Galaktyka Seyferta
Galaktyki Seyferta zostały nazwane na cześć Carla Seyferta, który opisał je po raz pierwszy w 1943 roku.
Galaktyki te są jednym z dwóch głównych typów galaktyk aktywnych. Drugą dużą grupę stanowią kwazary. Galaktyki Seyferta mają jądra podobne do kwazarów: są one bardzo odległymi, świecącymi źródłami promieniowania elektromagnetycznego. Ich bardzo duża jasność powierzchniowa powoduje, że ich widma zawierają silne, wysoko zjonizowane linie emisyjne. Jednak, w przeciwieństwie do kwazarów, ich galaktyki-gospodarze są wyraźnie widoczne.
Galaktyki Seyferta stanowią około 10% wszystkich galaktyk i są jednymi z najintensywniej badanych obiektów w astronomii. Uważa się, że są one napędzane przez te same zjawiska co kwazary, chociaż są bliżej i świecą słabiej niż kwazary. Galaktyki te mają w swoich centrach supermasywne czarne dziury, które są otoczone dyskami akrecyjnymi z opadającej materii. Uważa się, że to właśnie dyski akrecyjne są źródłem obserwowanego promieniowania ultrafioletowego. Ultrafioletowe linie emisyjne i absorpcyjne są najlepszym sposobem na analizę otaczającej materii.
Widziane w świetle widzialnym, większość galaktyk Seyferta wygląda jak zwykłe galaktyki spiralne. Jednak, gdy bada się je w innych długościach fal, staje się jasne, że jasność ich rdzeni jest tak duża, jak jasność całych galaktyk wielkości Drogi Mlecznej.
Galaktyka Circinus, galaktyka Seyferta typu II
Schemat aktywnego jądra galaktyki. Centralna czarna dziura jest otoczona dyskiem akrecyjnym, który jest otoczony torusem. Widoczny jest obszar emisji szerokich linii i wąskich linii, a także dżety wychodzące z jądra.
Przykłady
Oto kilka godnych uwagi przykładów galaktyk Seyferta:
- Galaktyka Circinus ma pierścienie gazu wyrzucane z jej centrum
- CentaurusA, najwyraźniej najjaśniejsza galaktyka Seyferta widziana z Ziemi. Jest to gigantyczna galaktyka eliptyczna: galaktyka radiowa, wyróżniająca się relatywistycznym dżetem o długości ponad miliona lat świetlnych.
- Messier 51a (NGC 5194), Galaktyka Wir, jedna z najlepiej znanych galaktyk na niebie.
- Messier 81 (NGC 3031), popularny cel astronomii amatorskiej i druga najjaśniejsza galaktyka Seyferta na niebie po Centaurze A
- Messier 87 (NGC 4486) - centralna galaktyka Gromady Panna i największa galaktyka w Lokalnej Supergromadzie. Jest galaktyką radiową, wyróżniającą się relatywistycznym dżetem o długości 4 400 lat świetlnych, zasilanym przez ogromną supermasywną czarną dziurę o masie (3,5 ± 0,2)-6,3 miliarda mas Słońca.
- NGC 1672 ma jądro pochłonięte przez intensywne regiony gwiezdnych wybuchów.
Galaktyka Seyferta Centaurus A
Galaktyka Seyferta Messier 87
Galaktyka Seyferta Messier 51
Pytania i odpowiedzi
P: Kto pierwszy opisał galaktyki Seyferta?
O: Carl Seyfert po raz pierwszy opisał je w 1943 roku.
P: Jakie są dwa główne typy galaktyk aktywnych?
O: Dwa główne typy aktywnych galaktyk to galaktyki Seyferta i kwazary.
P: Co odróżnia galaktyki Seyferta od kwazarów?
O: W przeciwieństwie do kwazarów, w galaktykach Seyferta wyraźnie widać ich galaktyki-gospodarzy. Są one również bliżej i mniej świecą niż kwazary.
P: Jaką część wszystkich galaktyk stanowią galaktyki Seyferta?
O: Około 10% wszystkich galaktyk to galaktyki Seyferta.
P: Co jest uważane za źródło obserwowanego promieniowania ultrafioletowego w tych obiektach?
O: Uważa się, że dyski akrecyjne otaczające supermasywne czarne dziury w ich centrach są źródłem obserwowanego promieniowania ultrafioletowego w tych obiektach.
P: Jak można analizować materię otaczającą galaktykę Seyferta?
O: Do analizy materii otaczającej galaktykę Seyferta można wykorzystać linie emisyjne i absorpcyjne w ultrafiolecie.
P: Jak wygląda typowa galaktyka Seyferta widziana w świetle widzialnym?
O: W świetle widzialnym większość galaktyk Seyferta wygląda jak normalne galaktyki spiralne.
