Apatyt
Apatyt to grupa minerałów fosforanowych o wysokim stężeniu odpowiednio OH-, F-, Cl- lub jonów w krysztale.
Apatyt jest charakterystyczny dla układów biologicznych. Jest jednym z nielicznych minerałów wytwarzanych i wykorzystywanych przez biologiczne mikrośrodowisko. Jego twardość określa 5 w skali Mohsa. Hydroksyapatyt jest głównym składnikiem szkliwa zębów i minerałem kości.
Duża część materiału kostnego występuje w stosunkowo rzadkiej formie apatytu. W tej formie większość grup OH jest nieobecna i istnieje wiele substytucji węglanowych i kwaśnych fosforanów.
Fluorapatyt (lub fluoroapatyt) jest bardziej odporny na działanie kwasów niż hydroksyapatyt. W połowie XX wieku odkryto, że w społecznościach, których woda naturalnie zawierała fluor, odnotowano niższe wskaźniki próchnicy zębów. Fluorowana woda umożliwia wymianę w zębach jonów fluorkowych na grupy hydroksylowe w apatycie. Podobnie, pasta do zębów często zawiera źródło anionów fluorkowych (np. fluorek sodu, monofluorofosforan sodu).
Pytania i odpowiedzi
Q: Co to jest apatyt?
A: Apatyt to grupa minerałów fosforanowych o wysokim stężeniu odpowiednio OH-, F-, Cl- lub jonów w krysztale.
P: Czym charakteryzuje się apatyt w odniesieniu do systemów biologicznych?
O: Apatyt jest charakterystyczny dla systemów biologicznych. Jest jednym z kilku minerałów produkowanych i wykorzystywanych przez biologiczne systemy mikrośrodowiskowe.
P: Jaka jest twardość apatytu w skali Mohsa?
O: Twardość apatytu określa 5 w skali Mohsa.
P: Co to jest hydroksyapatyt?
O: Hydroksyapatyt jest głównym składnikiem szkliwa zębów i minerału kości.
P: Jaka jest rzadka forma apatytu występująca w większości materiału kostnego?
O: Duża część materiału kostnego występuje w stosunkowo rzadkiej formie apatytu. W tej formie nie ma większości grup OH i występuje wiele substytucji węglanowych i kwaśnych fosforanów.
P: Co to jest fluorapatyt?
O: Fluorapatyt (lub fluoroapatyt) jest bardziej odporny na działanie kwasów niż hydroksyapatyt.
P: Jaki jest związek między fluorem a próchnicą?
O: W połowie XX wieku odkryto, że społeczności, których wodociągi naturalnie zawierały fluor, miały niższe wskaźniki próchnicy. Fluorowana woda umożliwia wymianę w zębach jonów fluorkowych na grupy hydroksylowe w apatycie. Podobnie, pasta do zębów często zawiera źródło anionów fluorkowych (np. fluorek sodu, monofluorofosforan sodu).
