Jürgen Habermas
Jürgen Habermas (ur. 18 czerwca 1929 r.) jest niemieckim filozofem i socjologiem, czyli kimś, kto bada różne społeczeństwa. Posługuje się rodzajem teorii zwanej teorią krytyczną, w której bada, jak ludzie używają władzy. Używa również teorii amerykańskiego pragmatyzmu, która bada, czy coś jest prawdziwe, czy nie, poprzez efekty działań. Znany jest ze swojej pracy nad teorią sfery publicznej. Bada władzę w demokracji i polityce. Bada również, jak ludzie rozwijają społeczeństwo poprzez język i komunikację, a także stara się zrozumieć, jak to społeczeństwo i rząd współpracują ze sobą.
Biografia
Habermas urodził się w Düsseldorfie, Nadrenia Północna-Westfalia, Niemcy.
Do czasu ukończenia gimnazjum Habermas mieszkał w Gummersbach, niedaleko Kolonii. Jürgen został wychowany w protestanckiej rodzinie religijnej, ponieważ jego dziadek był kierownikiem seminarium duchownego w Gummersbach. Jürgen Habermas studiował na uniwersytetach w Getyndze (1949/50), Zurychu (1950/51) i Bonn (1951/54). Tytuł doktora (PhD) uzyskał w 1954 r. w Bonn pracą Das Absolute und die Geschichte. Von der Zwiespältigkeit in Schellings Denken (Absolut i historia: o sprzeczności w myśli Schellinga).
Od 1956 roku studiował filozofię i socjologię pod kierunkiem teoretyków krytyki Maxa Horkheimera i Theodora Adorno na Uniwersytecie Johanna Wolfganga Goethego we Frankfurcie nad Menem. Horkheimer poprosił Habermasa o wprowadzenie pewnych zmian do jego pracy doktorskiej. Habermas nie chciał tego zrobić i uważał, że Szkoła Frankfurcka nie jest poprawna w swoich poglądach na temat nowoczesnej kultury. Habermas opuścił Szkołę Frankfurcką (raczej szkołę myśli niż szkołę zbudowaną z cegieł i zaprawy murarskiej).
Habilitował się, czyli uzyskał najwyższy stopień naukowy, w zakresie nauk politycznych na Uniwersytecie w Marburgu pod kierunkiem marksisty Wolfganga Abendrotha. Jego praca habilitacyjna nosiła tytuł Strukturwandel der Öffentlichkeit; Untersuchungen zu einer Kategorie der Bürgerlichen Gesellschaft (wydana po angielsku w 1989 roku pod tytułem The structural transformation of the public sphere: an inquiry into a category of bourgeois society). W 1961 r. został privatdozentem w Marburgu. Rozpoczął pracę jako "profesor nadzwyczajny" (profesor bez katedry) filozofii na Uniwersytecie w Heidelbergu. Pracę tę załatwili mu Hans-Georg Gadamer i Karl Löwith. W 1964 roku Habermas powrócił do Frankfurtu, by przejąć po Horkheimerze posadę w filozofii i socjologii.
W 1971 r. objął kierownictwo Instytutu Maxa Plancka w Starnbergu (koło Monachium) i pracował tam do 1983 r., dwa lata po opublikowaniu swojego głównego dzieła Teoriadziałaniakomunikacyjnego. Następnie Habermas powrócił na swoją katedrę we Frankfurcie, gdzie kierował Instytutem Badań Społecznych. Po przejściu na emeryturę we Frankfurcie w 1993 roku, Habermas napisał wiele książek i artykułów. W 1986 roku otrzymał nagrodę im. Gottfrieda Wilhelma Leibniza przyznawaną przez Deutsche Forschungsgemeinschaft, która jest najwyższym wyróżnieniem przyznawanym w niemieckich badaniach naukowych. Jest "Permanent Visiting Professor" na Northwestern University w Evanston, Illinois, oraz "Theodor Heuss Professor" w The New School, Nowy Jork.
Habermas otrzymał Nagrodę Księcia Asturii w dziedzinie nauk społecznych za rok 2003. Habermas został również laureatem Kyoto 2004 w dziedzinie sztuki i filozofii. Pojechał do San Diego i 5 marca 2005 r. w ramach sympozjum Kyoto na Uniwersytecie San Diego wygłosił przemówienie zatytułowane The Public Role of Religion in Secular Context, dotyczące rozdziału Kościoła od państwa. W 2005 r. otrzymał nagrodę Holberg International Memorial Prize (ok. 520.000 euro).
