Judy Garland jako ikona gejów

Kim była Judy Garland?

Judy Garland urodziła się jako Francis Ethel Gumm w Grand Rapids w stanie Minnesota w 1922 roku. Jej rodzice byli wodewilistami, którzy prowadzili kino, w którym występowali aktorzy wodewilowi. Judy była małym dzieckiem, kiedy dołączyła do swoich dwóch starszych sióstr śpiewających "Jingle Bells" ze sceny teatru rodziców. Siostry występowały jako The Gumm Sisters przez kilka następnych lat. Siostry Gumm przeniosły się do Lancaster w Kalifornii w 1926 roku, kiedy to ojciec Judy miał podobno składać propozycje seksualne młodym mężczyznom, którzy byli woźnymi w teatrze.

Siostry Gumm nadal z powodzeniem występowały. W 1929 roku zadebiutowały w filmie. W 1934 roku zmieniły nazwę na The Garland Sisters. W 1935 roku Judy podpisała kontrakt z MGM i nakręciła wiele filmów, w tym serię Andy Hardy z Mickey Rooneyem i Czarnoksiężnika z Oz. Judy dostawała amfetaminę i barbiturany, aby nadążyć za gorączkowym tempem kręcenia filmów. Uzależniła się od narkotyków.

Judy była niepewna swojego wyglądu. Jej uczucia pogłębiali okrutni dyrektorzy studia. W kwietniu 1947 roku przeszła załamanie nerwowe i została umieszczona w sanatorium. W lipcu próbowała popełnić samobójstwo. W 1950 roku została zwolniona z wytwórni, ale odnalazła nowe życie występując na scenie koncertowej. Jej życie osobiste było pełne problemów z narkotykami i alkoholem. Była pięciokrotnie zamężna, przy czym cztery małżeństwa zakończyły się rozwodem. Zmarła w Londynie w 1969 roku w wyniku przypadkowego przedawkowania narkotyków. Tysiące osób uczestniczyło w jej pogrzebie w Nowym Jorku.

Siostry Gumm z Judy (w środku)

Garland jako postać tragiczna

Gejowska identyfikacja z Garland jako postacią tragiczną była dyskutowana już w 1967 roku. Magazyn Time zrecenzował występ Garland w Palace Theatre w Nowym Jorku w 1967 roku i napisał, że "nieproporcjonalnie duża część jej nocnej grupy wydaje się być homoseksualna". W dalszej części recenzji czytamy, że "chłopcy w obcisłych spodniach" (określenie wielokrotnie używane przez Time'a do opisania gejów) podczas występów Garland "przewracali oczami, rwali włosy i praktycznie lewitowali z miejsc".

Time próbował wyjaśnić, dlaczego Garland podoba się homoseksualistom. Psychiatrzy uważali, że "atrakcyjność [dla Garland] może być znacznie silniejsza przez fakt, że przeżyła ona tak wiele problemów; homoseksualiści identyfikują się z tym rodzajem histerii". Spekulowali, że "Judy została pobita przez życie, osaczona i w końcu musiała stać się bardziej męska. Ma siłę, którą homoseksualiści chcieliby mieć, i próbują ją osiągnąć, idolizując ją".

William Goldman napisał w magazynie Esquire o tych samych zaręczynach w Pałacu. On również lekceważy obecnych na spotkaniu gejów. Uznaje ich za "pedałów", którzy "przemykają obok", gawędząc bez sensu. Propaguje również koncepcję postaci tragicznej. Sugeruje, że "jeśli [homoseksualiści] mają wroga, to jest nim wiek. A Garland to młodość, wieczna, ponad tęczą". Pisze: "Homoseksualiści mają tendencję do utożsamiania się z cierpieniem. Są grupą prześladowaną i rozumieją cierpienie. I tak samo jest z Garland. Przeszła przez ogień i przeżyła - całe to picie i rozwody, wszystkie pigułki i wszystkich mężczyzn, wszystkie te kilogramy, które przyszły i odeszły - bracia i siostry, ona to wie. "

Aspekty obozowe

Richard Dyer, badacz filmów gejowskich, zdefiniował camp jako "charakterystycznie gejowski sposób radzenia sobie z wartościami, obrazami i produktami kultury dominującej poprzez ironię, przesadę, trywializację, teatralizację i ambiwalentne wyśmiewanie się z tego, co poważne i godne szacunku". Garland jest campowa, jak twierdzi, ponieważ jest "możliwa do naśladowania, jej wygląd i gesty są możliwe do skopiowania w aktach drag". Jej "zwyczajność" w jej wczesnych filmach MGM nazywa campem w ich "nieudanej powadze", a jej późniejszy styl "cudownie przerysowanym".

Garland sama przyznawała się do swojej obozowej atrakcyjności już za życia. Powiedziała kiedyś: "Kiedy umrę, będę miała wizje pedałów śpiewających 'Over the Rainbow' i flagi na Fire Island podniesionej do połowy masztu". Fire Island to społeczność kurortowa, która leży na Long Island. Jest tam duże skupisko osób LGBT. Wyspa ta jest również wspomniana w ostatnim filmie Garland "I Could Go On Singing". Film ten jest opisywany jako "jej najbardziej gejowski film" i jako film najbardziej świadomy swojej gejowskiej publiczności.

Przyjaciel Doroty

Innym związkiem Garlanda z osobami LGBT jest slangowe określenie "Przyjaciel Dorotki". Termin ten prawdopodobnie wywodzi się z roli Doroty Gale w Czarnoksiężniku z Oz. Stało się ono kryptonimem używanym przez osoby homoseksualne do wzajemnej identyfikacji. Podróż Dorotki z Kansas do Oz "odzwierciedlała pragnienia wielu gejów, którzy chcieli uciec od czarno-białych ograniczeń życia w małym miasteczku (...) do wielkich, kolorowych miast wypełnionych dziwacznymi, zmieniającymi płeć postaciami, które mogłyby ich powitać".

W filmie Dorotka od razu akceptuje tych, którzy są inni. Lew identyfikuje się poprzez piosenkę jako "sissy" i wykazuje stereotypowo "gejowskie" (lub przynajmniej zniewieściałe) maniery. Lew jest postrzegany jako zakodowany przykład spotkania Garland z homoseksualistą i zaakceptowania go bez żadnych wątpliwości.

Judy Garland z trailera do filmu Czarnoksiężnik z Oz z 1939 roku

Zamieszki w Stonewall

Mówi się, że śmierć i pogrzeb Garland, który odbył się w Nowym Jorku w czerwcu 1969 roku, przyczyniły się do wybuchu zamieszek w Stonewall. Jednak niektórzy obserwatorzy zamieszek twierdzą, że większość z nich "nie była typem osób, które zachwycały się płytami Judy Garland lub uczęszczały na jej koncerty w Carnegie Hall. Byli bardziej zaabsorbowani tym, gdzie będą spać i skąd wezmą następny posiłek". W wywiadzie z 2009 roku, historyk gejowski David Carter stwierdził, że to połączenie było oparte na kpiącym odniesieniu do zamieszek przez antygejowskiego pisarza w Village Voice następnego dnia. Wśród bywalców Stonewall Inn z pewnością istniała świadomość i uznanie dla Garlanda. Ponieważ bar nie miał licencji na alkohol, został uznany za klub butelkowy, a bywalcy musieli się wpisywać. Wielu z nich używało pseudonimów, a "Judy Garland" należała do najpopularniejszych.

Magazyn Time napisał kilkadziesiąt lat później: "Powstanie zostało zainspirowane silnym koktajlem skumulowanej wściekłości (naloty na bary gejowskie były brutalne i rutynowe), przesadnych emocji (kilka godzin wcześniej tysiące płakały na pogrzebie Judy Garland) i narkotyków. Kiedy 17-letnia crossdresserka była wprowadzana do wagonu i została popchnięta przez policjanta, podjęła walkę. Uderzyła policjanta i była tak naćpana, że nie wiedziała, co robi - albo nie obchodziło jej to. Córka Garlanda, Lorna Luft, z dumą wskazuje na ten związek, mówiąc, że jej matka była "wielką, wielką orędowniczką praw człowieka" i że Garland uznałby zamieszki za właściwe.

Tęczowa flaga oraz rodzina i przyjaciele

Tęczowa flaga, symbol społeczności LGBT, mogła zostać zainspirowana, po części, przez piosenkę Garlanda "Over the Rainbow". Wykonanie tej piosenki przez Garlanda zostało opisane jako "dźwięk szafy", przemawiający do gejów, których wizerunek "prezentowany przez nich w ich własnym życiu publicznym był często sprzeczny z prawdziwszym poczuciem siebie, którego społeczeństwo głównego nurtu nie akceptowało".

Ojciec Judy Garland i inne znaczące osoby w jej życiu były gejami. Ojciec Garland, Frank Gumm, najwyraźniej uwodził lub przynajmniej dotrzymywał towarzystwa bardzo młodym mężczyznom lub starszym nastolatkom. Odchodził, gdy kazano mu odejść lub zanim jego działania mogły zostać odkryte. Mąż Garland, Vincente Minnelli, był powszechnie znany jako ukryty biseksualista. Garland lubiła odwiedzać bary dla gejów wraz z przyjaciółmi Roger'em Edens'em i George'm Cukor'em, ku niezadowoleniu jej opiekunów z MGM.