerykańskiej liście przebojów pop i numerem cztery w Anglii. Był również numerem jeden w Nowej Zelandii. Sprzedając się w ponad dwóch milionach egzemplarzy, stał się najlepiej sprzedającym się singlem Marvina do tej pory i zdobył jego pierwszą parę nagród Grammy w 1983 roku. Powrót Marvina przypieczętowało emocjonalne wykonanie hymnu narodowego podczas Meczu Gwiazd NBA oraz ponowny występ na Motown 25, gdzie Marvin spotkał się ze swoimi dawnymi kolegami z Motown. Występ Marvina składał się z gry na pianinie, podczas której opowiadał o znakomitej historii czarnej muzyki, a następnie zaśpiewał "What's Going On" dla otwartej publiczności. W tym samym roku Marvin wyruszył w trasę, aby promować album Midnight Love. Była to jego ostatnia trasa koncertowa.

Śmierć i następstwa

Po zakończeniu trasy koncertowej Marvin zamieszkał w domu swoich rodziców w Los Angeles, ale podobno zmagał się z uzależnieniem od narkotyków, a jego trudne relacje z ojcem nadal się pogarszały. Rankiem 1 kwietnia 1984 r. Marvin i jego ojciec wdali się w kłótnię, po tym jak ojciec słownie zaatakował matkę Marvina, podczas gdy sprzeczali się o zagubione dokumenty służbowe. W trakcie szamotaniny Marvin powalił ojca na ziemię. Po powrocie do swojego pokoju, ojciec Marvina wszedł ponownie do pokoju Marvina z naładowaną strzelbą, którą Marvin kupił mu na Gwiazdkę i strzelił do niego dwukrotnie, z czego jeden śmiertelny strzał oddał w klatkę piersiową. Około godziny 13:10 Marvin Gaye został uznany za zmarłego na miejscu zdarzenia w Cedars Sinai Medical Center. Brakowało mu jednego dnia do czterdziestych piątych urodzin. Śmierć Marvina wstrząsnęła jego fanami, choć członkowie rodziny i przyjaciele wiedzieli o depresji Marvina. Ponad 10.000 osób złożyło mu ostatni hołd na pogrzebie w Los Angeles. Prochy Marvina zostały rozsypane na plażach Oceanu Atlantyckiego. W 1985 roku Motown i CBS współpracowały nad dwiema pośmiertnymi płytami, a Motown ponownie wydało słynny materiał Marvina. W 1987 roku Marvin został pośmiertnie przyjęty do Rock & Roll Hall of Fame, co potwierdziło jego status jednego z największych artystów w historii muzyki.

Życie osobiste

Marvin po raz pierwszy spotykał się z Anną Gordy w 1961 roku. Mówi się, że Anna była inspiracją dla przebojów Marvina z lat 60-tych, takich jak "Stubborn Kind of Fellow" i "You Are a Wonderful One". Ożenił się z nią w 1964 roku, a w 1965 roku adoptowali chłopca, któremu nadali imię Marvin Pentz Gaye III. Ich małżeństwo było skłócone do czasu, gdy Marvin zaczął się zalecać do pięknej siedemnastoletniej licealistki Janis Hunter w 1973 roku. Hunter była podobno inspiracją dla piosenki "If I Should Die Tonight", którą zaśpiewał jej w studiu. Jego album "I Want You" z 1976 roku był dedykowany Janis, która poślubiła go w 1977 roku. Para miała dwoje wspólnych dzieci, córkę Nonę i syna Frankiego. Rozwiedli się w 1981 roku.

Dyskografia

Albumy studyjne

• The Soulful Moods of Marvin Gaye (1961)
• Uparty facet (1963)
• Kiedy jestem sam, płaczę (1964)
• Hello Broadway (1964)
• Jak słodko jest być kochanym przez ciebie (1965)
• Hołd dla wielkiego Nat "King" Cole'a (1965)
• Moods of Marvin Gaye (1966)
• In The Groove (a.k.a. I Heard It Through the Crapevine (1968)
• M.P.G. (1969)
• Taka jest miłość (1970)
• Co się dzieje (1971)
• Kłopotliwy człowiek (1972)
• Let's Get It On (1973)
• I Want You (1976)
• Tutaj, moja droga (1978)
• Za naszego życia (1981)
• Miłość o północy (1982)
• Sen o życiu (1985)
• Romantycznie twój (1985)
• Bezbronny (1997)