Walkie-talkie
Walkie-talkie to ręczne urządzenie, dwukierunkowy odbiornik/nadajnik radiowy. Zostało opracowane w czasie drugiej wojny światowej.
Inżynier radiowy Alfred J. Gross pracował nad wczesną technologią walkie-talkie w latach 1934-1941. W czasie wojny technologia ta była rozwijana przez Donalda L. Hingsa i zespoły inżynierów z Motoroli kierowane przez Henryka Magnuskiego.
Typowe walkie-talkie są wielkości telefonu i posiadają przycisk "push to talk". Walkie-talkie są używane z różnych powodów, w wojsku, w radiu amatorskim i do użytku osobistego.
Noemfoor, holenderska Nowa Gwinea, lipiec 1944. Żołnierz amerykański (na pierwszym planie) używa handie-talkie podczas bitwy. (Fotograf: Allan F. Anderson)
Kilka walkie-talkie
Jak używana była wersja plecakowa.
Historia
Pierwsza walkie-talkie była tak duża, że trzeba ją było nosić w plecaku i nosiła nazwę Motorola SCR-300. Mortorola wyprodukowała również inne walkie-talkie w czasie II wojny światowej. Podczas II wojny światowej Pierwsze ręczne krótkofalówki zostały opracowane przez Mortorolę podczas II wojny światowej.
Rozwój
Idea krótkofalówek nie spotkała się z dużym zainteresowaniem aż do wybuchu wojny w 1939 roku. Po kilku latach zespół Motoroli udoskonalił je tak, że mogło z nich korzystać wojsko. Istniały również wersje dla pojazdów i czołgów. Brytyjczycy, Niemcy i Amerykanie mieli swoje własne wersje.
Motorola wyprodukowała również ręczny radiotelefon AM SCR-536 podczas II wojny światowej, który nazywany był "handie-talkie" (HT). Terminy te są dziś często mylone, ale oryginalne walkie talkie odnosiło się do modelu montowanego z tyłu, podczas gdy handie-talkie było urządzeniem, które można było trzymać w całości w dłoni (ale miało znacznie zmniejszony zasięg).
Korzysta z
Walkie-talkie są szeroko stosowane w wielu środowiskach, biznesie, policji, wojsku i rekreacji.
